Πρόσθεσα στο τέλος και το ρήμα πεθαίνω, για έναν απλό λόγο: Κανένα βιβλίο στον κόσμο δεν έχει ημερομηνία λήξης. Το μόνο βιβλίο που έχει, είναι το βιβλίο της ζωής του κάθε ανθρώπου και σήμερα μιλάμε για το βιβλίο της ζωής της μητέρας μου.
Ένα βιβλίο με χιλιάδες σελίδες. Οι πιο πολλές από αυτές περιείχαν τις κακουχίες, τις στερήσεις, τα βάσανα και τους πόνους, που μπορεί να αντιμετωπίσει μια οικογένεια σε ένα ορεινό χωριό της πατρίδας μας. Δουλειά από το πρωί έως το βράδυ, δηλαδή «δουλειά για δυο ζωές» (που λέει και ο λαός μας). Δουλειά σε συνθήκες βασανιστικές για τη ζωή ενός ανθρώπου: Πόλεμοι, στεναχώριες, φτώχεια, μεγάλωμα παιδιών χωρίς τα απαραίτητα για την ανάπτυξή τους και τέλος, αντιμέτωπη με τις ανυπόφορες καιρικές συνθήκες των δύσκολων εκείνων δεκαετιών για την περιοχή. Οι μόνες χαρές που υπήρχαν ήταν οι γάμοι, οι βαπτίσεις και τα πανηγύρια του χωριού.
Αυτό, λοιπόν, το βιβλίο, με όλες αυτές τις πίκρες και με τις λίγες αυτές χαρές, έμελλε να έχει και την ημερομηνία λήξης του: 16 Δεκεμβρίου του 2022. Έμελλε, επίσης (επειδή το διαβάσαμε καλά και επί πολλά χρόνια, το μελετήσαμε γράμμα – γράμμα και πήραμε αυτά που έγραφε και που με πολλή αγάπη, μέσα από την καρδιά της, μας τα πρόσφερε), να γίνει ο μπούσουλας και ο οδηγός της υπόλοιπης ζωής μας.
Μερικές φορές και ο Θεός είναι «άδικος», εδώ που τα λέμε και με συγχωρείτε που σας το λέω. Τέτοιοι άνθρωποι δεν πρέπει να φεύγουν από τη ζωή, για τον απλούστατο λόγο ότι θα πρέπει να διδάσκουν στους νεότερους, αλλά και σε κάποιους μεγαλύτερους: Ήθος και τιμιότητα, εντιμότητα και εργατικότητα. Αλλά επειδή αυτό δεν μπορεί να γίνει, ας κρατήσουμε αυτά τα τέσσερα στοιχεία και ας τα μεταβιβάσουμε με τον τρόπο του ο καθένας και η καθεμία στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας.
ΜΑΝΑ, καλή παρουσία στα μπροστινά «στασίδια» (γιατί και εδώ στη γη εκεί βρισκόσουνα, οπότε και δικαιωματικά εκεί θα είσαι) της μεγάλης εκκλησίας του Υψίστου μας. Καλή ξεκούραση και διαμονή στο κέντρο του Παραδείσου, γιατί εκεί είναι η θέση σου και δεν θα στη διεκδικήσει κανείς.
Από τον Γιάννη Γούδα
