Χωρίς να είμαι ψυχίατρος, ξέρω ότι τις τελευταίες δεκαετίες εφαρμόστηκε στη χώρα μας με επιτυχία η αποασυλοποίηση των ψυχικά πασχόντων. Δηλαδή οι βαριά πάσχοντες, εκτός εξαιρέσεων, δεν νοσηλεύονται πλέον στα ψυχιατρεία, αλλά στο σπίτι τους, εφαρμόζοντας φυσικά τη σχετική φαρμακευτική θεραπεία. Αποτέλεσμα είναι τα ψυχιατρεία να κλείσουν ή να αδειάσουν και οι ψυχασθενείς να κυκλοφορούν μεταξύ των υγιών ατόμων ώστε να δέχονται την υγιή επίδρασή τους και αυτό επιστημονικά απεδείχθη ορθό και ωφέλιμο. Η ιατρική, όμως, δεν αφίσταται της κοινής λογικής.
Αν αυτό, δηλαδή, ισχύει για τους ψυχωσικούς ασθενείς, δεν θα έπρεπε να ισχύει πολλώ δε μάλλον και για τα υγιή, αλλά ταλαιπωρημένα παιδιά που βρίσκονται στην πιο τρυφερή τους ηλικία και στην ανάπτυξή τους; Αυτά τα παιδιά δεν θα ήταν καλύτερα να μεγαλώνουν σε ένα υγιές κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον και όχι σε κλειστά ιδρύματα που δεν μπορούν να τ’ αντέξουν ούτε οι μεγάλοι; Και αυτά συμβαίνουν, ενώ συγχρόνως υπάρχουν πολλές οικογένειες που πασχίζουν και προσπαθούν χρόνια για να υιοθετήσουν ένα παιδί και τους προβάλλονται πλείστα όσα εμπόδια. Δεν θα έπρεπε να ενισχυθεί με ισχυρά κίνητρα ο θεσμός των ανάδοχων οικογενειών; Όπως φαίνεται λεφτά υπάρχουν και πολλά μάλιστα. Τι συμβαίνει; Ας μας απαντήσει κάποιος αρμόδιος επ’ αυτών.
Ιωάννης Δ. Κουφάκης
Οφθαλμίατρος
