να πάμε, ως αντιπροσωπεία, στη συναυλία στο Teatro Nuovo αν θυμάμαι καλά. Μετά τη συναυλία στο κατάμεστο θέατρο πήγαμε στην ταβέρνα και περιμέναμε τον Μίκη. Όταν μπήκε στον χώρο, μου έκανε εντύπωση ότι ως διά μαγείας σίγησαν οι πάντες μέσα στο μαγαζί, ακόμη και οι παρέες των Ιταλών, οι οποίοι μάλιστα ξέσπασαν σε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα. Τέτοια ήταν η ακτινοβολία που εξέπεμπε σαν προσωπικότητα σε όλο τον κόσμο. Επίσης θυμάμαι ότι ήρεμος και ακούραστος απαντούσε όλο το βράδυ στις ερωτήσεις μας και μας μιλούσε για διάφορα θέματα, σαν να μην είχε κουραστεί καθόλου από τη συναυλία που είχε προηγηθεί και που ο ίδιος είχε διευθύνει.
Μίκης Θεοδωράκης ο κορυφαίος Έλληνας συνθέτης και παγκοσμίως απ’ τους κορυφαίους. Απ’ τις κορυφαίες επίσης πολιτικές προσωπικότητες στην πατρίδα μας και όχι μόνο στα λόγια. Αντιστάθηκε στους Γερμανούς κατακτητές απ’ τις γραμμές της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ και στη συνέχεια στους Άγγλους. Βγήκε στους δρόμους, αγωνίστηκε, φυλακίστηκε, εξορίστηκε. Πρωτεργάτης της γενιάς των Λαμπράκηδων, γνήσιο τέκνο του λαού, του ΚΚΕ και της Αριστεράς. Από πολλούς κατακρίθηκε για τις κατά καιρούς κινήσεις του και πρωτοβουλίες, άδικα θεωρώ.
Κάποιοι είπαν ότι εκμεταλλεύτηκε το λαϊκό κίνημα για να προωθήσει τη μουσική του. Αν είναι δυνατόν; Με τέτοιο ταλέντο και πλούσιο έργο δεν υπήρχε λόγος. Το ότι εμπνεύστηκε όμως από τους αγώνες του λαού είναι σωστό. Άλλοι τον κατηγόρησαν ότι προσέγγισε τη Δεξιά για να πάρει μια θεσούλα υπουργού. Ποιος; Ο παγκόσμιος Μίκης! Αστεία πράγματα δηλαδή.
Γνώμη μου είναι ότι ο Μίκης υπήρξε οραματιστής, από τους μεγαλύτερους. Ηγήθηκε μιας νεολαίας που είχε σύνθημα το ακόμη και σήμερα επίκαιρο “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”. Πρωτοστάτησε μεταπολιτευτικά για το ζήτημα της ενωμένης Αριστεράς που ακόμη εμπνέει. Συνεργάστηκε με τη Δεξιά θέλοντας με το κύρος του να βοηθήσει την πατρίδα και βάζοντας στην άκρη το μετεμφυλιακό κλίμα. Θα λέγαμε ότι σαν κίνηση συμφιλίωσης προηγήθηκε κατά πολύ του ‘89. Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Ακόμη και το εγχείρημά του “Σπίθα”, που δυστυχώς ήταν σε προχωρημένη ηλικία πια για να μπορέσει να το υλοποιήσει, ήταν αν μη τι άλλο μια πρωτοποριακή κίνηση.
Ένας οραματιστής λοιπόν ο Μίκης και ως τέτοιος ποτέ δεν επαναπαυόταν, αλλά διαρκώς ψαχνόταν. Μία προσωπικότητα παγκόσμιου βεληνεκούς, όσοι Έλληνες έζησαν ή ζουν στο εξωτερικό το γνωρίζουν αυτό, που ξεπέρασε τα στενά κομματικά πλαίσια, χωρίς όμως να ξεκόψει από τις αριστερές και κομμουνιστικές του καταβολές. Ταυτίστηκε με τους αγώνες του λαού για λευτεριά, προκοπή και Δημοκρατία.
Το συνηθισμένο σ’ αυτές τις περιπτώσεις “γίναμε πιο φτωχοί” εδώ δεν ισχύει. Είμαστε πλέον φτωχοί σαν λαός και χώρα κι ο Θεός να βάλει το χέρι του μήπως κάποτε χτυπήσουν οι πολυπόθητες καμπάνες... Καλό ταξίδι Μίκη μας! Σ’ ευχαριστούμε!
Στάθης Σταμελόπουλος, τραγουδοποιός
