Η απόκτησή τους, όμως, δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη, αφού οι γάμοι, ειδικά στις μέρες μας, είτε περιορίζονται, αυτοβούλως, είτε συνάπτονται σε μεγάλη ηλικία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, είτε συνοδεύονται από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες με τα γνωστά αποτελέσματα, είτε διαλύονται λόγω δυσκολιών συμβίωσης. Απόκτηση παιδιού, άλλωστε, σημαίνει αγωνίες, ξενύχτια, επί πλέον υποχρεώσεις, ευθύνες για σωστή ανατροφή και διαπαιδαγώγησή του, διάλογο, έλεγχο, εμπιστοσύνη και περιορισμό της ελεύθερης δράσης, γεγονός που καθιστά τον ρόλο του γονιού ενδιαφέροντα μεν, αλλά δύσκολο και, πολλές φορές, κουραστικό και ανυπόφορο. Και επειδή πολλά απ’ τα παιδιά δεν εισπράττουν το ανάλογο ενδιαφέρον και φροντίδα, χάνουν τον δρόμο τους, περιθωριοποιούνται και συμπεριφέρονται αντικοινωνικά και επικίνδυνα.
Για του λόγου το αληθές αρκεί να αφουγκραζόμαστε την κοινωνία και να ρίχνουμε ματιές στην καθημερινή ειδησεογραφία, η οποία βρίθει από θλιβερά γεγονότα με πρωταγωνιστές ανηλίκους, οι οποίοι εκτρέπονται και συμπεριφέρονται με περισσή εχθρότητα και επιθετικότητα εναντίον των πάντων, των γονέων μη εξαιρουμένων. Υπάρχουν, όμως, και γονείς, οι οποίοι αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων και συμπεριφέρονται στα παιδιά τους με απαράδεκτο τρόπο. Ως εκ τούτου είναι καιρός, πιστεύω, να αφυπνισθούν οι αρμόδιοι, προκειμένου να περιορισθεί το κακό και να βελτιωθεί η κατάσταση.
Ξεκινώντας, λοιπόν, απ’ την Πολιτεία θα πρέπει να εξασφαλίσει καλύτερες συνθήκες λειτουργίας των σχολικών και πανεπιστημιακών δομών, αλλά και εισόδου των παιδιών στην αγορά εργασίας μετά την ενηλικίωσή τους, μια που η αργία είναι μητέρα πάσης κακίας. Πέραν τούτων, θα πρέπει να πατάξει τα κυκλώματα παιδικής πορνογραφίας και σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών και να αναλάβει μια συστηματική εκστρατεία διαφώτισης και ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης, προκειμένου αυτή να κατανοήσει, ότι τα παιδιά είναι μεν προέκταση, αλλά όχι κτήμα των γονιών τους, αφού διαθέτουν τη δική τους ξεχωριστή προσωπικότητα. Ως εκ τούτου, η άσκηση εξουσίας επάνω τους δεν είναι απεριόριστη, οπότε ο σεβασμός, τουλάχιστον, προς αυτά κρίνεται απαραίτητος.
Κάτι ανάλογο πρέπει να γίνει με το σχολείο και τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι πρέπει, επιτέλους, να επιμορφωθούν στο σύνολό τους σε θέματα ψυχοπαιδαγωγικά, προκειμένου ως παιδαγωγοί να είναι σε θέση όλοι τους ν’ αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις και να δίνουν τις κατάλληλες συμβουλές και λύσεις για θέματα, που αφορούν και τους μαθητές και τους γονείς. Πάνω απ’ όλα, όμως, πρέπει να καταλάβουν, ότι χωρίς ευαισθησία και αγάπη γι’ αυτό που κάνουν, είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν στο έργο τους. Μόνο έτσι, πιστεύω, θα δημιουργηθούν συνθήκες, ώστε να αντιμετωπίζονται με επιτυχία, όσα απαράδεκτα και ανησυχητικά συμβαίνουν σε κάποια σχολεία της επικράτειας.
Αλλά και η Εκκλησία, απ’ την πλευρά της, ακολουθώντας το παράδειγμα και τις προτροπές φωτισμένων Ιεραρχών χρειάζεται να αφιερώσει περισσότερο χρόνο και να σταθεί με ποικίλους τρόπους αρωγός σε παιδιά, που υποφέρουν και ψάχνουν να βρουν στηρίγματα, προκειμένου να αντιμετωπίζουν τις κακοτοπιές της ζωής και την ασυνειδησία αρκετών γονέων. Αν, μάλιστα, και οι πολέμιοι της Εκκλησίας σταματήσουν να μηδενίζουν την προσφορά της και να τραυματίζουν το κύρος της και την εμπιστοσύνη παιδιών προς αυτή, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι θα σταματήσει ο έλεγχος κληρικών και αξιωματούχων της, όταν αυτές αντιβαίνουν τους κανόνες της δεοντολογίας, τότε η κατάσταση θα βελτιωθεί, περισσότερο.
Οποιαδήποτε προσπάθεια, όμως, για να αποδώσει καρπούς, θα πρέπει να εστιάσει το ενδιαφέρον της, προπάντων, στους γονείς, πολλοί εκ των οποίων μπαίνουν στον γάμο απροετοίμαστοι και χωρίς τα βασικά παιδαγωγικά εφόδια, που είναι απαραίτητα για την ανατροφή παιδιών. Υπάρχουν, άλλωστε, γονείς, που δεν συνεργάζονται με τα σχολεία, λειτουργούν ως εργένηδες και με περισσή ευκολία κάποιοι απ’ αυτούς διαλύουν τον γάμο τους, χωρίς να σκεφθούν τις τραγικές συνέπειες, που μπορεί να έχει για τα παιδιά τους μια τέτοια απόφαση. Γι’ αυτό και θα πρέπει να βρεθεί τρόπος, ώστε και αυτοί να επιμορφώνονται και να γνωρίζουν, ει δυνατόν εκ των προτέρων, πώς να συμπεριφέρονται στα παιδιά τους.
Τα παιδιά και τα μάτια μας, λοιπόν, αν μας ενδιαφέρει ένα καλύτερο μέλλον. Διαφορετικά, ο Θεός να βάλει το χέρι του, για να αποφύγουμε τα χειρότερα.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
