Την περίοδο εκείνη κυκλοφορούσε στην πόλη και μια άλλη ιστορική εφημερίδα, η «Μικρά» του Θρασύβουλου Μακρή, η οποία εν τω μεταξύ είχε μεγαλώσει το σχήμα της και προσπαθούσε να τυπώνεται καθημερινά χωρίς όμως ιδιαίτερη συνέπεια. Η «Ελευθερία» από την πρώτη στιγμή ακολούθησε τα πρότυπα των αθηναϊκών εφημερίδων. Υιοθέτησε το μεγάλο σχήμα που διατηρεί μέχρι σήμερα, κυκλοφορούσε καθημερινά, τη διακινούσαν ως επί το πλείστον εφημεριδοπώλες και είχε πληρέστερη ειδησεογραφία τόσο σε τοπικό επίπεδο, όσο και σε πανελλήνια και παγκόσμια κλίμακα. Εκτός αυτών λειτουργούσε με ένα μικρό, αλλά ευέλικτο δημοσιογραφικό επιτελείο και διέθετε τα πλέον σύγχρονα εκτυπωτικά μηχανήματα της εποχής. Τον τίτλο «Ελευθερία» τον έδωσε ο έμπορος Ναούμ Ωρολογόπουλος που ήταν και ερασιτέχνης δημοσιογράφος. Ξεκίνησε δισέλιδη, αλλά μέσα σε δύο μήνες, στις 15 Δεκεμβρίου 1922, ανήμερα της εορτής του Αγίου Ελευθερίου, έγινε τετρασέλιδη. Η ονομασία είναι ο λόγος που από την πρώτη στιγμή εορτάζει κάθε 15η Δεκεμβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Ελευθερίου.
Εκδότης ήταν ο Γεώργιος Δημητρακόπουλος. Γεννήθηκε το 1871 στη Λυκόσουρα της Μεγαλοπόλεως του νομού Αρκαδίας. Σε ηλικία 9 ετών εγκατέλειψε τον γενέθλιο τόπο του και έφθασε μόνος στην Αθήνα όπου συνάντησε τον συμπατριώτη του Σπύρο Τσαγκάρη που είχε καταφέρει με την επιμονή και την εργασία του να αναδειχθεί σε επικεφαλής του Πρακτορείου των Αθηναϊκών Εφημερίδων. Κοντά του ο μικρός Δημητρακόπουλος αρχικά εργάσθηκε ως εφημεριδοπώλης και αργότερα ως βοηθός του. Εν τω μεταξύ έναν χρόνο μετά την άφιξή του στην Αθήνα γεύθηκε τη χαρά και την ικανοποίηση που επικράτησε σε όλη τη χώρα, με την προσάρτηση της Θεσσαλίας στο Ελληνικό Βασίλειο. Το 1891, σε ηλικία 20 ετών, αποφάσισε να εγκαταλείψει την Αθήνα, να ανοίξει τα φτερά του και να μετακομίσει στη Θεσσαλία, όπου υπήρχαν τώρα ευνοϊκότερες συνθήκες εργασίας. Θέλησε να ακολουθήσει και αυτός το μεγάλο ρεύμα πολλών Πελοποννησίων επιστημόνων και εργατών σε μια περιοχή που μόλις είχε αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό. Πρώτος του σταθμός ήταν ο Βόλος όπου έστησε ένα πρακτορείο εφημερίδων, επιστρατεύοντας μικρά παιδιά ως εφημεριδοπώλες.
Κάποια στιγμή νοστάλγησε τους δικούς του και επισκέφθηκε για λίγο το χωριό του, τη Λυκόσουρα. Το ταξίδι αυτό αποτέλεσε σταθμό στη ζωή του. Του προξένεψαν μια κοπέλα, τη Δήμητρα, η οποία στάθηκε όσο έζησε πιστός σύντροφός του. Επέστρεψε στον Βόλο έγγαμος και μαζί της απέκτησε πέντε τέκνα, τρεις θυγατέρες και δύο γιους. Με τη σειρά την Παναγιώτα, τον Βασίλη, την Ελένη, τη Λόπη και τον Παναγιώτη (Τάκη).
Το 1909 επεκτείνει τις εμπορικές δραστηριότητές του και εγκαινιάζει στον Αλμυρό Μαγνησίας Βιβλιοπωλείο, Τυπογραφείο και Πρακτορείο Εφημερίδων. Προσλαμβάνει ως συνέταιρο τον εξάδελφό του Δημήτριο Δημητρακόπουλο, τον οποία αφήνει υπεύθυνο και ο ίδιος επιστρέφει στον Βόλο. Καθώς εκ φύσεως είναι ανήσυχος άνθρωπος ιδρύει στην οδό Ιάσονος πολυτελές εστιατόριο, στο οποίο δίνει την ονομασία «Βενιζέλος». Ήταν τότε η περίοδος μετά την επανάσταση στο Γουδί, την είσοδο του Ελευθερίου Βενιζέλου στην πολιτική με τη δημιουργία του κόμματος των Φιλελευθέρων και την εν συνεχεία εκλογή του το 1910 ως πρωθυπουργού. Ο Γεώργιος Δημητρακόπουλος εντάχθηκε από την πρώτη στιγμή στο κόμμα του και μέχρι τον θάνατό του παρέμεινε πιστός στο κόμμα των Φιλελευθέρων. Λέγεται δε ότι το 1912, κατά τις παραμονές των Βαλκανικών Πολέμων, ο Βενιζέλος επισκέφθηκε τον Βόλο, γευμάτισε στο εστιατόριο που έφερε το όνομά του και γνώρισε από κοντά τον άγνωστο θαυμαστή του.
Το 1914, αποφάσισε να μετακομίσει στη Λάρισα ύστερα από προτροπή του Σπύρου Τσαγκάρη από την Αθήνα. Ο τελευταίος είχε διαπιστώσει ότι το πρακτορείο εφημερίδων στη Λάρισα, δεν παρουσίαζε σημεία προόδου. Την πρακτόρευση την είχαν οι αδελφοί Παπακωνσταντίνου οι οποίοι διατηρούσαν βιβλιοχαρτοπωλείο και τυπογραφείο στην οδό Αλεξάνδρας (Κύπρου). Ο Τσαγκάρης εμπιστευόταν την πείρα του Δημητρακόπουλου στη διανομή και κυκλοφορία των εφημερίδων και τον παρότρυνε να τολμήσει να στήσει μια επιχειρήσει σε μια περιοχή όπου ήταν βέβαιος ότι είχε μέλλον. Ήλθε σε επαφή με τους αδελφούς Παπακωνσταντίνου και στάθηκε τυχερός γιατί οι ίδιοι προγραμμάτιζαν κάποια στιγμή να μεταφέρουν την επιχείρησή τους στη Θεσσαλονίκη που είχε μόλις δύο χρόνια ελεύθερης ζωής. Πραγματικά, έπειτα από ένα χρονικό διάστημα μεταβίβασαν το Βιβλιοχαρτοπωλείο στους αδελφούς Τουφεξή και μετέφεραν την επιχείρησή τους στη Θεσσαλονίκη. Εν τω μεταξύ ο Δημητρακόπουλος με τη μόνιμη πλέον εγκατάστασή του στη Λάρισα, άνοιξε Βιβλιοπωλείο και Πρακτορείο Εφημερίδων στην κεντρική πλατεία Θέμιδος δίπλα από το φαρμακείο του Αστεριάδη. Συγχρόνως ζήτησε και ήλθαν στη Λάρισα πολλά νεαρά άτομα από την Πελοπόννησο για να δουλέψουν κοντά του κυρίως σαν εφημεριδοπώλες. Μεταξύ αυτών ήταν και τα αδέλφια Ζάγουρα. Λίγα χρόνια αργότερα ο ένας από τα αδέλφια Ζάγουρα, ο Μήτσος, νυμφεύθηκε την αδελφή του Δημητρακόπουλου και τελικά έγιναν και συνέταιροι.
Μετά από λίγο καιρό ξέσπασε ο μοιραίος εθνικός διχασμός που διαίρεσε την Ελλάδα. Ο Δημητρακόπουλος ακλόνητος στις ιδεολογικές πεποιθήσεις του έγινε στόχος των αντιβενιζελικών. Ο ίδιος και πολλοί άλλοι διαισθάνθηκαν τον φόβο των «Επιστράτων» και εγκατέλειψαν τη Λάρισα. Εμπιστεύθηκε την επιχείρηση στους συνεργάτες του και όταν οι Φιλελεύθεροι επικράτησαν γύρισε πίσω στη Λάρισα και συνέχισε τις επιχειρήσεις του με περισσότερη όρεξη και αποδοτικότητα.
Ωστόσο, το μεγάλο επίτευγμα του Δημητρακόπουλου ήταν η έκδοση το 1922 της εφημερίδας «Ελευθερία». Τα πρώτα χρόνια διευθυντές της υπήρξαν, δύο προσωπικότητες της Λάρισας, ο φοιτητής της Νομικής τότε Αντώνης Σιτράς (1922) και ο νεαρός δικηγόρος Βασίλης Ναός (1924). Αρχισυντάκτης ήταν ο Ευάγγελος Τσιρόπουλος για τον οποίο μιλήσαμε στο κείμενο της προηγούμενης Τετάρτης. Από την πρώτη στιγμή η εφημερίδα κέρδισε την εμπιστοσύνη των αναγνωστών της, γιατί προσπαθούσε με κάθε τρόπο να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των δημοτών και της Λάρισας και να τηρεί σαφή αντικειμενικότητα στην αναγραφή των ειδήσεων και εμφανή ουδετερότητα απέναντι των διαφόρων πολιτικών σχηματισμών. Τα φύλλα που τύπωνε δεν ξεπερνούσαν τα πεντακόσια. Ο μικρός πληθυσμός της Λάρισας, (μόλις ξεπερνούσε τις 20.000) και ο μεγάλος αναλφαβητισμός (έφθανε στο 80%), ανέβαζαν τη μέση ημερήσια κυκλοφορία της στα τριακόσια περίπου φύλλα. Η τιμή της ήταν 50 λεπτά, ποσό όχι ευκαταφρόνητο για την εποχή εκείνη. Αναγνώστες της ήταν κυρίως επιστήμονες, δημόσιοι υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί και λίγοι επαγγελματίες. Καταλαβαίνει κανείς ότι κέρδος από την έκδοση της εφημερίδας δεν είχε. Η ζημιά ήταν μόνιμη, αλλά καλυπτόταν από τις άλλες κερδοφόρες επιχειρήσεις που είχε ο Δημητρακόπουλος και διατηρούσε την εφημερίδα για λόγους επαγγελματικής προβολής και κοινωνικής καταξίωσης. Απεβίωσε στις 20 Νοεμβρίου 1967 και η εξόδιος ακολουθία έγινε στην εκκλησία του Αγ. Νικολάου από τον μητροπολίτη Ιάκωβο με μεγάλη επισημότητα.
Το 1935 για ένα διάστημα μετά το αποτυχημένο Βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου[1], η έκδοση της «Ελευθερίας» είχε διακοπεί και στη θέση της εκδόθηκε η εφημερίδα «Νέα Ημέρα» με διευθυντή και αρχισυντάκτη τον Ευάγγελο Τσιρόπουλο. Το 1936, τη διεύθυνση της «Ελευθερίας» ανέλαβε ο πρωτότοκος γιος του Γ. Δημητρακόπουλου, Βασίλης. Μόλις 25 ετών και πτυχιούχος της Νομικής, ανανέωσε τον τεχνολογικό εξοπλισμό, εκσυγχρόνισε τη σελιδοποίηση και εμπλούτισε τη θεματολογία της, επιτυγχάνοντας κυκλοφοριακή άνοδο. Ωστόσο, αυτή η πορεία ανακόπηκε το 1941, με την εισβολή των Γερμανών. Η «Ελευθερία» και ο «Ημερήσιος Κήρυκας» - η άλλη εφημερίδα της Λάρισας - εκδίδονταν πλέον υπό τον κοινό τίτλο «Λαρισαϊκός Τύπος», και ο Βασ. Δημητρακόπουλος αναγκάζεται να μετακομίσει στην Αθήνα, αναπτύσσοντας εκεί άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες[2].
Μετά την απελευθέρωση, αρχίζει να έχει ενεργό συμμετοχή ο δεύτερος γιος του Γ. Δημητρακόπουλου, ο Παναγιώτης. Γεννήθηκε στον Βόλο το 1916, αλλά ήλθε στη Λάρισα σε παιδική ηλικία. Από το 1945 που ανέλαβε την εφημερίδα, μέχρι τον θάνατό του τον Ιούλιο του 2004, σε ηλικία 88 χρόνων, ήταν αυτός που συνέδεσε το όνομά του με τα μεγαλύτερα άλματα της «Ελευθερίας». Ήταν ο πρώτος εκδότης της επαρχίας που πέρασε την εφημερίδα του από την τυπογραφία στη λινοτυπία (1951) και από τη λινοτυπία στη φωτοστοιχειοθεσία και την όφσετ εκτύπωση (1981). Αλλά και από τους πρώτους εκδότες που εκσυγχρόνισε την εφημερίδα του με την ηλεκτρονική τεχνολογία (1992), ανανεώνοντας σε τακτά χρονικά διαστήματα τον εξοπλισμό της. Μετά τον θάνατο του Τάκη Δημητρακόπουλου, τη διεύθυνση της «Ελευθερίας» ανέλαβε η σύζυγός του Δανάη Δημητρακοπούλου. Σήμερα ιδιοκτήτης και εκδότης είναι ο «Δημοσιογραφικός Οργανισμός Ελευθερία Α.Ε.».
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1]. Ως βενιζελικό κίνημα ή κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935 ονομάστηκε η αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος της βενιζελικής αντιπολίτευσης έναντι της φιλοβασιλικής κυβέρνησης του Παναγή Τσαλδάρη. Αναφέρεται ως προσπάθεια των βενιζελικών για την αποφυγή της διαφαινόμενης επαναφοράς της μοναρχίας στην Ελλάδα. Το γεγονός αυτό οδήγησε στη φυγή του Βενιζέλου στο εξωτερικό και σε μαζικές εκκαθαρίσεις.
[2]. Το σημερινό σημείωμα έχει κυρίως ως βάση το κείμενο του Κώστα Περραιβού (1907-1983) για τον ιδρυτή της «Ελευθερίας», που γράφτηκε κατά τον εορτασμό των 60 χρόνων της εφημερίδας, στο φύλλο της 19ης Δεκεμβρίου 1982 .
Από τον Νικ. Αθ. Παπαθεοδώρου
