Οι αλλαγές που επισυμβαίνουν τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα, αλλά και στην παγκόσμια σφαίρα, με αποκορύφωμα τον πόλεμο του Πούτιν στην Ουκρανία, επιτάσσουν η νεολαία μας να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση, να αναπτύσσει γρήγορα αντανακλαστικά και να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες. Το «βύθισμά» της στην αδράνεια του καναπέ και του γενικού εφησυχασμού οδηγεί τελικά στην αποχαύνωση, την αδιαφορία για τα κοινά, στην «υποδούλωση» του νου και της καρδιάς.
Κι όμως οι κίνδυνοι ελλοχεύουν εκεί έξω και είναι σε θέση να διαταράξουν την αμεριμνησία και την ανεμελιά της καθημερινότητάς μας. Στην Ελλάδα, λίκνο της δημοκρατίας, περιδιαβαίνοντας στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, οφείλουμε να διατηρούμε ζωντανή την ιστορική μνήμη, να διδασκόμαστε από τις «μαύρες σελίδες» της ιστορίας και να αξιοποιούμε αυτό που αποδεδειγμένα και τεκμηριωμένα έχει χαρακτηριστεί ως «δαιμόνιο της φυλής».
Ο τόπος έχει πληρώσει ακριβά τους διχασμούς του παρελθόντος με εκατόμβες νεκρών και εθνικές ήττες και ταπεινώσεις.
Η απώλεια σημαντικού τμήματος της ελληνικότατης Κύπρου, αποτέλεσμα της πολυαίμακτης στρατιωτικής επέμβασης των Τούρκων, την οποία προκάλεσε με τη στάση του το χουντικό καθεστώς, αποτελεί το πιο πρόσφατο ιστορικό παράδειγμα.
Σήμερα, ο κίνδυνος defacto διαμελισμού της μεγαλονήσου σε δύο διακριτά κράτη και κοινότητες, ελληνική και τουρκοκυπριακή, που προωθεί παρασκηνιακά η Τουρκία, είναι πλέον ορατός στα διεθνή fora λήψης των αποφάσεων.
Έχουμε, λοιπόν, χρέος να αντιμετωπίζουμε κινδύνους και απειλές μονοιασμένοι. Η εικόνα των Ελλήνων που έστρεφαν τα τανκς εναντίον άλλων Ελλήνων συμπατριωτών τους, ομόφυλων και ομόδοξων, στον χώρο του Πολυτεχνείου, αποτελεί ζοφερή και απεχθής υπόμνηση των κινδύνων που απειλούν το πολίτευμα και τις αξίες μας.
Η Ελλάδα της δημοκρατίας, του πολιτισμού, των τεχνών και των γραμμάτων οφείλει να αποστρέφεται διαρκώς τον ολοκληρωτισμό, τα απολυταρχικά και δυναστικά καθεστώτα, να γυρίζει την πλάτη στον φασισμό και τον ναζισμό, να καλλιεργεί την αλληλεγγύη και την ενότητα όλου του λαού (συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων της διασποράς που συμποσούνται στο δυναμικό του έθνους).
Ο στρατός επιβάλλεται να διαδραματίζει τον ρόλο που του έχει τάξει η Ελληνική Πολιτεία και το Σύνταγμα, διακριτό από αυτόν των εκλεγμένων πολιτικών, και να προασπίζει την εθνική ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα. Εσωτερικά προβλήματα και εξωτερικοί περισπασμοί απαιτούν πολίτες συνειδητοποιημένους, με ανοιχτές αντένες, νεολαία άγρυπνη, ενεργητική, που θα αντιδρά στη βία και την αδικία, που θα διαπνέεται από πνεύμα δημιουργίας και προόδου.
Από τον Βασίλη Πλατή,
φιλόλογο, δρα Ιστορίας Α.Π.Θ.
