Ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας και η Ελληνική στάση

Από τον Κώστα Γιαννούλα

Η εξωτερική πολιτική και ο τρόπος, που ασκείται, είναι, βέβαια, μια σοβαρή υπόθεση και αντικείμενο των ειδικών, αφού χρειάζεται γνώσεις και εμπειρία, προκειμένου να είναι αποτελεσματική και να αποβαίνει προς όφελος της χώρας, που την ασκεί. Εν τούτοις και οι μη ειδικοί έχουν, τουλάχιστον, το δικαίωμα της άποψης και της κριτικής με βάση, πάντα, και την οπτική, με την οποία βλέπουν τα πολιτικά πράγματα στη χώρα τους. Κάτι τέτοιο θα επιχειρήσω και εγώ κρίνοντας τη στάση της σημερινής Κυβέρνησης απέναντι στον αναθεωρητισμό της Τουρκίας.
Προηγουμένως, θα ήθελα να θυμίσω ορισμένα πολιτικά συνθήματα, που ακούσθηκαν, κατά καιρούς, και συνεχίζουν κάποια απ’ αυτά να ακούγονται με μικρότερη ένταση στη χώρα μας για εσωτερική κατανάλωση, αφού δεν εφαρμόζονται και χρησιμοποιούνται, όπως αποδείχθηκε, με στόχο να χαϊδεύουν τα αυτιά των πολιτών και να υποθάλπουν τον εθνικισμό και τον κακώς εννοούμενο πατριωτισμό. Ιδού μερικά. «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», «έξω οι βάσεις του θανάτου», «Ε.Ο.Κ. και Ν.Α.Τ.Ο. το ίδιο συνδικάτο», «όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων», «όχι στους εξοπλισμούς» και άλλα παρόμοια.
Καλά όλα αυτά, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η Ελλάδα των νεοτέρων χρόνων χρωστά την ανεξαρτησία, την ελευθερία και την ύπαρξή της, θα έλεγα, όχι μόνο στην ανδρεία των ανδρών της στα πεδία των μαχών, αλλά και στη βοήθεια των συμμάχων της σε κρίσιμες στιγμές σ’ όλα τα μέτωπα, πολεμικά και διπλωματικά. Άλλωστε, τα σημερινά σύνορά της τα απέκτησε, φέτα ­ φέτα, χάρη στις διπλωματικές πρωτοβουλίες Ελλήνων πολιτικών με προεξάρχοντα τον Ελευθέριο Βενιζέλο, αλλά και στη στήριξη των συμμάχων μας, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι παρέβλεψαν τα δικά τους συμφέροντα και ότι δεν μας αδίκησαν, κάποιες φορές, όταν τα δικά μας συμφέροντα δεν ταυτίζονταν με τα δικά τους. Όταν, όμως, ο κόσμος είναι χωρισμένος σε συμμαχίες και σε σφαίρες επιρροής και δεν μπορείς από μόνος σου να διεκδικήσεις τα δίκια σου, τότε, κάνεις τους συμβιβασμούς σου προτιμώντας το μη χείρον. Πιστεύω, πάντως, ότι απ’ αυτό το δούναι και λαβείν με τους ξένους η χώρα μας, μακροπρόθεσμα, βγήκε κερδισμένη.
Δεν πρέπει, επίσης, να διαφεύγει της προσοχής μας, ότι η πατρίδα μας σε σχέση με τη γειτονική Τουρκία είναι μικρή και σε έδαφος και σε πληθυσμό, οπότε χάριν της ανεξαρτησίας και της εδαφικής της ακεραιότητας είναι καταδικασμένη να αναζητά συμμαχίες και να ξοδεύει αρκετά χρήματα για τον εξοπλισμό της, έστω κι αν τόσο πολύ τα χρειάζεται, σήμερα, για άλλους σκοπούς. Πέραν τούτου είναι υποχρεωμένη, εκ των πραγμάτων, να ενημερώνει την ευρωπαϊκή και διεθνή κοινότητα για τα δίκια της και να διευρύνει τις συμμαχίες, προκειμένου να βρίσκει στηρίγματα στον αγώνα της για επίλυση των προβλημάτων, που δημιουργούν οι γείτονές μας καταστρατηγώντας το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες. Ευτυχώς, μάλιστα, που είμαστε οι Έλληνες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ν.Α.Τ.Ο., οπότε εξασφαλίζουμε με μεγαλύτερη ευκολία τη στήριξη των μελών τους.
Η συμμετοχή μας αυτή, όμως, πέραν από δικαιώματα, που έχουν να κάνουν με αναπτυξιακά έργα, επιδοτήσεις και κοινή αντιμετώπιση ποικίλων προβλημάτων, προϋποθέτει και υποχρεώσεις, οι οποίες ορισμένες φορές είναι ιδιαίτερα επώδυνες, όπως στην περίπτωση των μνημονίων, αλλά και της στήριξης της Ουκρανίας στον πόλεμο κατά της Ρωσίας. Στη ζωή, άλλωστε, επικρατεί, γενικώς, ο κανόνας, που λέει, ότι, για να πάρεις, πρέπει και να δώσεις. Διαφορετικά, τα σπας και φεύγεις πληρώνοντας το τίμημα, όπως πήγε να συμβεί το 2015 μετά το περίφημο εκείνο δημοψήφισμα, που λίγο έλλειψε να μας στοιχίσει την έξοδό μας απ’ την Ε.Ε.. Αλήθεια! Τι θα είχε συμβεί, σήμερα, που ο αναθεωρητισμός, ο λαϊκισμός και ο εθνικισμός κερδίζουν, συνεχώς, έδαφος, αν ήμασταν εκτός Ε.Ε. και Ν.Α.Τ.Ο.;
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, όμως, δεν μπορούμε σαν χώρα να παίζουμε τον ρόλο του επιτήδειου ουδέτερου, που παίζει η Τουρκία. Δεν μπορούμε, δηλαδή να λειτουργούμε παίζοντας, ταυτόχρονα, σε πολλά ταμπλό και όπως μας βολεύει, κάθε φορά, γιατί, δυστυχώς, τους κανόνες του παιχνιδιού τους επιβάλλουν, ως επί το πλείστον, οι δυνατοί. Γι’ αυτό καλά κάνει η Κυβέρνηση και η χώρα μας, που επέλεξε να δεθεί στο άρμα της Αμερικής, να λειτουργεί με σταθερούς κανόνες και με βάση το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες, παρότι δεν είναι, πάντα, το καλύτερο να σε θεωρούν κάποιοι δεδομένο. Είναι, όμως, προτιμότερο, απ’ το να αφεθείς έρμαιο στη βουλιμία των γειτόνων μας, αρκεί να είναι αρραγές το εθνικό μέτωπο.