Διότι όσο μακραίνουμε από την εποχή εκείνη, που για μια επταετία είχαν βάλει στον γύψο αυτήν τη χώρα και τον λαό μας επίορκοι πραξικοπηματίες αξιωματικοί του ελληνικού στρατού και γέμισαν τα ξερονήσια και τις φυλακές με αθώες ψυχές και αδούλωτα μυαλά των Ελλήνων, πολλά παραποιούνται, πλαστογραφούνται και διαστρεβλωτικά λέγονται σ’ αυτόν τον τόπο. Έτσι, όσο είμαστε ακόμη ζωντανοί εμείς, που ζήσαμε στο πετσί μας τη σκοταδιστική εκείνη επτάχρονη εποχή και νύχτα, να εξιστορούμε τα γεγονότα, τόσο από τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης, τον Τύπο και φυσικά από τις σελίδες των βιβλίων για τις επερχόμενες γενιές και την ιστορία της χώρας μας.
Καταρχάς, όταν λέμε «γενιά του Πολυτεχνείου» τι εννοούμε; Γενιά του Πολυτεχνείου ήταν όσοι και όσες πήραν μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα μέσα από τις οργανώσεις και τις κομματικές γραμμές της φοιτητιώσας νεολαίας τον Νοέμβρη του 1973; Ή όσοι νέοι και νέες της εποχής εκείνης μπήκαν μαζικά στον αντιδικτατορικό αγώνα για την ανατροπή της Χούντας;
Γενιά του Πολυτεχνείου ήταν όσοι πήραν μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα, με κάθε τρόπο. Βέβαια, πολλοί αγνοούν ότι το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα κράτησε σχετικά λίγο χρόνο, ουσιαστικά έναν χρόνο, ας το τραβήξουμε στους 18-20 μήνες. Συνεπώς, δεν πρόλαβε να εκπληρώσει τα σχέδιά του. Και οι φοιτητές που συμμετείχαν ενεργά στον ξεσηκωμό αυτόν ήταν λίγοι, πολλαπλασιάστηκαν απότομα τις ημέρες της κατάληψης των Σχολών. Και, ουδέποτε δεν θα ξέραμε τι θα συνέβαινε αν δεν είχε γίνει η βίαιη και εγκληματική εκείνη καταστολή με αρματωμένο τον εθνικό μας στρατό, τα άρματα μάχης και φυσικά την ελληνική αστυνομία των Αθηνών, με αποτέλεσμα να θρηνήσουμε δεκάδες άοπλους νεκρούς, μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο.
«Γενιά του Πολυτεχνείου» είναι λοιπόν, όλοι οι νέοι και οι νέες της εποχής εκείνης, οι οποίοι/-ες στελέχωσαν μαζικά και πανεθνικά τις πολιτικές κομματικές νεολαίες, με τη συμμετοχή τους από κάθε μετερίζι για την αντίσταση και την ανατροπή των πραξικοπηματιών της Απριλιανής εγκάθετης Χούντας, που έβαλε τον σουγιά (που λέει και το άσμα) στον σβέρκο του ελληνικού λαού, στις 21 του Απρίλη το 1967 και τον τυραννούσε ετσιθελικά, τρομοκρατικά με την απειλή των όπλων.
Γενιά του Πολυτεχνείου είναι εκείνοι και εκείνες, που με τα οράματα, τις πανανθρώπινες αξίες και τα ιδανικά της νεότερης Ελλάδας, της Εθνικής μας Αντίστασης, αλλά θα μπορούσαμε να πούμε και των ηρώων μας, της Επανάστασης του 1821, που διδάσκουν από γενιά σε γενιά διακόσια χρόνια τώρα, πως αξίζει να ζει και να πεθαίνει κανείς -αν χρειαστεί- για την ελευθερία, την ανεξαρτησία, την αξιοκρατία και για ένα ακόμα ιδανικό.
Το φοιτητικό κίνημα σε όλη την Ελλάδα οργανωμένα εθνικά και πατριωτικά, έκανε την αρχή του τέλους της Απριλιανής ξενοκίνητης Χούντας, «στρατεύοντας» τα φλογερά και αδούλωτα νιάτα στις γραμμές τις φοιτητιώσας και μαθητιώσας νεολαίας, για έναν ιερό και απελευθερωτικό αγώνα, με συμπαραστάτη στη συνέχεια την πλειονότητα του ελληνικού λαού, για να φτάσουμε στη μεταπολίτευση (όπως τη λέμε), την κατάρρευση των δικτατόρων -ευτυχώς αναίμακτα- με μια πολυκομματική εθνική προσωρινή κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας που μας οδήγησε στις εθνικές εκλογές στις 17 του Νοέμβρη του 1974 (ημερομηνία της επίσημης εξέγερσης του Πολυτεχνείου - όπως καθιερώθηκε να γιορτάζεται).
Γενιά του ξεσηκωμού και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, της αντίστασης και της επανάστασης, εκείνης της εποχής, ήταν τα παιδιά των Ελλήνων αγωνιστών της τρισένδοξης εθνικής μας αντίστασης, που είπε το μεγάλο ιστορικό ΟΧΙ! στον Ιταλο-Γερμανικό φασιστικό άξονα και εισβολέα κατακτητή της Ελλάδας του 1940 - 1945.
Γενιά (των άοπλων φοιτητών) του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973, για την ανατροπή της Χούντας -τον εσωτερικό εχθρό και δυνάστη του λαού μας- ήταν τα τρισέγγονα των εθνικών ηρώων μας: του Μακρυγιάννη, του Κολοκοτρώνη, του Ανδρούτσου, του Διάκου, του Καραϊσκάκη και τόσων άλλων που πολέμησαν, τον επί αιώνες δυνάστη του λαού μας και του τόπου μας, που πολέμησαν την κραταιά οθωμανική αυτοκρατορία και ελευθέρωσαν τη σκλαβωμένη Ελλάδα. Όσον αφορά τα περί προδοσίας των ιδανικών της εξέγερσης από τη γενιά του Πολυτεχνείου πρόκειται για ηθικολογικές ελεεινότητες όταν δεν κρύβουν πολιτική ιδιοτέλεια και αμοραλισμό στην πολιτική σκέψη.
Από τον Δημήτρη Τσικούρα,
λογοτέχνη
