«Ού γαρ συνέχθειν έφυν αλλά συμφιλείν» (Δεν γεννήθηκα να μισώ αλλά ν’ αγαπώ) μάθαμε στη 10ετία ’70 (Αντιγόνη).
Δύο αυτοκίνητα σταμάτησαν. Κατέβηκαν με μαχαίρια, δρεπάνια… - τι ομάδα είσαι; Άρης. Έτσι άρχισε η σφαγή του Άλκη. Γεμάτος όνειρα για τη ζωή, έφυγε άνανδρα, βάναυσα, απ’ την «τυφλή» βία της τοξικής κοινωνίας, που φτιάξαμε. «Δεν ήταν οπαδική συμπλοκή, αλλά φόνος εκ προμελέτης. Οπαδός άλλης ομάδας! …έπρεπε να πεθάνει. Δεν ήταν η κακιά στιγμή. Τυφλός, εγκληματικός οπαδισμός; Η Δικαιοσύνη θ’ αποφασίσει.
Αναρωτιέμαι όσα λέμε, γράφουμε, υποθάλπουν, φουντώνουν ανεξέλεγκτους οπαδισμούς; Δεν είμαι ευτελής να χρεώσω πράξη ειδεχθή σε ομάδα. Μα δεν θ’ αφήσω κανέναν αμέτοχο για τη δολοφονία του 19χρονου». (Γ. Χελάκης). Κι όχι μόνον. Παναγιώτου (’91), Καρνέζης (’95), Φιλόπουλος (2007), Ρουσάκης (2011), Κατσούλης (2014), Μποζατζίσκι (2020).
Ποιος δεν θυμάται τον Μπλιώνα (’86). Γι’ Αθήνα ετοιμάσθηκε, μέσω Αλκαζάρ. Δεν έφτασε ποτέ… Ανάμεσα στους δράστες ο χαμογελαστός Ρίζος (συνυπηρετούσαμε στον Βόλο) η ζημιά όμως είχε γίνει. «Ο φανατισμός κάπου εκτρέφεται. Τους έμαθαν να εξαρτώνται από κάποιο χρώμα, κόμμα, …εξουσία. Γι’ αυτό η κοινωνία γέμισε από εγκληματικές συμπεριφορές» (Δ. Τριπολίτου).
Ποιος τους έμαθε πως: αφοσίωση στην ομάδα σημαίνει μίσος στον αντίπαλο; Περιυβρίζονται στα ματς μανάδες παιχτών, διαιτητή, όλου του κόσμου και θεωρείται οκ! (Αν δεν βρίσω εκεί, πού θα βρίσω μου ’λεγε λογιστής).
«Πόσοι έκοψαν το γήπεδο για να μην «μπλέξουν»; Μια γύρα στα social media, δείχνει πλειοψηφίες πιτσιρικάδων ν’ απειλούν: «μαχαιρώματα», «θαψίματα», «τσιμέντωμα»... Μπορούν οι οπαδοί να καθαρίσουν τους Συνδέσμους, παρά να στήνουν ραντεβού για ξύλο, μαχαιρώματα;» (Ν. Μπουρλάκης).
«Δεν είναι δυνατόν να γίνονται αυτά σε χώρα με αρχαία ιστορία, πολιτισμό! Δεν πάμε καλά... Η νεολαία μας στραβοπατάει (Γ. Τεριλίδης).
Μήπως η δική μας γενιά πήγε καλύτερα; Η τραγωδία τερματίζει εδώ ή «Ένας ακόμα νεκρός οπαδός και πάμε παρακάτω, έως τον επόμενο; Ο Άρης εξέδωσε εμπρηστική ανακοίνωση, δείχνοντας ασέβεια στην οικογένεια του νεκρού που ζήτησε φιλικό αγώνα ανάμεσα σε Άρη – ΠΑΟΚ. Οι ΠΑΟΚ, ΑΕΚ πήραν ύφος Π. Πιλάτου, ενώ ΠΑΟ, Ολυμπιακός, δεν ασχολήθηκαν καν»… (Α. Γιαννουδάκη).
Στο απόλυτο ζόφος ξεχωρίζει η Original (ΑΕΚ): «Δεν θα χύσουμε δάκρυα, κροκοδείλια, πάνω στο παιδί, κοροϊδεύοντας εαυτούς κι αλλήλους. Θα τοποθετηθούμε γνήσια: Αν ο Άλκης νοσηλεύονταν, Αρειανοί κι άλλοι θα καμάρωναν σε γλώσσα αργκό: “τους «ξεκωλιάσαμε»”. Η ζωή θα συνεχιζόταν. Σήμερα, πέφτουμε απ’ τα σύννεφα. Όχι μάγκες! Για να μην ξαναγίνει, πρέπει να μιλήσουμε γλώσσα αλήθειας. Χωρίς φόβο, στραφήκαμε ενάντια σε προέδρους, κυβερνήσεις, με όπλο το δίκαιο. Οι ευθύνες πολιτείας κ.ά. που γεννούν βία είναι δεδομένες, αλλά πρέπει να στραφούμε και στο οπαδικό κίνημα (μη εξαιρουμένων, ημών). Τη λύση (ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ) μπορούμε να τη δώσουμε μόνο εμείς. Θέλει όμως «όρχεις», Αυτοκριτική.
Ας στρέψουμε το “μαχαίρι” σε μας, σε κανέναν αντίπαλο. Ας δούμε κατάματα τα λάθη μας. Να καταλάβουμε τον δικό μας ρόλο στην κοινωνία, γνήσιοι, μάχιμοι, ανιδιοτελείς, ενάντια σε κάθε βία, φασισμό. Με ΠΡΑΞΕΙΣ, όχι λόγια.
Είν’ όμορφο: να βλέπουμε την ομάδα να νικά, πίνοντας μπύρες με τ’ αδέρφια μας, να εκδράμουμε με πούλμαν, να τραγουδάμε στα πέταλα της Γης. Έχουμε τρόπο, να μη θρηνούμε κι άλλον Άλκη, για να μη μας βρωμίζει και εμάς η μπόχα της σημερινής πολιτείας. Είμαστε άλλος κόσμος. Διαφορετικός απ’ αυτές τις οντότητες. Αν δεν τα καταφέρουμε, είναι προτιμότερο από το να γίνουμε ψεύτες, ελεεινοί σαν αυτούς που κράζουμε. Το «μαχαίρι» να το χώσουμε κει που πρέπει κι όχι στη βουβωνική χώρα κάποιου “αντιπάλου”. Τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του ‘Αλκη. Όχι, γιατί είμαστε ηθικοί αυτουργοί, στυγερής δολοφονίας, αλλά γιατί δεν κάναμε τίποτα, προς αποτροπή. ΣΥΓΓΝΩΜΗ».
Το κράτος θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα των χουλιγκάνων; Ίσως! Στην Αγγλία μετά το Χέιζελ, (39 νεκροί, 600 τραυματίες / 29.5.’85) η Θάτσερ δαιμονοποίησε το ποδόσφαιρο, αλλά η βία δεν εξαλείφθηκε, μετατοπίστηκε εκτός γηπέδων (δρόμοι, παμπ, μετρό).
«Εναποθέτουμε ελπίδες σ’ ανθρώπους που από τύχη δεν έγιναν δολοφόνοι. Σ’ ένα κράτος διαλυμένο μένει να ελπίζουμε στην ατομική ευθύνη. Δεν επαναπαύομαι όμως... Κάθε μέρα, βλέπω γύρω μου τέρατα, με χειρότερο το κρατικό. Ο Χατζηδάκις επιβεβαιώνεται: «Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. …θα συνηθίσουμε τη φρίκη, θα μας τρομάζει η ομορφιά. Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε και η ανοχή πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί, τα βοηθά να συνθέσουν, ακριβώς, τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει, κυβερνά» (Α. Γιαννουδάκη).
«Βρίσκομαι στον χώρο, 30 χρόνια, ως αθλητής, παράγοντας. Μιλούσα, κατά της βίας, δίχως κατανόηση. Η βία συνεχίζεται, η νεολαία δεν παίρνει από λόγια. Χρειάζονται πλέον πράξεις, εμφατική διαπαιδαγώγηση, σε ζητήματα βίας, αυστηρότερη νομοθεσία. Να γαλουχηθούν μικροί, ωφελεί να φτάνουμε σε δολοφονία, εν ψυχρώ και να πάει κάποιος φυλακή;» (Α. Xαριστέας).
Την ώρα που η Αστυνομία ψάχνει δράστες, η οικογένεια του Άλκη θρηνεί. Έπεσε νεκρός, επειδή βρέθηκε στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή. Μετά την κηδεία, η γιαγιά του «ξεσπαθώνει»: «Απ’ τα χτυπήματα θα γλίτωνε. Ήταν ανάγκη να τον σκοτώσετε; Είστε δολοφόνοι, τέτοια τομή, μόνο χειρούργος μπορεί ή φονιάς... Να βρεθεί κι αυτός που τον παρότρυνε στη χαριστική βολή. Δεν ήταν μόνος του, ήταν συμμορία. Να μην κλάψει άλλη μάνα. Ηρεμήστε λίγο, γιατί να μαλώνετε για τα ποδόσφαιρα; Φίλαθλοι νά ‘στε, όχι κακούργοι, Ο Άλκης πήγαινε στο γήπεδο ως οπαδός του Άρη, δεν συμμετείχε σε συμπλοκές, ήταν άκακος. Τον θάψαμε γαμπρό... Αυτά, να σταματήσουν. Να μη ζήσει ξανά, καμία μάνα αυτά που περνάει η κόρη».
Ξέρουμε φίλες-οι, πως όλοι υπολογίζουν την “πελατεία”, προβάδισμα όμως έχουν οι πολλοί φυσιολογικοί φίλαθλοι και όχι τα «παρακρατικά», «ιδιωτικά αποσπάσματα» εκάστης ΠΑΕ.
* Ο Πέτρος Ιωάννου είναι απόμαχος της εκπαίδευσης.
