Το να είσαι έξυπνος, ε, αυτό είναι χάρισμα Θεού. Μπορείτε να μου πείτε όμως, τι είναι το να είσαι εξυπνάκιας;
Μάλλον έλλειψη ανατροφής, έλλειψη σεβασμού προς τον συνάνθρωπό σου κι έλλειψη ευαισθησίας. Κι άλλες πολλές ελλείψεις έχει αυτός ο χαρακτήρας, αλλά ας μην κολλήσουμε σ’ αυτό το σημείο.
Οι εξυπνάκηδες λοιπόν είναι ίδιοι παντού και πάντα. Όπου κι αν τους συναντήσεις, θαρρείς πως είναι ο ίδιος άνθρωπος. Κι όμως δεν είναι, απλά βγαίνουν απ’ την ίδια... σχολή κι έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά γνωρίσματα.
Θα τους συναντήσετε παντού. Στο σαλόνι του γιατρού, στην τράπεζα, στην εφορία, στο προποτζίδικο, στο σούπερ -μάρκετ, κι όπου αλλού συγκεντρώνεται κόσμος και σχηματίζει ουρά. Οι ουρές προφανώς επινοήθηκαν απ’ τις πολιτισμένες κοινωνίες, μόνο και μόνο για να μη σκοτώνονται οι περιμένοντες...
Μόνο που δεν έλαβαν υπόψη τους, τους εξυπνάκηδες. Εσείς βέβαια έχετε καταλάβει τι θέλω να πω στη συνέχεια, αλλά εγώ θα σας το κάνω «λιανά». Εκεί που περιμένεις λοιπόν υπομονετικά και καρτερικά τη σειρά σου, μια ώρα και κάτι ψιλά στο σαλόνι του γιατρού γιατί δεν δούλευε με ραντεβού εκείνος ο γιατρός, εκεί που φυσάς, που φουσκώνεις, που ιδρώνεις, που η πίεσή σου έχει φθάσει εικοσιπέντε κι εκεί που φθάνει επιτέλους η σειρά σου...
Νάτος... Μπαίνει με ύφος, - βέβαια δεν είναι άντρας απαραίτητα - κρατάει πάντα χαρτιά στα χέρια του και δεν κοιτάζει καθόλου γύρω του για να μετρήσει πόσοι είναι οι πριν απ’ αυτόν. Βάζει στόχο την πόρτα του γιατρού.
Κάποιες φορές καταδέχεται να πει. «Εγώ μια ερώτηση θα κάνω και θα φύγω...» Προσέξτε, δε ζητάει την άδειά μας, ούτε τη σειρά μας. Το θεωρεί δεδομένο, θα μπει οπωσδήποτε, γιατί θέλει μόνο μια ερώτηση αυτός, ενώ όλοι οι άλλοι θα κάνουν... πάρτι με τον γιατρό.
- Μπουκάρει λοιπόν μέσα και αφήνει τους απ’ έξω να κάνουν αέρα ο ένας στον άλλον. Και καλά αν είναι ένας. Μπήκε, βγήκε, τον φασκέλωσαν οι αγανακτισμένοι και οι νομοταγείς και έφυγε, ικανοποιημένος γιατί κορόιδεψε τους δέκα και τους βγήκε «πρώτος».
Το κακό είναι να σου τύχουν δυο-τρεις εξυπνάκηδες, την ώρα που εσύ περιμένεις στωικά σαν εκείνα τα... συμπαθητικά, υπομονετικά, ζωάκια, κι εκείνοι θα μπούνε με τον αέρα του βιαστικού, του υπεράνω καθυστέρησης και ουράς. Τι κάνεις τότε φίλε μου; Θα μου πείτε ή φεύγεις ή γίνεσαι φονιάς.
Τι σύμπτωση το ίδιο θα σας έλεγα κι εγώ. Όμως εγώ κάποια μέρα σε μια υπηρεσία ούτε έφυγα, ούτε σκότωσα. Έπρεπε να μείνω σ’ εκείνη την ουρά, ήταν ανάγκη. Είχα πάρει μαζί και το... φαΐ μου, γιατί δεν ήξερα τι ώρα θα ξεμπλέξω.
Που λέτε συνάνθρωποι, με το που μπαίνω παίρνω θέση τελευταία, στα σκαλοπάτια. Έβρεχε κιόλας και παρότι στην αρχή το διασκέδαζα, μετά άρχισε να σοβαρεύει το πράγμα.
Να μη σας τα πολυλογώ, εγώ εξακολούθησα να είμαι η τελευταία και να βρέχομαι για σεβαστή ώρα. Δεν ξέρω πως έγινε αυτό βρε παιδιά. Φαίνεται πως εκείνη την ημέρα έπεσαν όλοι οι εξυπνάκηδες μαζί ή οι κακές καιρικές συνθήκες δημιούργησαν πολλούς.
Όσοι ήρθαν μετά από μένα, άνοιξαν δρόμο στο πλήθος και προχώρησαν... Ξέρετε μ’ εκείνο το «με συγχωρείτε, και με συγχωρείτε», με κείνον τον αέρα του θράσους.
Και σαν να μην έφθανε αυτήν η αγανάκτηση, βγήκε και κάποια απ’ τις «από μέσα» και είπε σε μας τους της... ουράς.
«Καλέ όλοι σήμερα βρεθήκατε, δεν ξεπαγιάσατε; Μη χειρότερα...» Κι εξαφανίστηκε στο διπλανό γραφείο.
Και η βροχούλα έπεφτε σιγανή στην αρχή, δυνατότερη αργότερα, κι εγώ έβγαλα χαρτί και μολύβι φιμωμένη με τη μάσκα κι άρχισα να γράφω στίχους.
Σκέφτηκα, καλύτερα να είσαι ποιητής, παρά φονιάς. Εσείς τι λέτε;
Από την Καλλίτσα Γκουράβα - Δικτά, συγγραφέα
