Όσο οι μέρες και τα χρόνια κυλούν, τόσο (εμείς που έχουμε κάποια ηλικία/61ο έτος) γυροφέρνουμε το μυαλό πίσω σε χρόνια αλλιώτικα. Εικόνες, μνήμες, αναμνήσεις αναδεύονται στον νου μας. Ακόμη θυμάμαι τα πολλά χιόνια, τα κάλαντα, τις απελπιστικές κραυγές των γουρουνιών που σκίζαν τα ουράνια. Σχεδόν δίμετρα κάποια ξεσήκωναν το χωριό, «τρυπούσαν» τ’ αυτιά μας. Αν και ανήκω μάλλον στους «καλοφαγάδες», δεν κρύβω πως αισθάνομαι λίγο άσχημα, άβολα, όταν πλησιάζω τα κρεοπωλεία. Σίγουρα ισχύει κι εδώ το: «Ο θάνατός σου η ζωή μου», αλλά… απ’ τη ζούγκλα το πήραμε. Ίσως, τα σχολειά στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο θα μπορούσαν να μας πείσουν στη μικρή μας ηλικία πως και με το τζατζίκι η ζωή καλή είναι.
Συνδέσαμε τις μεγάλες γιορτές, με εδέσματα, δώρα, ψώνια κι ό,τι άλλο εμπορικό. «Αλλά ουκ επ’ άρτον μόνον ζήσεται άνθρωπος». Το νόημα των Χριστουγέννων, μόνον αυτά δεν είναι. Πώς τα καταφέραμε κι αυτές τις μέρες, ο νους μας είναι γεμάτος έγνοιες, μέριμνες.
«Το μυαλό μας είναι γεμάτο από ενοχλητικές σκέψεις. Διαρκώς σκεφτόμαστε απίστευτα πράγματα, τα μεγαλοποιούμε, νομίζοντας ότι με την πολλή σκέψη θα βρούμε και τη λύση. Δεν είναι έτσι. Με την πολλή σκέψη χάνουμε τη λύση. Ο Θεός δεν προσεγγίζεται απ’ τούς σκεπτόμενους. Ο Θεός προσεγγίζεται από τους προσευχόμενους, από εκείνους που εμπιστεύονται, που ακουμπούν με την καρδιά τους πάνω Του. Γι’ αυτό, μας ζητάει να μην είμαστε πολυάσχολοι. Έρχονται τα Χριστούγεννα και η απειλή των μεριμνών μεγαλώνει: Πώς θα γιορτάσουμε;
Μεριμνώντας και φροντίζοντας γι’ αυτά, κινδυνεύουμε να χάσουμε τα μεγάλα. Πρέπει, λοιπόν, μαζί με το βάρος των αμαρτιών μας να αποθέσουμε, να βάλουμε στην άκρη και το βάρος των μεριμνών μας. «Πάσαν την βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν», ψάλλουμε στη Θεία Λειτουργία. Ας τ’ αφήσουμε, λοιπόν, λίγο στην άκρη όλα αυτά, για να μείνουμε στα βασικά, στα αναγκαία» (Μεσογαίας Νικόλαος).
Προς επίρρωση αυτού, θα θυμηθώ δικές μου εμπειρίες. Έλεγα συγγενικού μου προσώπου κατ’ επανάληψιν: «Γενού Ευρωπαίος», υπονοώντας χριστιανός, αλλά εις μάτην… Όταν «είδα κι απόειδα» λέω μέσα μου Θεέ, δεν γίνεται τίποτα, ό,τι είναι να γίνει, κάντο εσύ. Και να που σε 15 -20 λεπτά χτυπά το τηλέφωνο ανήμερα των Βαΐων: «Βρείτε ημερομηνίες, έρχομαι να βαπτισθώ». Αψήφισα «χρονοδιαγράμματα» κατήχησης της «κρατικής» Εκκλησίας κι η βάφτιση έγινε στο κατ’ επείγον. Αυτό που δεν κατάφερα εγώ επί χρόνια, έγινε σε λίγα λεπτά.
Ο Χριστός είναι το πρόσωπο που με την είσοδό Του (το μπάσιμο / αθλητικά) στην Ιστορία την έσκισε στα 2. Στην προ και μετά Χριστόν. Μικροί το λέγαμε, τώρα ποιος το λέει; Πήρε ανθρώπου μορφή και για να γεννηθεί κατέλυσε στο μοναδικό πρόσφορο κατάλυμα, σ’ έναν στάβλο. Γεννήθηκε σ’ έναν αφιλόξενο κόσμο και τα μόνα όντα που ζέσταναν το θείο βρέφος ήταν τα χνώτα των ζώων του στάβλου.
Με συνεργάτες τους μαθητές και ιδιαίτερα τον «εκ μεταγραφής» πρώην διώκτη Του (Σαούλ/Παύλος) και τον Πέτρο δημιούργησε έναν νέο λαό, ένα τρίτο γένος. που δεν έμοιαζε ούτε στους Ιουδαίους ούτε στους ειδωλολάτρες.
Με σημερινούς όρους, υπήρχε η δεσποτεία της κυρίαρχης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, της ρωμαϊκής κατοχής και ο ίδιος ο Χριστός ήταν το αουτσάιντερ της Ιστορίας. Κι όμως εκείνοι κατέρρευσαν και η Χριστιανοσύνη εξαπλώθηκε. Αν δεν πολεμούνταν εκ των έσω (αιρέσεις) το άπλωμα θα ‘ταν μεγαλύτερο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι ποιμένες ‘βγάζαν τα μάτια μεταξύ τους (πότε λ.χ. θέριεψε το Ισλάμ, όταν δυσαρεστημένες θρησκευτικά και οικονομικά ομάδες ‘πέσαν στην αγκάλη του).
Ο Χριστός ήρθε αθόρυβα. Κατάλαβε κάτι το ιερατείο της εποχής; Όχι βέβαια, απολύτως τίποτα (αλλιώς τον περίμεναν, «πολέμαρχο» κατακτητή, ιδρυτή του μεγάλου Ισραήλ). Κατάλαβαν, όσα καταλαβαίνει και το σημερινό υπερφίαλο χριστιανικό ιερατείο που πορεύεται με όρους ισχύος και μακράν του λαού, όσα καταλαβαίνουμε και μεις, ως ποίμνιο.
Και ενώ ο «Ἰησοῦς προέκοπτε σοφίᾳ καὶ ἡλικίᾳ καὶ χάριτι παρὰ Θεῷ καὶ ἀνθρώποις» εμείς καταφέραμε να γίνουμε «χριστιανοί με ποσόστωση», όπως σοφά παρατήρησε τελευταία ο γιος τού παπα-Γιώργη, Δημήτρης Μεταλληνός. Δηλαδή θέλουμε να είμαστε και λίγο χριστιανοί και λίγο απ’ τ’ άλλα. Επί της ουσίας, τίποτα… Κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους. Μην αιφνιδιαζόμαστε με τις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς, το μαύρο χρήμα, το εμπόριο σάρκας, τις πολεμικές συρράξεις, τα ειδεχθή εγκλήματα, τον πολιτικό εκμαυλισμό, τον κόσμο των ναρκωτικών κ.ο.κ. Όταν δεν μας πολυαρέσει ο ταπεινός Ναζωραίος κι ο δρόμος που χάραξε (πορεία αγάπης), αυτά θα βλέπουμε στις ειδήσεις τα βράδια.
Τι μένει; «Σε εμάς μένει να ανοίξουμε λίγο τα μάτια μας. Κάπως να διευρύνουμε την ακοή μας. ν’ ακούμε και τα πνευματικά μηνύματα, για να μπορέσουμε να βρεθούμε κάποτε κι εμείς νοερά στη Βηθλεέμ, να χαρούμε μ’ όλη μας την ύπαρξη τη Γέννηση τού Χριστού. Και τότε, αυτά τα Χριστούγεννα θα βεβαιώνουν ότι ο Θεός είναι «μεθ’ ημών», ανάμεσά μας• Όχι μόνον ανάμεσά μας, αλλά και εντός ημών («Η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστιν» /Λουκ. Ιζ’ 21). Λέμε «ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ», αλλά τι καταλάβαμε; Θα ευχηθώ να ζήσουμε όλοι μας ως Εκκλησία και τη μοναδική χαρά, την αταλάντευτη ελπίδα που απορρέει από το γεγονός ότι ο Κύριος εγεννήθη «δι’ ημάς εκ Παρθένου» (Μεσογαίας, Νικόλαος).
Έτσι, ο ύμνος των Αγγέλων για «επί Γής ειρήνη» θα γίνει πραγματικότητα, γιατί το «Αρνίον, Ἐξῆλθεν νικῶν και ἵνα νικήσει» (Αποκάλυψη, Ιωάννου).
* Ο Πέτρος Ιωάννου είναι απόμαχος της Εκπαίδευσης.
