Δημοσκόπηση για την Επανάσταση του 1821

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο

Σιγά-σιγά διαβαίνουμε και το 2021 και μαζί του θα τελειώσουν και οι πανεθνικές εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την έναρξη της ελληνικής Επανάστασης.

Χρήσιμο είναι να δούμε, μέσα στον χρόνο που απομένει και στα τόσα όμορφα κείμενα που είδαν το φως της δημοσιότητας, και μια δημοσκόπηση η οποία έπεσε προ καιρού στην αντίληψή μου και δημοσιοποιήθηκε τον Φεβρουάριο από το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών – Μάρκος Δραγούμης (ΚΕΦΙΜ).
Δεν γνωρίζω τον αριθμό των συμμετεχόντων, ούτε την κοινωνική και ιδεολογική διαστρωμάτωση αυτών, εκείνο όμως που είδα και μελέτησα ήταν τα εντυπωσιακά νούμερα της δημοσκόπησης, τα οποία καταδεικνύουν και τα ποιοτικά στοιχεία της έρευνας αυτής. Δέον να σημειωθεί ότι η δράση αυτή εντάσσεται στο πρόγραμμα «200 χρόνια από τη φιλελεύθερη επανάσταση του 1821»...
Το πρώτο μήνυμα από τη μελέτη των αποτελεσμάτων της δημοσκόπησης έρχεται από το εντυπωσιακό ποσοστό του 91,6% των ερωτηθέντων, που θεωρούν ότι η Ελληνική Επανάσταση ήταν κυρίως εθνική. Παρά τη διαφοροποίηση των συμμετεχόντων ανάλογα με τον ιδεολογικό τους αυτοπροσδιορισμό, εν τούτοις η συντριπτική πλειοψηφία θεωρεί κυρίαρχο τον εθνικό της χαρακτήρα.
Το δεύτερο αξιόλογο συμπέρασμα, που εξάγεται από την παραπάνω έρευνα είναι ότι κατά τη διάρκεια της Επανάστασης η εκκλησία του σκλαβωμένου γένους των Ελλήνων, θεωρείται ότι έπαιξε «θετικό» ρόλο από το 70,6% των ερωτηθέντων και «θετικό ή μάλλον θετικό» από το 85,8% αυτών. Κι αυτό παρά την απουσία, σχεδόν, της επίσημης πολιτικής και πολιτειακής θέσεως υπέρ του θετικού ρόλου της εκκλησίας και φυσικά και των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας…
Το εντυπωσιακότερο εύρημα αυτής είναι ότι το Κρυφό Σχολειό και η Αγία Λαύρα καταγράφονται ως ιστορικά γεγονότα από το 71,1% των ερωτηθέντων. Κάτι, που ταυτίζεται με το συναίσθημα και την πεποίθηση του απλού Έλληνα ότι αυτό αποτελεί ιστορική πραγματικότητα. Την καταμαρτυρούν οι θρύλοι και οι παραδόσεις του λαού μας, αλλά και το γεγονός της διάσωσης των ελληνικών γραμμάτων, της γλώσσας, της ιστορίας και της Ορθόδοξης Χριστιανικής μας πίστης.
Στο ερώτημα πώς αντιμετωπίζεται το ιστορικό γεγονός του αφορισμού του Αλέξανδρου Υψηλάντη και του Μιχαήλ Σούτσου από τον Γρηγόριο Ε’, μόνον ένας στους τρεις Έλληνες ήταν βέβαιος ότι συνέβη.
Σε ό,τι αφορά τη σφαγή αμάχων Τούρκων και Εβραίων μετά την άλωση της Τριπολιτσάς το 27,2% δήλωσε άγνοια. Ένα 26,1% θεωρεί ότι είναι μύθος και ένα μεγάλο ποσοστό 46,7% απαντά ότι πράγματι συνέβη. Το τελευταίο νούμερο καταμαρτυρεί, από τις σπάνιες φορές, ένα από τα μελανά σημεία της Επανάστασης, που όμως είναι θετικό από την άποψη της αντικειμενικής και σωστής εκμάθησης της ιστορίας μας.
Κλείνοντας το σημερινό μας άρθρο θα ήταν μεγάλη παράλειψη, αν δεν επισημαίναμε τη μεγάλη και σπουδαία αξία της φιλοπατρίας, η οποία εκπορεύεται από τη σπουδή της παραπάνω έρευνας. Της άρρηκτα δεμένης με την εθνική μας ταυτότητα. Την ψυχή της πατρίδας και του έθνους, την οποία πρέπει να τηρούμε ως κόρη οφθαλμού και να την παραδίνουμε ακεραία από γενιά σε γενιά. Για να μην την ξεχάσουμε. Για να μη χάσουμε την ταυτότητά μας, τις ρίζες μας και το είναι μας, όπως συνέβη με άλλα έθνη, που σήμερα δεν υπάρχουν πια. Χρέος μας, λοιπόν, η διαφύλαξή στο σήμερα και στο μέλλον της αιωνιότητας της λαμπρής και ένδοξης Ελλάδας μας. Της γεννήτρας του σύγχρονου πολιτισμού, που έγινε κτήμα όλης της ανθρωπότητας.
Κι αυτό θα το πετύχουμε με τη συνέργεια της συλλογικής μνήμης και των δράσεων εκείνων που προϋποθέτουν την ύπαρξή μας. Η συνισταμένη αυτή επιβάλλεται από τις περιστάσεις να καταστεί συνειδητό δόγμα της κάθε Ελληνίδας και του κάθε Έλληνα, που αγαπά την πατρίδα του.