"Ο τράχηλος του Έλληνα ζυγόν δεν υποφέρει!", μας λέει ο ποιητής. Και όμως υπέφερε τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, αλλά δεν πήγαινε άλλο. Ξεσηκώθηκαν άντρες, γυναίκες και παιδιά και πολέμησαν και έχυσαν το αίμα τους για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ όταν την προφέρεις αισθάνεσαι ανάλαφρα, όμορφα και αισθάνεσαι πως πετάς στους αιθέρες και δεν μπορούν να σου αγγίξουν τα ερπετά της γης. Γι’ αυτήν την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, μια χούφτα Έλληνες, τόλμησαν να τα βάλουν με μια ολόκληρη αυτοκρατορία.
Κάποιος άλλος ποιητής, ο Ναζίμ Κιχμέτ γράφει:
"Αν δεν καώ εγώ,
αν δεν καείς εσύ,
αν δεν καούμε εμείς,
πώς θα γενούνε
τα σκοτάδια φως;".
Και έγιναν τα σκοτάδια φως, μετά από πολλούς αγώνες, στερήσεις, κακουχίες και αίμα.
Όταν ήμουνα μικρή και διάβαζα ένα ιστορικό κείμενο, ξεχώριζα κάποιες λέξεις, που μιλούσαν μέσα μου. "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", "Ηρωισμός", "Θυσία", "Ελπίδα", "Αγάπη"! Και κάποιες άλλες ίσως, όμως πρώτη στη σειρά αυτών των ξεχωριστών λέξεων η "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ".
Δεν υπάρχει ωραιότερη λέξη, μα πιο ωραίο το νόημά της. Οι ήρωες του 1821 μας την πρόσφεραν αυτήν την "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", όμως την απολαμβάνουμε, την κάνουμε σωστή χρήση, τη χαιρόμαστε; Πολύ αμφιβάλλω. Η εγκληματικότητα θριαμβεύει στις μέρες μας. Στις μεγάλες πόλεις μόλις πέσει η νύχτα οι άνθρωποι φοβούνται να κυκλοφορήσουν.
Γι’ αυτήν την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ αγωνίστηκαν οι πρόγονοί μας; Όμως εμείς οι Έλληνες, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, γιορτάζουμε και κάτι άλλο αυτήν την ημέρα.
Τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Ένα αθώο αγνό κορίτσι μεγαλωμένο μέσα στην εκκλησία, ήταν η Παρθένος Μαρία, όταν δέχτηκε την επίσκεψη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ. "Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία…", την προσφώνησε ο Γαβριήλ και στη συνέχεια της… εξήγησε τον σκοπό της επισκέψεώς του.
Απορημένη η Αγνή Παρθένα Μαρία ρωτά…
"Εκ λαγόνων αγνών, Υιόν πως έστι τεχθήναι δυνατόν…"; Με όλο του το δίκιο ρώτησε εκείνο το αγνό κορίτσι, χωρίς να ξέρει πως ο Θεός την επέλεξε για Θεοτόκο.
Δυστυχώς αυτήν την αθωότητα δεν τη συναντούμε πλέον πουθενά στις μέρες μας.
Τα παιδιά μας πονηρεύονται απ’ τα… γεννοφάσκια τους.
"Μεγάλη και διπλή η σημασία της 25ης Μαρτίου". Αυτός ήταν ο τίτλος μιας έκθεσης, στα μαθητικά μου χρόνια. Μεγάλη και διπλή λοιπόν η σημασία για εμάς τους Έλληνες. Δεν μπορούμε βέβαια να τη χαρούμε όπως παλιά, με διάφορες εκδηλώσεις, λόγω της σημερινής μάστιγας του κορονοϊού, αλλά ας γιορτάσει ο καθένας μας… νοερά αυτήν την Ιερή ημέρα.
Ας γυρίσει πίσω τη σκέψη του στους γενναίους προγόνους μας και στην προστάτιδά μας Παρθένο Μαρία. Ας εκκλησιαστούμε τουλάχιστον εκείνη την ημέρα, με δυσκολία και εκεί βέβαια, γιατί πολύ λίγα άτομα επιτρέπονται να μπούνε μέσα στον ναό και ας ελπίσουμε πως αυτή η δοκιμασία που μας δυσκόλεψε τη ζωή, κάποτε θα τελειώσει. Ο Θεός ίσως μας βοηθήσει. Δεν το αξίζουμε βέβαια, γιατί έχουμε ξεφύγει απ’ τον δρόμο του. Τώρα τελευταία μάλιστα έχουμε ξεπεράσει τα όρια.
Πόλεμος Χριστιανών Ορθοδόξων, εναντίον Χριστιανών. Ρωσία-Ουκρανία. Χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε ακριβώς την… αιτία, αυτού του ολοκαυτώματος.
Εύχομαι όταν θα διαβάζεται αυτό το άρθρο, ο πόλεμος στην Ουκρανία να έχει τελειώσει, αν και δεν το πιστεύω, όμως οι ανθρώπινες απώλειες και οι καταστροφές που δημιούργησε ο Πούτιν δεν επανορθώνονται δυστυχώς.
"Σταματήστε τον πόλεμο, θέλουμε να ζήσουμε κι εμείς όπως τα παιδιά σας…". Εκλιπαρούν τα παιδιά της Ουκρανίας και αυτά τα λόγια ματώνουν την ψυχή του κάθε ευαίσθητου ανθρώπου.
Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά,
συγγραφέα
