Η εποχή μας και οι λαοπλάνοι

Από τον Δημήτρη Τσικούρα, λογοτέχνη

Μεγαλοστομίες, υποσχετολογίες και λογιών - λογιών σεναριολογίες χωρίς αντίκρισμα, είναι το σύνηθες καθημερινό αγλάισμα στ’ αυτιά μας, απ’ όλες σχεδόν τις μορφές εξουσίας, στον τόπο αυτόν, στη χώρα μας, αλλά και γενικότερα σ’ όλο τον κόσμο να πούμε, χωρίς τσίπα και φιλότιμο, ταλανίζουν τις κοινωνίες των λαών.
Οπωσδήποτε το φαινόμενο αυτό της εποχής μας δημιούργησε μια κοινή αγωνιώδη ψυχική κατάσταση για όλους. Αφού η συμμετοχή μας στα μεγάλα προβλήματα, ως ένα σημείο τουλάχιστον, είναι γενική. Και δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα δεν παρατηρήθηκε τέτοιο γενικό ξύπνημα από τον πραγματικό λήθαργο, όπου μας βύθιζε η εξασφάλιση του ατομικού συμφέροντος, η διανοητική τεμπελιά και ο εγωισμός. Αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μόνο μεγάλα προβλήματα, αρρώστιες και εμπόλεμοι κίνδυνοι που εγκυμονούνται. Υπάρχουν και άνθρωποι που βασανίζουν με όλα αυτά το μυαλό τους, άνθρωποι που αγωνιούν, που κινούνται, σκέφτονται και εργάζονται με τον παλμό της εποχής. Ίσως η συμμετοχή αυτή στην αγωνία του καιρού μας να μην είναι ανάλογη με το πλήθος και τη σπουδαιότητα των προβλημάτων που κάνουν άλλους λαούς, περισσότερο καλλιεργημένους, να περνούν νύχτες μαρτυρικής αγρύπνιας. Ποτέ όμως άλλοτε δεν είχαν ανησυχήσει στον τόπο μας τόσοι πολλοί. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν βγει τόσοι από την ψυχική τους μακαριότητα. Και ποτέ άλλοτε δεν ήταν περισσότεροι οι Έλληνες που βάζουν σε κάποια ενέργεια τη σκέψη τους. Δεν μιλώ για τους λίγους, γι’ αυτούς που είναι ή που θέλουν να λέγονται «εκλεκτοί». Αυτοί υπήρχαν πάντα χωρίς να έχουν τη δύναμη να προκαλέσουν τη γενική συμμετοχή στα μεγάλα προβλήματα του τόπου ή της εποχής. Σήμερα ξύπνησαν μονομιάς εκατομμύρια Έλληνες. Και το ξαφνικό αυτό ξύπνημα είναι από τα τραγικότερα. Βρέθηκαν όλοι σχεδόν απροετοίμαστοι, ακατατόπιστοι, ανίκανοι να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Και η Ελληνική αγωνία δεν προέρχεται μόνο από τη φτωχοποίηση και την αρρώστια της Covid-19. Οφείλεται βέβαια και στη φτώχεια, που ωστόσο είναι παλιά και γνώριμη «αρρώστια» στον τόπο μας. Μεγαλώνει όμως, παίρνει τρομακτικές διαστάσεις, γίνεται εφιάλτης από τη χρεοκοπία των ιδανικών.
Ένας Πολιτισμός έφτασε στο τέλος του. Δεν ξέρω αν το τέλος αυτό που έρχεται, ύστερα από έναν δέκατο ένατο αιώνα και τα πνευματικά κατορθώματά του και τον εικοστό τον μακελάρη, δεν ξέρω αν μπορεί να ονομαστεί χρεοκοπία. Οπωσδήποτε ο πολιτισμός αυτός, μας αφήνει χωρίς ψυχικά εφόδια. Μας εγκαταλείπει στην ερημιά και μας υποχρεώνει να τ’ αναζητήσουμε όλα. Γιατί αυτό που υπάρχει γύρω μας δεν πιστεύω να είναι καλύτερο από ερημιά. Οι περισσότερες ιδέες που αποτελούσαν στηρίγματα του πολιτισμού μας έχουν γελοιοποιηθεί σε βαθμό αφάνταστο. Άλλες υποχωρούν μόνες τους και προσπαθούν να λησμονηθούν, γιατί καταλαβαίνουν πως δεν είναι σε θέση να κρατήσουν από τον κατήφορο. Κι εκείνες που μας έμειναν δεν μπορούν να μας βοηθήσουν ούτε όσο μια σανίδα στο ναυάγιο του ωκεανού.
Εποχή που δίνει «όπλα» στους λαοπλάνους να τα χρησιμοποιήσουν με απόλυτη επιτυχία, προς όλες τις κατευθύνσεις και σε όλους τους τομείς της κοινωνίας και της ζωής μας. Oι λαοπλάνοι καλά κρατούν λοιπόν και τα παιχνίδια πετυχαίνουν τους σκοπούς τους. Οι εξελίξεις θα μας είναι απρόβλεπτες και οι συνέπειες τεράστιες. Η παγκοσμιοποίηση με την «άτυπη» κυβέρνηση των οχτώ πλουσιότερων χωρών της υφηλίου που ακούμε και βλέπουμε στους δέκτες μας και διαβάζουμε στα πρωτοσέλιδα του παγκόσμιου Τύπου, τον τελευταίο καιρό για το κλίμα κ.λπ., έδειξαν το τι μέλει γενέσθαι, με τα γνωστά αποτελέσματα -ως έναν βαθμό- δείχνουν μόνο κάποια μικρά σημάδια στον παγκόσμιο ορίζοντα, από τα φοβερά και καταχθόνια σατανικά τους σχέδια, σε βάρος των λαών της υδρογείου. Η Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου (ΠΟΕ) κατευθύνει τις κυβερνήσεις όλων των χωρών και τις υποτάζει, ώστε να κινήσουν τα νήματα ανάλογα, με γνώμονα πάντα το μάντρωμα της ανθρωπότητας στο άρμα των συμφερόντων της.
Η δύσμοιρη Ελλαδίτσα μας και ο πολύπαθος λαός μας, πορεύονται τον δρόμο του μαρτυρίου που δεν έχει τελειωμό, με τους λαοπλάνους στην πρωτιά, να παίζουν τον ρόλο του Σωτήρα και του «καλού» υπηρέτη των εθνικών συμφερόντων της ρωμιοσύνης -αλί, αλί και τρεις αλί- θα κράξει ο ποιητής.
Το πνεύμα του άκρατου ατομικισμού, που καλλιεργείται τεχνηέντως με την παλιά φιλοσοφία του «διαίρει και βασίλευε» έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις στη ζωή μας και το κομμάτιασμα που ξεκινάει μέσα από τα σπίτια μας, κυρίως μέσα από την οικογένεια, μας κάνει έρμαια και μονήρηδες, άξενους και άκοσμους, με μια λέξη αντικοινωνικά στοιχεία και ανίκανους για κάθε καλό και κάθε πρόοδο στον κόσμο αυτόν.
Όλα αυτά δεν είναι τυχαία και ούτε στη φύση μας τα κουβαλάμε από γεννησιμιού μας, μας τα περνάνε με κάθε τρόπο ζωής που μας τον επιβάλλουν οι εξουσιαστές του τόπου μας, αλλά και τα υπερεξουσιαστικά διευθυντήρια του πλανήτη.
Τι μένει λοιπόν να πράξουμε όλοι εμείς που βλέπουμε αυτόν τον κατήφορο και τη μεγάλη κατρακύλα; Να δεχτούμε το τέλος μιας εποχής και το τέλος ενός πολιτισμού ή να αντισταθούμε και με ποιον τρόπο;
Στο ερώτημα αυτό απαντούμε πως έτοιμες απαντήσεις δεν υπάρχουν και ούτε συνταγές κατασκευασμένες που πωλούνται για τη «θεραπεία της αρρώστιας» αυτής που μαστίζει την ανθρωπότητα και τον πλανήτη μας. Πρέπει να ανατρέξουμε στην ιστορία του κόσμου για να πάρουμε τα ανάλογα διδάγματα -που είναι πολλά- και ανάλογα να συμμορφωθούμε. Οι άνθρωποι και οι λαοί, ενωμένοι και φιλιωμένοι έχουν πετύχει πολλά μέχρι σήμερα για τη σωτηρία τους και τον πολιτισμό τους, ας επιλέξουν και σήμερα έναν τέτοιο δρόμο, εδώ και τώρα.