Στη δίνη του πολέμου

Ο φριχτός πόλεμος γκρεμίζει τα πάντα, αφανίζει αθώους ανθρώπους και προσπαθεί να μαζέψει τα ορφανά της ζωής. Το μεγαλύτερο κακό που προκαλεί ο πόλεμος είναι το μίσος που θεριεύει μέσα του, το μίσος αυτό διαιωνίζεται και σπέρνει στις καρδιές, κάθε χώρας φριχτά γεγονότα, τρόμο, φόβο και απελπισία, τους πνίγει ο πανικός τρέχοντας μακριά από το μέτωπο του φριχτού πολέμου με δάκρυα στα μάτια, σ’ έναν μακρινό ορίζοντα, μην ξέροντας πού πάνε.

Μανούλες με μικρά παιδάκια, προσωπάκια όμορφα, τρυφερά με τα ματάκια τους απλανή, αβέβαιο το μέλλον τους, το γέλιο τους λυπημένο, σβησμένο σ’ αυτές τις άθλιες συνθήκες, μεσ’ τον χιονιά, στο τρομερό κρύο απλώνουν τα χεράκια τους να ζεσταθούν χουχουλιάζοντας με την αναπνοή της Μάνας που πονάει αυτές τις στιγμές, αυτές τις ανελέητες τραγικές ώρες του πολέμου, σφίγγουν στην αγκαλιά τους τα παιδιά τους και το αίσθημά τους γίνεται τόσο δυνατό γεμάτο αγάπη, στοργή και τα κύτταρα της καρδιάς τους πνίγουν βαθειά τον πόνο, τρέχουν να σώσουν τα παιδάκια τους. Ολες οι σκέψεις τους θολές, χωρίς κανένα νόημα, φεύγοντας από την αγαπημένη πατρίδα τους κυνηγημένοι και η καρδιά τους γίνεται χίλια κομμάτια, τώρα ξεριζωμένοι γίνονται πρόσφυγες, η ζωή τους απελπιστική. Συγκλονιστικές στιγμές αποχωρισμού από τους αγαπημένους ανθρώπους που δεν ξέρουν αν θα ξαναειδωθούν, ν’ αγκαλιαστούν ξανά. Αχ! Αυτός ο μίζερος πόλεμος, αυτή η λαίλαπα, αυτό το χάος που αφήνει πίσω μια καταστροφή γεμάτη ερείπια στις ψυχές των πονεμένων και κατατρεγμένων ανθρώπων, αφήνει θλιβερά στίγματα που δεν σβήνουν ποτέ. Μνήμες μένουν σε χαρτί τυπωμένες που θα γράψουν τα συγκλονιστικά γεγονότα του 2022 που δεν περίμενε κανείς. Θαυμάζω τη δύναμή τους και το κουράγιο που δείχνουν αυτοί οι άνθρωποι και τα όσα περνάνε, πονάω μαζί τους, η ψυχή μου ματώνει, δεν αντέχω άλλο σ’ αυτά τα θλιβερά, τραγικά γεγονότα, σ’ ένα δράμα που δεν έχει τελειωμό. Στέλνω την αμέριστη αγάπη και τη συμπαράστασή μου στους γλυκούς ανθρώπους, να σταματήσει αυτό το κακό, τη στιγμή αυτή που γράφω οι σφαίρες τρυπάνε και τη δική μου καρδιά και κλαίει, δεν αντέχω άλλον πόνο και φόβο. Τα δάκρυα των πονεμένων ανθρώπων ποτίζουν την αγαπημένη τους πατρίδα γεμάτη ερείπια. Τα φώτα σβήνουν και αφήνουν πίσω τους μια ξεχασμένη αγαπημένη γη ματωμένη.
Ο πόλεμος και το μίσος δεν
έχουν λογική, η ελπίδα πάντα
ζει στις πονεμένες ψυχές των
ανθρώπων. Φωνάζοντας ειρήνη!
Νίκη Κεφαλέα - Παναγούλη