Από τους κουλτουριάρηδες στον ξάδερφο Τσίπρα

Από τον Σταύρο Γουλούλη

Εδώ και χρόνια κάτι δεν πάει καλά στην κυβερνώσα Αριστερά με το που μετέτρεψαν τη χώρα μας σε Χώρο! Και κάπου σκάλωσε προ δύο ετών, όταν τα σύνορά μας στον Έβρο παραβιάστηκαν από «μετανάστες» εκ Τουρκίας και βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που οι φρουροί μας τους απέκρουαν, μιλούσαν για πρόκληση εις βάρος της Τουρκίας! Ο κόσμος κατάλαβε ότι πρόκειται όχι μόνο για ιδεοληπτικούς που έγιναν κυβέρνηση λόγω μνημονίων, αλλά για κυβερνώσα ομάδα εκτός τόπου και χρόνου. Πολλοί λένε ότι αυτοί οι λίγοι περί τον κ. Τσίπρα συνεχίζουν αυτό που κάνουν δεκαετίες τώρα, διυλίζουν τον κώνωπα. Και τώρα που ο Ερντογάν θέτει επίσημα θέμα αποστρατικοποίησης των νησιών. Ειδ’ άλλως…!
Και καλά οι 5-6-7 του πυρήνα του κόμματος. Αλλά να φτάσει στο σημείο η «παιδίσκη» του αρχιερέως, ο εξάδελφος Τσίπρας να πει: «Η άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός», δεν το κατάλαβε κανείς. Όπως λέγεται, κατάφερε κι έγινε viral στην Τουρκία. Δεν θα τον κάνω μαύρο πρόβατο, αλλά τον θεωρώ σύμβολο εκφυλισμού. Ποιος τον ήξερε πιο πριν; Οι ένοικοι γειτονικού διαμερίσματος, ίσως. Κι όμως νιώθει εαυτόν ικανό να ρυθμίζει την ασφάλειά μας. Τον παρακολουθώ μετά κόπων και βασάνων στο youtube. Φταίει η εριστική του τάση σε συνδυασμό με την έλλειψη επιχειρημάτων, λόγω άγνοιας των θεμάτων που πραγματεύεται, το ειρωνικό ύφος, ο προσποιητός σνομπισμός. Δεν συζητά, σαρκάζει. Ο άνθρωπος δεν βγάζει κάτι περισσότερο από εμπειρίες κομματικής κουίντας. Βέβαια όλοι οι ομιλητές Συριζαίοι στα πάνελ αμέσως μετά την ήττα στις εκλογές, απαξίωναν τους πάντες με ύφος «μανεκέν πασαρέλας».
Μετά το 1981 είχαν αναδειχθεί πολιτικοί, βουλευτές και υπουργοί, κυρίως του μεσαίου χώρου, αφού διέθεταν πολιτική εμπειρία, αλλά και κουλτούρα. Τους αξιοποίησε ο άνθρωπος που έφτιαξε τη μεσαία τάξη στην Ελλάδα, ο Ανδ. Παπανδρέου, και οργάνωσε ένα ανοικτό κόμμα, με στελέχη άτομα δημιουργικά στη σκέψη, με κοινωνικό ενδιαφέρον, πατριωτισμό. Στα πάνελ τότε κυριαρχούσαν ομιλητές, λ.χ. σαν τον Θ. Πάγκαλο. Ο κόσμος έβλεπε ποιοι είναι πραγματικοί νοικοκυραίοι στον τόπο τους. Μερικοί από αυτούς είχαν θητεύσει στην Αριστερά, από όπου είχαν πάρει τα καλά στοιχεία, την αμφιβολία, την άλλη προοπτική. Ακριβώς γιατί η Αριστερά στην παιδεία είχε μεγάλες περγαμηνές και προπολεμικά ακόμη. Κομματικοί, π.χ. του επιπέδου Γιάννη Κορδάτου, έμεναν λίγο πίσω, αλλά τους συνέφεραν διανοούμενοι του διαμετρήματος Παναγή Λεκατσά! Τέτοιες «οικογενειακές» διαμάχες (ουσιαστικά των ερευνητών με τους θεωρητικούς) ήταν πραγματική πρωτοπορία στην Ελλάδα, είχαν προεκτάσεις για το τι πραγματικά συμβαίνει στη ζωή. Αλλά πάντα η Αριστερά ήταν πατριωτική, το κοινωνικό ενδιαφέρον επιφανών στελεχών της αναγνωριζόταν. Συνέβαινε μάλιστα να καταδικάζουν τις ακραίες λογικές, ως αντι-πατριωτικές, αντεθνικές, π.χ. επί του Κυπριακού. Το πιο σημαντικό, ανάμεσα σε τότε αντίπαλους που τους χώριζε αίμα, υπήρχε δίαυλος επικοινωνίας, τουλάχιστον ευπρέπεια, αλλά και κοινωνικό ενδιαφέρον, η πατριωτική συνείδηση δεν αμφισβητείτο.
Μετά τη Χούντα όμως το πράγμα άρχισε να χαλάει και μετά το 1990 αποτελείωσε. Ο «Ρήγας Φεραίος», η Νεολαία της Αριστεράς εξαφανίστηκε. Ήδη όμως είχαν φανεί οι λεγόμενοι «κουλτουριάρηδες». Νέο φρούτο, νέα λέξη. Με είχε ρωτήσει τότε πρωτοετή φοιτητή, κάποιος μεγαλύτερος, τι σημαίνει. Έδωσα μία υποκειμενική περιγραφή, όσα άκουγα κι ό,τι έβλεπα, δεν υπήρχαν λεξικά στα τρέχοντα ελληνικά: ένα άτομο που πέρα από το τι υποστηρίζει δεν έχει πρακτικό ενδιαφέρον, είναι ασυμβίβαστο. Λέει για να λέει, να διαφοροποιείται…
Όπως φάνηκε δεν έφεραν κάτι πιο ουσιαστικό από τη μονότροπη σκέψη μετά το 1945, κατάσταση για την οποία φταίνε και ηττημένοι και νικητές. Ακριβώς γιατί δεν φέρθηκαν ως πραγματικοί ηττημένοι ή νικητές. Να αποκαταστήσουν τη διαταραγμένη ισορροπία.
Κι όμως σήμερα τα πράγματα εξελίχθηκαν περαιτέρω. Στα νέα ΜΜΕ, όπως το youtube, κυριαρχούν επιστήμονες ειδικευμένοι στις διεθνείς σχέσεις, την οικονομία, τη στρατηγική, κ.ο.κ. Οι πλείστοι είναι ανεξάρτητοι, πατριώτες όμως στη σκέψη. Κάποιοι κατεβαίνουν στην πολιτική, αλλά περιέργως δεν βλέπουμε τέτοιους να πλαισιώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αυτή η αγονία; Κι όμως πάντα ήταν ένας χώρος ψηφοφόρων με μορφωτικό επίπεδο. Αντ’ αυτού βγαίνουν διάφοροι ξάδερφοι σαν από μαγικό καπέλο. Δεν ακούγεται η λέξη πατρίδα. Η ειλικρινής κοινωνικότητα δεν φαίνεται, παντού η κυβερνώσα Αριστερά προωθεί έναν στυγνό ανταγωνισμό, ανθρώπους χωρίς δροσιά, συναίσθημα. Οπότε ψάχνει κανείς να δει αν βγαίνει Νόημα πέρα από το τι θα φάμε κι τι θα πιούμε. Φροϋδισμός και μηδενισμός μαζί, και το αποτέλεσμα ένα μεγάλο «Pourqui?» Ακόμη και τώρα που οι Τούρκοι πάνε να καπακώσουν το Αιγαίο.
Το ζητούμενο είναι ποιοι έχουν το ηθικό πλεονέκτημα στον πολιτικό στίβο σε δεδομένη στιγμή. Σε λίγο θα τεθεί το τελικό δίλημμα με την Τουρκία και θα φανεί μετά τι θα κάνουν όλα αυτά τα «ξαδέρφια». Να δούμε αν όπως έχει λεχθεί η γενιά αυτή που άρχισε με τους Τούρκους στην Κύπρο, θα κλείσει με τους Τούρκους στο Αιγαίο.