Κέντρο αναφοράς ο πατήρ Δημήτριος Καρανίκας. Δημιουργός και εμπνευστής της ενοριακής ζωής και αυτοπροσφοράς. Γένεση της «Αγίας Ταβιθά». Μαθαίνω την εκκλησιά που νοιάζεται, τις πιστές κυρίες της ενορίας στη φιλάδελφη πρωτοπορία να ελεούν, όπως η ανεπαίσθητη αναπνοή μας. Τους αντάμωσα, τους γνώρισα, τους έζησα, τους θαύμασα. Με δέχθηκαν, με αγκάλιασαν, με αγάπησαν.
Με τον καιρό γίνομαι μάρτυρας ανθρώπων που βοηθήθηκαν αθόρυβα και διακριτικά, μέσα στα αδιέξοδά τους. Δεν ένιωσαν μόνοι. Δεν ήταν μόνοι. Η εκκλησιαστική φιλανθρωπία εκεί για τον καθένα. Πλάι τους στις δοκιμασίες της ζωής η αυταπάρνηση των ενοριτών. Σαν μυθικός Άτλας σαράντα έτη κουβαλούν το ανθρώπινο πένθος, την κάθε δοκιμαζόμενη ψυχή που οδύρεται μαστιγωμένη αλύπητα, το κάθε κουρασμένο πρόσωπο που αγωνιά να ξαποστάσει. Ακόμα κι αν βρίσκεται πολύ μακριά. Η αυτοθυσία των γυναικών της «Αγίας Ταβιθά» ξεπέρασε σε ευσπλαχνία και τα ελληνικά σύνορα…
Ευεργετήθηκα και ο ίδιος. Αγκαλιάστηκα σαν παιδί τους, σε δύσκολες στιγμές. Σαν να μη πέρασε μια μέρα, ο βίος μας κρύβει ενδεχόμενα. Ξαφνικά συναντάς ανθρώπους που γίνονται οικείοι μέσα στην ταπεινή ελεημοσύνη τους, κατ’ εικόνα του Παντοδύναμου Ελεήμονα!
Περνούν τα χρόνια και τα αστέρια αφήνοντας τη λάμψη τους, να μην ορφανεύει η σχέση, να αγκυροβολεί σε ανεπίγραφο αρσανά. Περνούν οι περισσότεροι συνήθως αδιάφορα. Ελάχιστοι ευτυχώς στέκονται και σε κοιτούν κατάματα.
Δε ζητούν, ούτε απαιτούν, απλά χαίρονται. Σε πιστεύουν, σε καταλαβαίνουν, σου συμπαραστέκονται. Μαζεύουν τα κομμάτια σου, συνθέτουν το νόημά σου κι ας μην το γνωρίζουν… Το μεγαλείο των ανθρώπων της «Αγίας Ταβιθά» φανερώνει έμπρακτα τον τρόπο της εκκλησίας: «ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει».
Από τον Ελευθέριο Βάσσο,
θεολόγο - φιλόλογο
