γαλήνης. Μήπως, όμως, και τόσο δα λίγο για ανάταξη σκέψεων και συλλογισμών; Λέω τώρα. Το σημερινό πάντως άρθρο περισυλλογής τολμώ να το εντάξω στη γιορτινή ατμόσφαιρα των ακροτελεύταιων ημερών του ταραγμένου 2022 μαζί με την ευχή για καλύτερες μέρες. Κάπως δύσκολο, αλλά καλό είναι να έχουμε όλοι μας το ποτήρι της ελπίδας μισογεμάτο • όχι μισοάδειο. Γιατί μου συμβαίνει, να μην μπορώ να καταπιώ, να χωνέψω και κατά φυσική αναγκαιότητα ν’ αποβάλω (διανοητικά θα πω) ό,τι δυστοπικό μού ‘ρχεται κατάμουτρα, για να μου θυμίσει πάλι και ξανά (μάλλον έχω και παρέα σ’ αυτό) τα δικαστικά παρατράγουδα των πολλών τελευταίων χρόνων, παρότι εντελώς πρόσφατα έχω αρκετά γράψει για το κολοσσιαίο χάσμα μεταξύ προσδοκίας και πραγματικότητας στην ποιότητα και τον χρόνο απονομής της (ιδιοτελώς συνδικαλιζόμενης), ιδίως μετά το 2004, ελληνικής δικαιοσύνης. Γιατί οριοθετώ τον χρόνο; Επειδή από τότε ακριβώς άρχισε να παράγει αντικοινωνικό έργο το περιβόητο Μισθοδικείο, που ιδρύθηκε με τον Ν. 3038/2002 με πρόθεση κατάργησης του [ευθέως θα το αποκαλέσω] ελεεινού έως τότε καθεστώτος, του να εκδίδουν οι ίδιοι οι δικαστές μισθολογικές αποφάσεις για τους εαυτούς τους, αντιλαμβάνεσθε με ποια δικαιοκρατικά κριτήρια. Αλλά το ελληνικό δαιμόνιο -και μάλιστα η ιδεολογία του εξαιρετισμού παντός δυναμένου Έλληνα- οδήγησε γρήγορα το μισθοδικείο σε πλήρη χρεοκοπία. Η πρώτη βόμβα εξερράγη με την πλειοψηφική απόφαση 13/2006 του μισθοδικείου, που είναι ανώτατο δικαστήριο. Τότε αυξήθηκαν οι μισθοί κατά 50%, με το αιτιολογικό πως ο διοικητής του ΟΤΕ είχε μισθό ανώτερο του προέδρου του Α.Π. και κατά το Σύνταγμα δεν έπρεπε να τον υπερ-βαίνει. Οπότε αναμορφώθηκε ο μισθός του προέδρου, από τον οποίο καθορίζονται και οι μισθοί των κατώτερων δικαστών. Το Μισθοδικείο έχει 9 μέλη. Τρεις ανώτατους δικαστές, τρεις δικηγόρους παρ’ Α.Π. και τρεις καθηγητές της Νομικής Σχολής. Δικαστές και δικηγόροι σχημάτισαν πλειοψηφία. Οι τρεις καθηγητές μειοψήφισαν, ενώ η αμετάκλητη απόφαση -που υπήρξε πλήγμα στον προϋπολογισμό- δεν προσεβλήθη με προσφυγή ακύρωσης στο ΔΕΕ του Λουξεμβούργου [ένα από τα θεμελιώδη όργανα της Ε.Ε., τα άλλα είναι η Επιτροπή, το Ανώτατο Συμβούλιο και το Ευρωκοινοβούλιο], προκειμένου ν’ αποφανθεί, αν η απόφαση του Μισθοδικείου και της εθνικής νομοθεσίας στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι συμβατή με το δίκαιο της Ένωσης. Να σημειωθεί ότι το ενωσιακό δίκαιο υπερισχύει των ελληνικών νόμων και αυτού του Συντάγματος. Να τονίσω ακόμη εδώ ότι το ελληνικό Δημόσιο δεν αποτόλμησε ούτε μία φορά να απευθυνθεί στο Δικαστήριο της Ευρ. Ένωσης (ΔΕΕ) για τις εις βάρος του αποφάσεις. Ούτε στον αντιφατικό δικαστικό τραγέλαφο για τα έργα του Αχελώου. Ούτε στις αποφάσεις των Μισθοδικείων, που εξαίρεσαν όλους τους δικαστικούς -κατά παράβαση διεθνών δανειακών συμβάσεων*- από τις περικοπές των άλλων Ελλήνων. Ούτε και θα το κάνει σε όσα με βεβαιότητα θ’ ακολουθήσουν. Διότι επίκεινται: α) η επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, β) και η επαναφορά του αφορολογήτου 25% του ακαθαρίστου μισθού τους, που καταργήθηκε με τον Ν. 4472/17 κατά μνημονιακή επιταγή, και μάλιστα πολύ αργά και με πίεση των εποπτικών οργάνων της Ε.Ε. Οι φύλακες του Συντάγματος, της ισονομίας και της δημοσιονομικής ισορροπίας της χώρας αδιαφορούν μάλλον γι’ αυτά. Δεν είναι όλοι, αλλά οι «πλειοψηφίες» των δραματικών μειοψηφιών των δικαστικών ενώσεων (οι ανέκαθεν κινηματικοί αριστερούληδες του μεταξωτού δικαιωματισμού) αποφασίζουν κάθε φορά το «διεκδικητικό» πλαίσιο των χιλιάδων συναδέλφων τους. Οι τελευταίοι… ευνοήτως ακολουθούν. Ιδού όμως η εντός χρεοκοπίας δραστηριότητα του δικαστικού κλάδου. Αφήνω καταρχάς ασχολίαστες τις κατά 50% αυξήσεις του 2006 [όταν μόνον για τα αναδρομικά τους έλαβαν μεσοσταθμικά καθένας τους 140.000 ευρώ] μαζί με τους συνταξιούχους και τους δικηγόρους του ΝΣΚ -και τους συνταξιούχους τους επίσης-, εξασφαλίζοντας από τότε μέχρι το ‘17 και το αφορολόγητο του 25% των ακαθαρίστων αποδοχών τους. Για το διάστημα τώρα μεταξύ 12-14 το σύνολο των δικαστών εξαιρέθηκε με απόφαση του μισθοδικείου από σειρά μνημονιακών περικοπών «λόγω του φόρτου εργασίας» τους. *** Δικαιολογώντας το μισθοδικείο τις εξαιρέσεις και των συνταξιούχων, αποφάνθηκε ότι «η ειδική μεταχείριση των συνταξιούχων των δύο κλάδων αποτελεί και αυτή εγγύηση για την εξασφάλιση της λειτουργικής ανεξαρτησίας» (;!). Για το παραπάνω διάστημα (12-14) τα αναδρομικά του κατώτερου επιπέδου ανήλθαν στις 2.700 και στο ανώτατο λόγω βαθμού στις 25.000 ευρώ. Έως τώρα οι εξαιρέσεις ισχύουν παρά την αντίθεσή τους στις διεθνείς δανειακές συμβάσεις. Στις 18.12.22 εντυπωσιάστηκα από την ακόλουθη είδηση της εφημερίδας των συντακτών. «Μία τεράστια νίκη στη Γενική Συνέλευση των δικαστών και εισαγγελέων. Στη χθεσινή Γενική Συνέλευση (σημ.: παρόν το ένα εκατοστό των μελών) της Ε.Δ. ΕΙΣ εκτός από τους χαιρετισμούς των επισήμων προσκεκλημένων... υπήρξαν και ενδιαφέρουσες για τον κλάδο αποφάσεις, όπως π.χ. η συντριπτική πλειοψηφία των μελών που ψήφισαν για το θέμα του αιτήματος επαναφοράς του 13ου και 14ου μισθού. Το προεδρείο εισηγήθηκε να μην υπερψηφιστεί η κατάθεση αιτήματος τη συγκεκριμένη στιγμή, διότι θα επιβαρυνθεί ο κρατικός προϋπολογισμός. Με ψήφους 63 έναντι 34 έγινε δεκτό το αίτημα και μπήκε χρονοδιάγραμμα διεκδίκησης. «Τεράστια νίκη, λοιπόν, κατά τη συμπαθή εφημερίδα η εξωπραγματική στους τωρινούς καιρούς διεκδίκηση 14 μισθών. Τη μεθεπόμενη αυτής της «τεράστιας νίκης» διάβασα στην «Καθημερινή» ότι διακόπηκε η μεγάλη δίκη της οικογένειας Κουτσολιούτσου, που άρχισε πριν τρεις μήνες για σειρά οικονομικής φύσης κακουργημάτων από τις 22.12.22 για τις 19.6.2023. Τα εγκλήματα της follíe- follìe που μας διέσυραν και αυτά διεθνώς κινδυνεύουν με παραγραφή, ενώ η νέα δίκη, που θα διεξαχθεί από το μηδέν με άλλη σύνθεση, βρίσκεται ακόμη στον πρώτο βαθμό. Δεν πέρασε και πολύς καιρός, που λόγω παραγραφής και πάλι «εν επιδικία» έπαυσε τελεσίδικα η δίωξη εναντίον όλων των κατηγορουμένων για το σκάνδαλο της Siemens, ενώ έχει ευτελιστεί και οδηγείται μαθηματικά στο πηγάδι της παραγραφής η άλλη ιστορία του Noor 1. Οι άνθρωποι, όμως, που -με τις εξαιρέσεις τους- αναβάλλουν εσαεί, εκδίδουν αποφάσεις τελευταίοι σε χρόνο από τους ομολόγους τους Ευρωπαίους, και με ποιότητα κρίσης χειρότερη από κάθε άλλον Ευρωπαίο συνάδελφό τους, βρίσκονται δε στις εσχατιές της Ε.Ε. στο σύνολο των δεικτών εύρυθμης απονομής δικαιοσύνης, είναι ταυτόχρονα πρυτάνεις στις αξιώσεις αντίρροπων υπεραμοιβών. Δεν πάμε, λοιπόν, καλά, όταν καίριος πολιτειακός θεσμός αθεμίτως συνδικαλιζόμενος ενεργεί (κατά τις τρέχουσες αντιλήψεις της ελληνικής κοινωνίας), με υπερβάλλοντα εξαιρετισμό και ημετερότητα στις σημερινές συνθήκες.
* Ν. 3863 και 5/10, 3986 και 4002/11, 4891/12 και 4387/16.
** Το αφορολόγητο του 25% επί των ακαθαρίστων (!) αποδοχών μειώνει κατά 60-65% τον φόρο εισοδήματος επί των καθαρών.
*** Είμαστε τελευταίοι στην Ε.Ε. στον χρόνο έκδοσης των αποφάσεων και στην ποιότητά τους κατά τις μετρήσεις του ειδικού γραφείου των Βρυξελλών που ιδρύθηκε το 2013.
