Κατ’ αρχήν, το συγκεκριμένο οικοτροφείο φιλοξενούσε 40 περίπου άπορα, ως επί το πλείστον, αγόρια απ’ την επαρχία ηλικίας 12 μέχρι 18 ετών, προκειμένου να φοιτήσουν σ’ ένα απ’ τα δύο, τότε, Γυμνάσια Αρρένων Λάρισας ή στην Παιδαγωγική Ακαδημία, όσοι τρόφιμοί του εξασφάλιζαν την είσοδό τους σ’ αυτή. Ήταν απαραίτητη για την ένταξη κάποιου στη δύναμή του η θετική εισήγηση του ιερέα της ενορίας του χωριού του με βασική προϋπόθεση να σέβεται τον εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας του. Σε αντάλλαγμα του εξασφάλιζε, δωρεάν, φαγητό, ύπνο και φροντίδα. Σημειωτέον, ότι λόγω στενότητας χώρου σε κάθε δωμάτιο διέμεναν τρία ως πέντε παιδιά.
Το ημερήσιο ομαδικό πρόγραμμα προέβλεπε, αναλυτικά, την ώρα εγερτηρίου, προσευχής, φαγητού, μελέτης στο αναγνωστήριό του, διαλειμμάτων και ύπνου, ενώ για την πιστή εφαρμογή του υπεύθυνος ήταν ο διευθυντής του, ο μακαριστός ιερέας Παύλος Μαρούλης με βοηθό του έναν απ’ τους μεγαλύτερους οικότροφους. Όντας εκκλησιαστικό το οικοτροφείο σεβόταν τις νηστείες, ήταν απαραίτητος ο συχνός εκκλησιασμός, ενώ μετά την επιστροφή απ’ το σχολείο απαγορευόταν η έξοδος στην πόλη, εκτός του απογεύματος της Κυριακής ή αν δίνονταν ειδική άδεια απ’ τον διευθυντή για συγκεκριμένο λόγο, αλλά με τη ρητή εντολή να αποφεύγουμε την είσοδο σε αίθουσες κινηματογράφου και τεχνικών παιχνιδιών. Οι οικότροφοι έσμιγαν, αναγκαστικά, με τις οικογένειές τους κατά την περίοδο των διακοπών των Χριστουγέννων και του Πάσχα, ενώ κατά την περίοδο των θερινών διακοπών ήταν υποχρεωμένοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ως τραπεζοκόμοι ή ομαδάρχες στις κατασκηνώσεις, που λειτουργούσε η Μητρόπολη στον Άγιο Δημήτριο Στομίου.
Για τους απείθαρχους προβλέπονταν τιμωρίες, όπως παρατηρήσεις και συστάσεις απ’ τον πατέρα Παύλο, στέρηση εξόδου, αγγαρεία στην κουζίνα, αλλά και απομάκρυνση απ’ το οικοτροφείο, εφόσον συνεχίζονταν επί μακρόν οι προβληματικές συμπεριφορές ορισμένων ή ήταν πολύ κακές οι επιδόσεις στο σχολείο. Επιπρόσθετα, πέραν του αυστηρού προγράμματος δεν έλειπαν τα ενοχλητικά πειράγματα και οι διαξιφισμοί μεταξύ οικότροφων, όπως, συνήθως, συμβαίνει σε μεγάλες ομάδες παιδιών, που δεν είναι, μάλιστα, συνηλικιώτες. Γι’ αυτό και ορισμένα παιδιά ζορίζονταν και εγκατέλειπαν το οικοτροφείο με δική τους πρωτοβουλία. Ωστόσο, οι εν ζωή οικότροφοι διατηρούμε με νοσταλγία τις αναμνήσεις απ’ αυτό, συνεχίζουμε να έχουμε κάποια επαφή μεταξύ μας και να ευγνωμονούμε τους εμπνευστές και υπηρέτες του, γιατί μας συμπαραστάθηκαν ως γονείς, μας πήραν απ’ το χέρι και μας δίδαξαν έναν τρόπο ζωής, που μας βοήθησε στην κατοπινή ζωή μας.
Τα γράφω όλα αυτά, με αφορμή όσα θλιβερά και δυσάρεστα βλέπουν το φως της δημοσιότητας και έχουν να κάνουν με την Κιβωτό του Κόσμου και τον πατέρα Αντώνιο, και με σκοπό να δείξω την αξία, που είχαν και έχουν τα οικοτροφεία και άλλες κοινωνικές δομές για άπορα, ορφανά και άλλα ανυπεράσπιστα παιδιά, οπότε επιβάλλεται να μην κλείνει κανένα και καμία, αλλά να αυξάνονται.
Όσον αφορά τη συγκεκριμένη κοινωνική δομή, μπορώ να κατανοήσω, εν μέρει, τα πειθαρχικά μέτρα, που παίρνονταν σε βάρος άτακτων παιδιών, αν και πρεσβεύω, ότι η υπακοή και ο σεβασμός στις μέρες μας έπαυσε, πλέον, να επιβάλλεται με τη βία και με μεθόδους, που θυμίζουν άλλες εποχές, αλλά κατακτιέται με το παράδειγμα και την πειθώ εκ μέρους των υπευθύνων. Είναι, όμως, απαράδεκτο να παρενοχλούνται και να κακοποιούνται, σεξουαλικά, μικρά παιδιά και, μακάρι, η δικαστική έρευνα να αποδείξει, ότι δε συνέβαινε κάτι τέτοιο.
Για τον πατέρα Αντώνιο, τέλος, που αρνείται, όσα του καταμαρτυρούν και κάνει λόγο για συνωμοσίες εναντίον του, θα ήθελα να πω, ότι τα μέσα ενημέρωσης, που ασχολούνται, υπερβολικά, μαζί του και όρμησαν να τον κατασπαράξουν, ήταν αυτά, που τόσα χρόνια τον παρουσίαζαν για πρότυπο ιερέα. Ενός ιερέα, όμως, που, ενώ εισέπραττε τον μισθό του, λειτουργούσε, απ’ ό, τι πληροφορούμαστε, αυτόνομα και χωρίς συνεργασία και υπακοή στους ανωτέρους του. Ενός ιερέα του οποίου η πρεσβυτέρα με τη μητέρα του λειτουργούσαν ως οικογενειακή επιχείρηση διαχειριζόμενες εκατομμύρια, που προέρχονταν απ’ τη διάθεση του κόσμου να προσφέρει για αγαθούς σκοπούς. Πιστεύω, μάλιστα, ότι ο πατήρ Αντώνιος ξεκίνησε την προσπάθεια αυτή με καλή πρόθεση, αλλά ο πακτωλός χρημάτων, κατόπιν, και τα ακίνητα της Κιβωτού του, άλλαξαν τον προσανατολισμό του. Αποδεικνύεται, έτσι και πάλι, ότι το χρήμα σκλαβώνει και ότι «μωραίνει Κύριος, όν βούλεται απολέσαι». Κρίμα!
Από τον Κώστα Γιαννούλα
