Ο τρόπος επίθεσης της Ρωσίας στην Ουκρανία, είμαι βέβαιος ότι θυμίζει σε πολλούς κάτι από την πρόσφατη εθνική μας ιστορία, όπου οι μνήμες από την τουρκική παράνομη εισβολή στην Κύπρο, είναι ακόμη νωπές. Πλείστα όσα παραδείγματα βίαιης παραβίασης συνόρων και στρατιωτικής εισβολής σε κράτη, με θεωρητικά κατοχυρωμένη την εθνική τους ανεξαρτησία. Κάθε ιστορική περίπτωση διαφορετική, ως προς τη μέθοδο, τις αιτίες και τις αφορμές. Κοινός παρονομαστής, ένας και μοναδικός. «Είσαι μικρός και άτακτος; Θα το πληρώσεις με πλήγμα στην εδαφική σου ακεραιότητα».
Κάπως έτσι προβλέπω ότι θα εξελιχθεί και για ένα σημαντικό κομμάτι της Ουκρανίας. Την Ουκρανία που τόλμησε να ζητήσει την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., χωρίς τη συγκατάθεση της Ρωσίας. Μία Ρωσία που μπορεί να κερδίζει τις μάχες, αλλά στο τέλος πιστεύω ότι θα χάσει τον πόλεμο. Είναι φανερό ότι η Ευρώπη μπαίνει σε μια γεωπολιτική περιπέτεια με αιχμή την ενεργειακή κρίση. Ταυτόχρονα, η Ελλάδα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται πολιτική σταθερότητα και φυσικά ενίσχυση της αμυντικής της ισχύος. Μία Ελλάδα που ήδη πληρώνει «ακριβά» το τίμημα της ενέργειας. Όταν τα βουβάλια συγκρούονται, στο τέλος την πληρώνουν τα βατράχια…
Από την άλλη, ανατριχίλα και μόνο στη διαπίστωση, ότι εν έτει 2022 σε Ευρωπαϊκά εδάφη, οι όποιες διαφορές λύνονται ακόμη με «αληθινά» όπλα. Ανατριχίλα και μόνο στην ιδέα, ότι ένας ισχυρός γεωπολιτικά και μεγαλομανής οικονομικά μονάρχης, μπορεί να παρατάξει αλόγιστα στρατό κατά μήκος των Ευρωπαϊκών συνόρων και να εισβάλει σε εδάφη κυρίαρχου κράτους, χωρίς ιερό και όσιο.
Πάνω σε «εκατόμβες» νεκρών και με σεβασμό στον φόβο του αμάχου, που βλέπει το «τέρας» να βρυχάται, δεν χωρά πολιτική εκμετάλλευση, δεν επιτρέπονται ίσες αποστάσεις, δεν δικαιούται κανείς να λέει την «μπαρούφα» του αν δεν ξέρει. Στον πόλεμο δικαιολογίες δεν υπάρχουν, συγκρίσεις δεν γίνονται όταν βάλλονται άμαχοι, νοσοκομεία, παιδιά. Παράλληλα, η μέχρι πριν λίγες μέρες εκκωφαντική σιωπή της ηγεσίας της Ευρώπης, μόνο ερωτηματικά προκάλεσε. Κάτι τέτοιες στιγμές λείπει ένας Μιτεράν, ένας Κολ, μία Θάτσερ, ένας Καραμανλής.
Πιστεύει κανείς, ότι «ιδρώνει» το αυτί του μονάρχη «Πασών των Ρωσιών» από τις οικονομικές κυρώσεις που ανακοίνωσε η Ε.Ε., όταν δεν διστάζει να χαριεντίζεται με έναν άλλο αμετροεπή «δικτάτορα» που ονειρεύεται γαλάζιες πατρίδες; Όταν δεν διστάζει επίσημα ο Λαβρόφ να κάνει αναφορές στην «Τουρκική δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου»; Ώρα μηδέν για την ελληνική κομμουνιστική και κομμουνίζουσα αριστερά, που πρόσφατα θεώρησε ως «μη αυτοσκοπό» την αμυντική θωράκιση της Ελλάδας. Ώρα μηδέν για ένα μέρος της ελληνικής -πολιτικά αδαούς- «λαϊκής» δεξιάς, που ονειρεύεται ακόμη χέρι βοήθειας από την επίσημη «Ορθόδοξη» Ρωσία προς τη «μητέρα» Ελλάδα. Τα ίδια αστεία άκουγα και στην εποχή των μνημονίων, για τα δισεκατομμύρια που θα ταξίδευαν από τη Μόσχα με προορισμό την Αθήνα.
Η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία προκάλεσε σίγουρα στην ηγεσία της Ευρώπης και των ΗΠΑ έντονα συναισθήματα. Στενοχώρια, ακούγοντας τον Ζελένσκι να λέει από το Κίεβο πως «μας άφησαν μόνους». Αμηχανία, γιατί έγκαιρα δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι ουσιαστικό για να βοηθήσουν, πέρα από δηλώσεις και φωτισμούς κτιρίων με τα χρώματα της χώρας του. Ενοχές, γιατί έπεισαν την Ουκρανία ότι το όραμα της ένταξης στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ ήταν εφικτό, αλλά την παραμονή της καταστροφής την άφησαν αβοήθητη.
Έχουμε μία Ευρώπη που και πάλι έγινε «σάκος του μποξ» μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Μια Ευρώπη «ζαλισμένη». Μία Ευρώπη πλήρως εξαρτημένη από το Ρωσικό φυσικό αέριο και φοβική απέναντι στο Πεντάγωνο. Μία Ευρώπη «νάνο» ακόμη και μπροστά σε διεθνείς τράπεζες και επενδυτικούς κολοσσούς. Χωρίς πραγματικά μεγάλο ηγέτη, χωρίς μπροστάρη. Με άφθονους χαρτογιακάδες των Βρυξελλών, που μιλάνε πολύ και πράττουν λίγο. Ακόμη και η απειλή κυρώσεων στην άρχουσα οικονομικά τάξη της Ρωσίας, μόνο θυμηδία προκαλεί.
Πιστεύει κανείς ότι «τρέμει» στην ιδέα να μην πάρει Βρετανική βίζα ο Ρώσος ολιγάρχης ιδιοκτήτης της Τσέλσι; Πιστεύει κανείς ότι σκιάχτηκαν τα μέλη της Ρωσικής ολιγαρχίας, αν παγώσουν πρόσκαιρα οι καταθέσεις τους σε κάποιες τράπεζες της Δύσης; Πιστεύει κανείς ότι λυπήθηκαν οι Ρώσοι μεγιστάνες, που δεν θα μπορούν για ένα διάστημα να κάνουν τα ψώνια τους στις πανάκριβες μπουτίκ του Μιλάνο και να αγοράσουν πολύτιμα κοσμήματα στη Bond Street του Λονδίνου;
Τελικά στους πολέμους, αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά ότι τις πρώτες κρίσιμες ώρες τουλάχιστον, είσαι εντελώς μόνος σου να προασπίσεις τα εδάφη και τα σύνορά σου. Αν περιμένεις το ΝΑΤΟ («εγκεφαλικά νεκρό» το αποκάλεσε ο Μακρόν) και τους Ευρωπαίους συμμάχους όταν θα δεχτείς επίθεση, θα γίνεις Κύπρος ή Ουκρανία. Απλά τα πράγματα από την εποχή του Θουκυδίδη: «Ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του».
Αυτό που με πονάει πιο πολύ, είναι ότι δεν ξέρω τι μπορεί να πει κάποιος στο μικρό παιδί στο Κίεβο που ψέλλισε ότι «δεν θέλω να πεθάνω». Αυτό που με προβληματίζει ταυτόχρονα, είναι ότι δεν ξέρω τι να απαντήσω στα ανίψια μου που με ρώτησαν «γιατί γίνεται αυτός ο πόλεμος…;»
*Ο Βάσος Π. Καραμπίλιας, είναι δικηγόρος Αθηνών, μέλος του Μητρώου στελεχών της Ν.Δ., επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων.
