1) Στις 23.9.1793, στην οποία αναφέρει ότι είχε στείλει και άλλη επιστολή στις 26.8.1793 αναφερόμενος σε θέματα της συντροφίας. Έμεινε «εκστατικός» από τον αιφνίδιο θάνατο του θείου του Κόμη Δροσινού. Συλλυπείται τη θεία του, πεθερά του Σβάρτς, και του ζητάει να γίνει κηδεμόνας του Χρόνια, γιου τού θείου και ξαδέρφου του, για να συνεχίσει τα μαθήματα στο Ελληνικό Σχολείο. Υπενθυμίζει στον Σβάρτς τα όσα είπε και έκανε εις βάρος του η οικογένεια του Πέσιου (Πεσιάδες). Από τη συνεργασία του με τον Στέριο Παπαδιαμαντή δεν ήταν ευχαριστημένος. Αν ήταν μόνος του θα τον έδιωχνε. Ετοιμαζόταν να αποχωρήσει από τη συντροφία τους. Ενδιαφέρεται να συμμετάσχει στην εταιρεία Γεωρ. Σβαρτς – Ιωάννη Χρ. Δροσινού και η εταιρεία του πατέρα του. Ψώνισε ό,τι του ζήτησε ο Σβάρτς μέσω του γαμπρού του Γκαραβέλα, Στην επιστολή αυτή αναφέρει ότι ο γιος του Ευθύμιος ήταν φιλάσθενος.
2) Στις 11.7.1794, στην οποία αναφέρεται ότι «τα πράγματα [στη Βιέννη] όλα είναι μπερδεμένα» και ότι οι εταίροι Δημήτριος Πέσιος και Στέριος Παπαδιαμαντή πήγαν στη Βιέννη, αλλά για μία εβδομάδα δεν έκαναν τίποτα.
3) Στις 10.11.1794, στην οποία αναφέρει τον γάμο ενός παιδιού του Σβάρτς. Του κακοφαίνεται που ένας δικός του άνθρωπος, ο Αθανάσιος Οικονόμου, γέρασε και δεν έβαλε ακόμα μυαλό. Η συντροφία τους στη Βιέννη χρειάζεται έναν έξυπνο και έντιμο άνθρωπο, με υπόληψη, για σαράφη (αργυραμοιβό, οικονομολόγο) για να προβλέπει τις διακυμάνσεις της αγοράς (τα κινήματα της πραγματείας). Η συντροφία δεν πρέπει να αφεθεί στα χέρια του Οικονόμου, όχι επειδή θα μειωθεί η υπόληψη της συντροφίας, αλλά επειδή θα ζημιωθούν οι φτωχοί σύντροφοι, αυτοί δηλαδή που έχουν μικρό μερίδιο. Πρέπει να αποφασίσουν για το πρακτέο μέχρι το ερχόμενο Πάσχα (1795). Του έκανε μερικές προτάσεις για την καλύτερη λειτουργία της συντροφίας τους:
α) Να στείλει τον Νικόλαο Λεονάρδο το Πάσχα του 1795 στη Σμύρνη για να αντικαταστήσει τον Γεώργιο Μάνιαρη.
β) Ο Γιώργος Παπαευθυμίου να παραμείνει για ένα έτος ακόμα στη θέση του.
γ) Ο Στάμος Πέσιος το Πάσχα του 1795 πρέπει να αναχωρήσει για την Κωνσταντινούπολη, για να αντικαταστήσει τον Γούτα.
δ) Στα 6 χρόνια της συντροφίας τους οι Πεσιάδες Στάμος και Δημήτριος μόνο διασκέδαζαν. Από την πληροφορία αυτή προκύπτει ότι η συντροφία τους είχε ιδρυθεί το έτος 1789. Με τον γαμπρό του Ιω. Γκαραβέλα έστειλε στον Σβάρτς ό,τι του ζήτησε εκτός από ένα σοραΐ (γυάλινη φιάλη με πλατιά βάση και στενό λαιμό). Το κατάστημα της Λειψίας τους χρέωσε 31.642 φιορίνια. Ολοκλήρωσε την επιστολή του με την αποστολή ενός αντιγράφου του αναλυτικού λογαριασμού των εξόδων του Παπαγιαννόπουλου (2.716 φιορίνια).
4) Στις 9.3.1795, στην οποία αναφέρεται στον Καραπέτζη. Δεν συμφωνεί με τον Σβάρτς να σταλεί στη Βιέννη, θεωρώντας τον ακατάλληλο και κατάλληλο για τη Σμύρνη. Μετά το Πάσχα πρέπει να σταλεί στην Κωνσταντινούπολη ο Στάμος Πέσιος και να επιστρέψει στα Αμπελάκια ο Γούτας για να τελέσει τον γάμο του. Αν δεν συμφωνεί ο Πέσιος, ας μείνει στο σπίτι του για ανάπαυση και να πάει ο Στέριος Μάντζιαρης. Επιπλέον αναφέρει ότι την 1η Ιανουαρίου 1796 αρχίζει η λειτουργία της νέας συντροφίας και θα ορίσουν το μερίδιο του Στάμου Πέσιου. Αν δεν συμφωνήσει, δεν θα συμμετάσχει (ώρα του καλή). Αν αποφασίσουν ότι ο Αθανάσιος Οικονόμου δεν συμφέρει να μείνει μόνος του, πρέπει να στείλουν έναν άλλο υπεύθυνο του ταμείου και να αναχωρήσει ο γαμπρός του Δροσινού Γεώργιος Πέσιος.
5) Στις 8.6.1795, στην οποία τον συλλυπείται για τον θάνατο του αδελφού του Ιωάννη Δημ. Σβάρτς.
6) Στις 25.5.1795. Ο Σβάρτς τον είχε ενημερώσει ότι κανένα μέλος της συντροφίας δεν επιθυμεί να σταλεί στο εξωτερικό πριν συσταθεί (λάβει διόρθωσιν) η συντροφία τους και ότι τον κατηγορεί ο συνεταίρος τους Στάμος Πέσιος. Σκέφτεται να επιστρέψει στα Αμπελάκια και θα ρυθμίσουν τα θέματα με τον Σβάρτς. Αναφέρει και κάποια οικογενειακά του προβλήματα. Η συμπεριφορά του πεθερού του, όπως τον πληροφόρησε ο Σβάρτς, δεν ήταν σωστή και αυτός δεν ήταν υποχρεωμένος να συγκατανεύει στα «άτακτα θελήματά του». Η μητριά του, την οποία αποκαλεί Βαβυλώνα, δεν θέλει να του δώσει το πατρικό του σπίτι.
Ο Σβάρτς μπορεί να ανακοινώσει εμπιστευτικά στον Στέριο Μάνιαρη ότι τον δέχονται στη νέα συντροφία και ότι πρέπει να πάει στην Κωνσταντινούπολη, την άνοιξη του 1796, να μείνει 6 μήνες με τον Νικ. Γούτα, ώσπου να μάθει καλά τη δουλειά και μετά να επιστρέψει ο Γούτας στα Αμπελάκια. Ο Καραπέτζης ας πάει στη Σμύρνη με τους υπόλοιπους, για να αναλάβει την προμήθεια των βαφών. Επειδή πρόκειται να αποχωρήσουν από τη συντροφία ο πεθερός του και ο Στάμος Πέσιος, οι μπογιές δεν πρέπει να είναι περισσότερο από 1.200 καντάρια., δηλαδή 67.689 σημερινά κιλά.
Επειδή η συμπεριφορά του Δημητρίου Πέσιου είναι δυσνόητη, ο Δροσινός πρότεινε να μην συμπεριληφθεί στη νέα συντροφία. Στέλνει χαιρετίσματα στον Ιωάννη Χατζηκώνστα, γαμπρό του Σβάρτς στην κόρη του Βάσιου, τον οποίο συμβουλεύει να μη δίνει πολλή σημασία στα σχόλια των γυναικών. Στην επιστολή πρόσθεσε τα χαιρετίσματα στην αδελφή του Αρχόντου και στα ανίψια του.
Ο Ιωάννης Χρόνια Δροσινός, μέχρι το 1804 συμμετείχε στην εταιρεία Δροσινός Χατζηίβου, Σβάρτς και Συντροφία. Σε μία επιστολή του, από τη Σμύρνη (25.6.1804) προς τον Σβάρτς αναφέρει και τα εξής: «Εχάρην διά την υγείαν σας, πλην άκρως με ελύπησαν τα όσα με φανερώνετε περί του πολιτικού ημών συστήματος, βλέποντας μάλιστα και την απανθρωπότητα του αχρειεστάτου Χρόνια. Πιστεύσατέ μοι κύρ Γεώργιε ότι ένα ποτήρι φαρμάκι εκατέβασα εις το στομάχι μου και δεν μοι έμεινε νους εις το κεφάλι. Εχαθήκαμεν, αδελφέ, και δεν ηξεύρω τι γλυτωμόν έχομεν να πάρωμεν. Είθε ο πολυεύσπλαχνος Θεός να κάμη το έλεός του εις όλον το ανθρώπινον γένος και μ’ άλλην σας ν’ ακούσω πως τον έφαγαν τα όρνια τον σκύλον Χρόνιαν». Συμμετείχε στην τρίτη κοινή συντροφία, του 1805, ως διευθυντής, αλλά η δράση του δεν ήταν σύμφωνη με το πνεύμα της. Γι’ αυτό τον κατηγορεί ο Ίβος Δροσινός σε μία επιστολή του από την Κωνσταντινούπολη (26.3.1806) στον Σβάρτς, αναφέροντας τα εξής, μεταξύ των άλλων: «και ύστερον ο κύρ Ιωάννης [Χρόνια] σας έκαμεν αρκετόν αφανισμόν τον οποίον και ο ίδιος είμαι βέβαιος και να τον αιστάντηκες. Ας όψεται ο κυρ Ιωάννης Χρόνια, όπου έγινεν αιτία να βοηθήση τον κυρ Αθανάσιον [Οικονόμου] και δεν έγινεν η κοινή. Αν ίσως εγίνονταν τότε βέβαια είμαστεν κερδισμένοι περίπου από ασλάνια 100.000 και αυτό με χωρίς λόγον». Στην ίδια επιστολή αναφέρει ότι ο Ιωάννης Χρόνια Δροσινός και ο Ιωάννης Χατζηκώνστας διόρισαν δικούς τους επιστάτες στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη. Με επιστολή του από τη Βιέννη (23.5.1806) συλλυπείται τον Σβάρτς για τον θάνατο της κόρης του Βάσιως Χατζηκώνστα.
Πριν από τις 19.1.1796 είχε επιτρέψει στα Αμπελάκια, όπως αναφέρεται σε μία επιτολή του Αναστασίου Λεονάρδου προς τον Σβάρτς.
Βέης, 102/5.3.1944, 107/19.3.1944, 119/26.3.1944, 125/2.4.1944’ Γεωργίου 1950, 28, 32, 76’ Σειρηνίδου, 328’ Κατσιαρδή 232, 243’ Σπανός 2015, 26-28, 34-36, 39-40, 42. 44, 51.
Από τον Κώστα Σπανό
εκδότη του «Θεσσαλικού Ημερολογίου»
www.thessaliko.gr
