Ας εξετάσουμε, έτσι, ύστερα από αυτήν τη σύντομη «αποποίηση ευθυνών» για τυχούσες παραλείψεις, τα προβλήματα που ανέκυψαν κατά την περίοδο της αποξένωσης και ατομικότητας που χαρακτήρισε τη ζωή πολλών νέων και δη φοιτητών, οι οποίοι με ανυπομονησία περίμεναν την υλοποίηση των ονείρων τους για μια «ξέφρενη» φοιτητική ζωή. Ξεκινώντας από τα βασικά: εφόσον δεν υπήρξε άνοιγμα σχολών οποιαδήποτε γνωριμία με συμφοιτητές κρίθηκε δευτερευούσης σημασίας. Πολλοί εν αναμονή ανακοινώσεως διά ζώσης λειτουργίας, παρέμειναν στον τόπο τους ή δεν δραστηριοποιήθηκαν στα social media για τη δημιουργία πολυπόθητων διαδικτυακών «φιλιών». Το πανεπιστήμιο, εξάλλου, αποτελεί θύλακα μόρφωσης και κοινωνικοποίησης συνάμα, γιατί, ας μην ξεχνάμε, μόρφωση δεν συνιστά μόνο η απόκτηση ακαδημαϊκών γνώσεων, αλλά και η διεύρυνση των οριζόντων μέσω γνωριμιών, συζητήσεων, έκφρασης, γενικότερης αντίληψης της λειτουργίας του εργασιακού χώρου και της κοινωνίας με σημείο αναφοράς τις εγκαταστάσεις του εκάστοτε τμήματος.
Από τη στιγμή που αφαιρέθηκαν αυτά τα προτερήματα της πανεπιστημιακής ζωής... περάσαμε στην άμυνα. Άρνηση, εκλογίκευση και αναβλητικότητα χαρακτήρισαν την αντιμετώπιση της νέας καθεστηκυίας τάξης. Πιο συγκεκριμένα, για πολλούς πρόβλημα «ελλείμματος» σύναψης κοινωνικών σχέσεων -φαινομενικά- δεν υπήρξε. Η παραμονή στον τόπο μόνιμης κατοικίας επέτρεψε τη συνέχιση υπαρχουσών επαφών που παρείχαν μια ψευδαίσθηση ασφάλειας συνοδευόμενη από την περιφρόνηση της επικοινωνίας με συμφοιτητές, η οποία εκλογικευόταν από την πεποίθηση της συνέχισης της παραμονής στο σπίτι, αλλά και την απουσία διαπροσωπικής επικοινωνίας καθαυτή. Επακόλουθη, λοιπόν, ήταν η αναβολή λήψης δράσης για την άμβλυνση του προβλήματος, πράγμα που αιτιολογείται, ξανά, από τους παραπάνω λόγους. Υπήρξαν, βέβαια, και «τυχεροί» που είτε εξ αποστάσεως είτε διά ζώσης, όσο το επέτρεπαν οι συνθήκες της καραντίνας, όπως για παράδειγμα η παραμονή κατά μικρότερα ή μεγαλύτερα περιοδικά χρονικά διαστήματα στην πόλη της επιλογής τους, έκαναν γνωριμίες. Κοινός τόπος των πρώτων αυτών βημάτων με την πλήρη αδιαφορία για τη σύναψη σχέσεων: η αβεβαιότητα.
Αρκετά ερωτήματα γεννώνται από την παραπάνω διατύπωση τα οποία, όμως, μπορούν να απαντηθούν με την υπενθύμιση του χαρακτηρισμού της περιόδου ως ταραχώδους. Ως προς την περίπτωση της απαξίωσης των νέων γνωριμιών και του συνακόλουθου αυτοαποκλεισμού, η απάντηση γίνεται κατανοητή: έλλειψη υποτυπωδών, έστω, σχέσεων ως σημείο αναφοράς για μια καινούρια αρχή καθώς η επιστροφή στην κανονικότητα φαίνεται όλο και πιο κοντινή. Σχετικά με το «ημίμετρο» της διά ζώσης ή εξ αποστάσεως δημιουργίας επαφών, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Οι αμφιβολίες αποτελούν σύνηθες φαινόμενο είτε πρόκειται για το άγχος της εκπλήρωσης προσδοκιών που δημιουργήθηκαν σε άλλους υπό την ασφάλεια της διαδικτυακής επικοινωνίας είτε για το αν μια σχέση παρά την περιστασιακή διά ζώσης επαφή θα μπορούσε να διατηρηθεί ή αν τα αισθήματα παραμένουν αμοιβαία. Το αποτέλεσμα, εν πάση περιπτώσει, είναι το άγχος και ο φόβος για το διαφορετικό, δηλαδή για την πολυαναμενόμενη κανονικότητα, που για αρκετούς ίσως να μην είναι... «κανονική».
Πέραν, όμως, της αβεβαιότητας, παρατηρείται ένα νέο φαινόμενο ειδικά στην περίπτωση που η περιοδική επαφή δημιούργησε «σταθερές» διαπροσωπικές σχέσεις. Το άνοιγμα των σχολών, όπως έχει υπονοηθεί μέχρι τώρα, αν και θετικό μπορεί να φέρει σε δύσκολη θέση ορισμένους, θέτοντάς τους εκτός της «ζώνης άνεσής τους» που δημιούργησε η καραντίνα. Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για τον κίνδυνο διακοπής επαφών που χτίστηκαν με κοινό θεμέλιο την έλλειψη επιλογών και διεξόδων κατά τον εγκλεισμό. Προφανώς και για αυτές η επιστροφή στην κανονικότητα θα θεωρούνταν «επιβλαβής».
Κλείνοντας, πάντως, μετά την παράθεση τόσων «παραπόνων», ένα αισιόδοξο μήνυμα κρίνεται επιβεβλημένο. Αν κάποιος βρίσκει τον εαυτό του να ασφυκτιά υπό την παρούσα ή επικείμενη κατάσταση, ας μην πτοείται, η φοιτητική ζωή μόλις ξεκινά. Είναι μέρος της φυσικής πορείας των πραγμάτων οι κοινωνικές μας σχέσεις να διακόπτονται προσωρινώς ή επ’ αόριστον για τη δημιουργία νέων. Είναι καιρός η περίοδος του αυτοαποκλεισμού να πάψει, αξίζει «να βγούμε έξω από τα νερά μας», να δοκιμάσουμε δραστηριότητες και γνωριμίες εκτός των για εμάς συνηθισμένων. Ας δημιουργήσουμε μια νέα δική μας κανονικότητα.
Από τον Κων/νο Β. Αγοραστό,
φοιτητή Νομικής του Καποδιστριακού
Πανεπιστημίου Αθηνών
