Προσεγγίζω με οδύνη και αγωνία τα όσα σήμερα συμβαίνουν στο μέτωπο του πολέμου. Κοιτάζω κατάματα τους συνοδοιπόρους της ζωής και ανοίγω φιλικό διάλογο ανάμεσά τους. Μιλάω με όση απλότητα διαθέτω και το μόνο που ζητώ είναι η φιλική, έντιμη ενημέρωση ανάμεσά μας. Και δεν σας κρύπτω ότι μου προσφέρεται μια φιλική απόκριση, αλλά ντυμένη στο σκοτεινό πέπλο της απελπισίας. Όλους τους κατέχει η κραυγή της απόγνωσης με το ίδιο πάντα ερώτημα στο στόμα. Τι πρόκειται να συμβεί στη συνέχεια; Θα σταματήσει ο πόλεμος; Θα αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο; Θα εξακολουθήσει να κακοποιείται και να συμπνίγεται η ελευθερία και αγάπη μεταξύ των ανθρώπων; Είναι αλήθεια ο ορίζοντας που σηματοδοτεί τα οράματα, τους πόθους, τις ελπίδες μας, τους καημούς μας, τους αγώνες μας, μέσα στον κοινωνικό ιστό είναι θολός. Περνάμε μέρες σκληρές, απάνθρωπες, γεμάτες πόνο και θλίψη και το μόνο φως που μας εμπνέει και μας ενεργοποιεί είναι η πίστη μας προς την πατρίδα και τα ιδανικά της. Ο ουκρανικός πόλεμος μας ένωσε περισσότερο από κάθε άλλη φορά και το βλέμμα μας είναι στραμμένο πάντα σε αυτόν. Παρακολουθούμε από κοντά τα γεγονότα, τα μελετούμε, τα αναλύουμε, χωρίς όμως να είμαστε σε θέση να απαντήσουμε τι ακριβώς θα συμβεί στο μέλλον. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί, για αυτό και η αγωνία μας, οι ανησυχίες μας, κάθε φορά που το θέμα αυτό έρχεται στην επιφάνεια, μεγαλώνουν όλο και περισσότερο.
Στη ζωή μας, αξιολογήσαμε κι επιλέξαμε, ως βασικό όπλο προστασίας αυτής, την ελευθερία. Υποταγμένοι ανεπιφύλακτα σε αυτήν. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες κινδύνου απώλειας αυτής.
Ανάλογα με τις σωστές ή τις λαθεμένες εκτιμήσεις αυτών που μας κυβερνούν και αποφασίζουν για τις τύχες μας. Ο πόλεμος στην Ουκρανία έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα τείνει να εξελιχθεί σε έναν τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ποιος προέβλεπε πριν από τρία χρόνια ότι θα εμφανίζονταν στη ζωή μας η πανδημία του κορονοϊού με τις αλλοπρόσαλλες παραλλαγές της. Η κάθε μία να παραδίνει τη σκυτάλη στην άλλη, αναστατώνοντας έτσι τις ζωές με πλείστα όσα δεινά, τα οποία είναι βαθιά χαραγμένα μέσα στα σπλάχνα της ζωής μας, που δύσκολα θα αποβάλλουμε από αυτήν. Και ξαφνικά μας εμφανίστηκε ο πόλεμος. Ο ευρωπαϊκός πόλεμος που άθελά μας εμπλακήκαμε κι εμείς, έστω με την παροχή συμπαράστασης και την αποστολή στρατιωτικών κλικών και άλλων αγαθών. Ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας είναι το τρίτο κακό που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια με πρώτο την οικονομική κρίση μετά την πανδημία και τώρα τον πόλεμο. Η πρωτοτυπία αυτού του πολέμου, έγκειται στο ότι η Ρωσία, επιτεθέμενη χώρα, συμμετέχει, συνεισφέροντας χρήματα και όπλα, όχι και ένοπλες δυνάμεις.
Για τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο ορισμένοι μιλούν για τελική υπέρβαση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου. Για μια οικοδόμηση της ζωής στο βάθρο της ανθρώπινης παντοδυναμίας. Κάποιοι άλλοι υπογραμμίζουν με έμφαση πως το Διεθνές Δίκαιο ήρθε η ώρα και η στιγμή να επανέλθει στον ιστορικό του ρόλο και να γίνει απ΄ εδώ και πέρα ο πρωταγωνιστής των πραγμάτων να αποκτήσει κάρτα εισόδου διαλόγου στα κέντρα αποφάσεων. Και να διατυπώσει αυτό προτάσεις αξιοπρόσεκτες κατά τη μεθόδευση της σύντηξης των λαών και της δημιουργίας της πιο ιδανικής παγκόσμιας κοινωνίας.
Όλοι εμείς έχοντας στην καρδιά μας και στο ιστορικό μας θησαυροφυλάκιο τα δημοκρατικά μας βιώματα, πιστεύουμε πως η δημοκρατία μας, όπως παλαιά, έτσι και τώρα μπορεί να μεταμοσχεύσει πνοή και ζωή στην κουρασμένη Ευρώπη και σε ολόκληρη την οικουμένη. Λιτανεύουμε ένα σύνθημα όχι ως λόγο κενό, αλλά ως κατάθεση μαρτυρίας, που συμπυκνώνει τη γνώση της ιστορίας και την άμεση προσωπική εμπειρία μας. Η Δημοκρατία είναι η μόνη δύναμη που ζωογονεί και ανακαινίζει την επικαιρότητα. Η στέρεη οπτική στάση που ανοίγει καινούργιους ορίζοντες για τους ανθρώπους με οράματα, με πόθους, με αλλαγές για την πρόοδο και την ευημερία των λαών. Για να χρησιμοποιήσω μια άλλη διατύπωση. Ο καθαρός πνεύμονας, που αντιμάχεται δυναμικά και αποφασιστικά την κοσμική μόλυνση. Παρ’ όλα όμως αυτά οφείλω να ομολογήσω μια μεγάλη μου λύπη, όλοι εμείς δεν καταβάλλουμε την οφειλόμενη προσπάθεια, να προσδιορίσουμε, με ακρίβεια, τη δυναμική της δημοκρατίας και το πώς θα επέλθει η σωτήρια μεταμόσχευση. Το θέμα μεγάλο και με ποικίλες προεκτάσεις. Σήμερα οφείλουμε να εστιάσουμε το θέμα στα πρόσφατα γεγονότα που αποτελούν τον καμβά, στον οποίο κεντούμε και τι ακριβώς θα επιλέξουμε να κεντήσουμε. Λέμε όχι στον πόλεμο και ναι στην ειρήνη. Λιτανεύουμε τα εμπόλεμα μέρη να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με αγαθές προθέσεις και με αμοιβαίες υποχωρήσεις που θα τις διακρίνει η ειλικρίνεια και η ορθότητα των λόγων να συμφωνήσουν σε μια άδολη και φωτεινή δημοκρατική διαύγεια επίλυση των διαφορών τους. Ο πόλεμος μόνο δεινά επιφέρει στους εμπλεκόμενους φόνους, καταστροφές, πόνους στους ανθρώπους, δυστυχία, πολλά δάκρυα, με πολεμικές καταγράφει που συγκλονίζουν και συνεγείρουν. Τη δημοκρατία μας την αποδεχόμαστε ως παράδοση και τη βιώνουμε. Την κρατάμε στα χέρια και στις καρδιές μας ως πολύτιμο δώρο των προγόνων μας. Και τις χαιρόμαστε σε πολλές περιστάσεις με άπειρους τρόπους. Είναι η μεθυστική δύναμη που ζωογόνησε και ζωογονεί στο διάβα των αιώνων τις ανθρώπινες υπάρξεις. Γέννησε ανθρώπους που προσέγγισαν την αλήθεια με δέος. Έζησαν σε κοινωνία με τον Θεό και χάραξαν την ανθρώπινη προσωπικότητα. Τώρα ύστερα από όλα αυτά αν με ρωτήσετε τι ακριβώς θα συμβεί στο μέλλον, θα σας απαντήσω δεν γνωρίζω.
Από τον Αθανάσιο Φώτο,
επί τιμή δικηγόρο
