Δεν νομίζω να της είχε συστήσει κάποιος γιατρός ιαματικά λουτρά. Αλλά, εκείνη, παρέα με άλλες δυο-τρεις γυναίκες -μια νέα για να πιάσει παιδί, η άλλη για τη μέση της- κάθε Ιούλιο, ετοίμαζε τα μπογαλάκια για το ταξίδι της χρονιάς. Δέκα μέρες στα Λουτρά της Νέας Απολλωνίας, λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη. Νομίζω ζούσε το όνειρό της. Να φύγει από τη μαυρίλα που κουβαλούσε από τα νιάτα της. Την εξωτερική εννοώ. Αυτήν την έβλεπα. Την άλλη την είχε νανουρίσει, θαρρώ. Στη ζωή της, δεν φόρεσε άλλο χρώμα πλην του μαύρου.
Θυμάμαι, παραμονή του ταξιδιού, πόσο χαρούμενη ήταν. Το ένιωθα γιατί την αγαπούσα βαθιά. Αναχωρούσαν πρωί με το «ΑΓΟΡΑΙΟΝ» γκρι ταξί. Εγώ, ιδέα δεν είχα πού βρίσκονταν τα λουτρά. Φανταζόμουν, πάντως, πως ήταν πολύ πολύ μακριά από το Λιβάδι Ολύμπου, μάλλον προς Πολωνία μεριά.
Όταν επέστρεφε, άνοιγε τα πράγματά της και μας μοίραζε δώρα. Θυμάμαι κάτι αναμνηστικά καδράκια σε κορμό ξύλου και πάνω τους κολλημένη φωτογραφία των λουτρών. Και ακόμα κάποιες πετσέτες, μαντήλια, λουκούμια κι άλλα διάφορα, που πάνω τους είχαν τον τοπικό χάρτη της Νέας Απολλωνίας.
Και της ζητούσα να μου μιλήσει για τα λουτρά, πώς ήταν, από πού έβγαινε το ζεστό νερό κι άλλες απορίες που έχει ένα παιδί. Αλλά τα ελληνικά της εξαντλούνταν στα βασικά καθότι, βλαχόφωνη από γενέσεως κόσμου… «Να, έχει πολλά νερά, βγάζω τα μαύρα, σάματις ποιος θα με δει, κάνουμε μπάνιο, τρώμε, πίνουμε καφέ, περνάμε καλά». Είχα πλάσει με τη φαντασία μου, έναν νερένιο παράδεισο, αφού η γιαγιά κάθε που αναχωρούσε ήταν χαρούμενη, ενώ στην επιστροφή της διέκρινα μια μελαγχολία.
Τα κρύα βράδια του χειμώνα τη ρωτούσα: «Γιαγιά, πες, πάλι, για τα λουτρά».
Εκείνη έτριβε τα δάχτυλά της και έλεγε τα ίδια, που εμένα μου άρεσε να τα ακούω ξανά, γιατί ένιωθα πως, μέσα στο καταχείμωνο, περίμενε πώς και πώς τον Ιούλιο για να πάει στη «Νέα Πολλωνία», έτσι το έλεγε τρώγοντας το Α.
Όταν, μεγάλη πια, επισκέφτηκα σε εκδρομή τον τόπο αυτόν, ήταν λες και την έβλεπα μέσα στα νερά να πετάει από πάνω το άχθος της ζωής της.
Και ίσως να αγάπησα τον Μίλαν Κούντερα κι αργότερα το βιβλίο της Φακίνου, «Ζάχαρη στην άκρη», εξαιτίας της Νέας Απολλωνίας της γιαγιάς μου.
Από τη Γλυκερία Γκρέκου,
εκπαιδευτικό-συγγραφέα
