Το χρήμα: η ψυχή των πολέμων...

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο

Το ιστορικό παρελθόν και τα σημερινά τεκταινόμενα επιβεβαιώνουν τη ρήση του Κικέρωνα : η ψυχή των πραγμάτων (ή του πολέμου) είναι τα λεφτά. Ακόμα και των απελευθερωτικών αφού, μέσω αυτών, οι απανταχού της γης καταπιεσμένοι και σκλαβωμένοι επιζητούν τη λευτεριά τους. Αυτή που θα τους δώσει το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται οι ίδιοι τον τόπο τους...
Διαχρονικά, τα πολεμικά γεγονότα επαναλαμβάνονται με το ίδιο πάντα περιεχόμενο: της αμφισβήτησης εθνικών δικαιωμάτων, της παραβίασης κρατικών συνόρων, της καταπάτησης αλλότριας περιουσίας, της εισβολής, της κατάκτησης ξένης επικράτειας... Συμπεριφορές ασύστολες, άνομες και ασύμβατες προς τους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Ένα θέατρο του παραλόγου, που προβάλλεται στα Social Media, όπου για το χρήμα διαπράττονται κοινωνικά, εθνικά και διεθνή εγκλήματα. Με τους νόμους της ζούγκλας να επικρατούν των αξιών εκείνων που εγγυώνται τις ειρηνικές και νόμιμες συμπεριφορές επίλυσης των διεθνών... προβλημάτων.
Αρχές, που μπορούν να απομονώσουν τις δυνάμεις, οι οποίες αδικοπραγούν κατά των μικρών και αδύναμων λαών με στόχο την αρπαγή του δίκιου τους. Της περιουσίας ή της εκμετάλλευσης αυτής αντί πινακίου φακής. Καταφεύγοντες σε ενέργειες καθημερινής εντάσεως και πολέμου... Και οι μικροί και ζημιωμένοι προσπαθούν να αμυνθούν με τα μέσα που διαθέτουν, ακόμα και με τη σύναψη ασύμφορων οικονομικών συμφωνιών με ισχυρούς προκειμένου να περισώσουν το ελάχιστο. Για να επιζήσουν, να διαιωνίσουν την ύπαρξή τους... Άξιο προσοχής είναι οι επιλογές του ισχυρού. Διαλέγει πάντα τους εύκολους στόχους. Εκεί, που πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει και όχι εκεί που τα πράγματα είναι δύσκολα γι’ αυτόν. Συμπεριφέρεται σύμφωνα με τον νόμο της ζούγκλας, όπου το μεγάλο θηρίο κατασπαράσσει το μικρό.
Τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν και στα χρόνια μας. Στις εθνικές και διεθνείς κοινωνίες. Στις πρώτες οι έχοντες και κατέχοντες, όχι σπάνια, πνίγουν με τον τρόπο τους και την πλεονεξία τους το δίκιο του φτωχού και αδύναμου πολίτη... Στις δεύτερες κλασικά παραδείγματα αποτελούν: η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και η αδέσποτη πολιτική της Τουρκίας, η οποία λειτουργεί με την ανοχή των συμφερόντων των μεγάλων, μακριά από διεθνείς νομικές και πολιτισμικές αξίες. Εμμένουσα σε παλαιοντολογικής φύσεως πρακτικές, που την εξωθούν σε νέο- οθωμανικές ονειροπόλες συμπεριφορές, εκφραζόμενες με το ξίφος του ιμάμη εντός της Αγίας Σοφίας... Σ’ αυτές προστίθενται οι καθημερινές απειλές πολέμου και το άνανδρο νταηλίκι του σουλτάνου απέναντι στη μικρή και αδύναμη Κύπρο, εκφοβίζοντάς την ακόμα και με την επανάληψη του Αττίλα...Κι όμως η χώρα αυτήν-ο ταραξίας και θύτης- παρά την ανυπακοή της στα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την απομάκρυνση των 40.000 Τούρκων στρατιωτών από την κατεχόμενη Κύπρο... τολμά και γίνεται διαμεσολαβητής ειρήνευσης στον Ρώσο-ουκρανικό πόλεμο. Θεέ μου τι άλλο θα δούμε σ’ αυτόν τον κόσμο!...
Η πολιτική της διεθνούς ανοχής αποτελεί ζάχαρη στο ψωμί του σουλτάνου, που τον κάνει να γίνεται όλο και προκλητικότερος. Γιατί πιστεύει, ότι καμία δυτική δύναμη δεν θα επιχειρήσει να τα χαλάσει μαζί του. Διότι η μεγάλη αγορά και η καίρια γεωπολιτική της θέση ακουμπά τη Ρωσία και τη Μέση Ανατολή. Η εθελοτυφλούσα πολιτική των μεγάλων βλάπτει τα συμφέροντα της πατρίδας μας. Ενθαρρύνει τις γνωστές αναθεωρητικές και νέο-οθωμανικές βλέψεις της Τουρκίας. Κι εμείς σωστά ενεργούμε με τις διπλωματικές μας κινήσεις στη δημιουργία συμμαχιών και κυρίως στην ενίσχυση των ενόπλων μας δυνάμεων με υπερσύχρονα οπλικά συστήματα, γιατί «μόνοι μας θα πολεμήσουμε». Διότι «... εις ημάς εναπόκειται η σωτηρία της πατρίδας» και γιατί άλλος δρόμος δεν υπάρχει...
Σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές της Ελλάδας μας πρέπει να μας διακρίνει η εθνική και πατριωτική σύμπραξη. Προς την κατεύθυνση ανάληψης όλων των αναγκαίων μέτρων των δυναμένων να προασπίσουν αποτελεσματικά την ακεραιότητα της πατρίδας. Γιατί η αρπακτική πολιτική του εξ ανατολών κινδύνου δεν έχει έλεος και κυρίως δεν υπακούει στις παγκόσμιες και διαχρονικές πολιτισμικές αξίες του σεβασμού, της καλής γειτονίας και της ειρήνης των λαών.