Το διαχρονικό αυτό σκηνικό της έκδηλης αδυναμίας αντιμετώπισης των δύσκολων περιστατικών, οδηγεί πάντοτε σε αποτελέσματα οδυνηρά για την κρατική οικονομία, όπως απώλειες νοικοκυριών, επιχειρήσεων, ζωικού και φυτικού κεφαλαίου, καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος, πανίδας και χλωρίδας και σε αρκετές περιπτώσεις θρηνούμε τον χαμό συνανθρώπων μας.
Ποιος φταίει όμως και υφιστάμεθα τις ανεπανόρθωτες συνέπειες των φυσικών φαινομένων; Φταίει ο λαός για τα δυσμενή αποτελέσματα των πυρκαγιών στην Αττική, Εύβοια και άλλες περιοχές της χώρας; Φταίει η περιφερειακή εξουσία που δεν επένδυσε στον τομέα της πρόληψης; Μερίδιο ευθύνης μικρό ή μεγάλο έχουμε όλοι μας, αλλά την κύρια ευθύνη την έχουν πάντοτε οι εκάστοτε κυβερνώντες. Έτσι και σήμερα, το μεγάλο κακό, ο όλεθρος, η βιβλική καταστροφή που σκόρπισε ο Αρμαγεδδών της φωτιάς σε Αττική, Εύβοια... βαραίνουν την παρούσα κυβέρνηση.
Το ευτύχημα είναι ότι αποφύγαμε το θλιβερότερο. Την απώλεια ανθρώπινων ζωών. Κι αυτό χάρη στην προληπτική, έγκαιρη και επιτυχή εκκένωση των περιοχών που διέτρεχαν τον κίνδυνο της πυρκαγιάς... Πέραν όμως αυτού, το μέγεθος των καταστροφών είναι ανυπολόγιστο. Κι αυτό δείχνει ότι οι αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους δεν ενήργησαν προληπτικά, όσο θα έπρεπε, προς την κατεύθυνση αντιπυρικών υποδομών, τη στιγμή που όλοι μας γνωρίζουμε, πολύ καλά, την επικινδυνότητα των θερινών περιόδων στην πρόκληση πυρκαγιών και κυρίως τις εφιαλτικές στιγμές που εκτυλίχθηκαν το 2018 στο Μάτι Αττικής και που θα μείνουν ανεξίτηλες στη μνήμη μας...
Γι’ αυτό λοιπόν οι κάτοικοι των πληγεισών περιοχών, αλλά και όλος ο ελληνικός λαός δικαιούνται μιαν απάντηση από το κράτος. Να μάθουν, αν έγιναν, στον βαθμό που πρέπει, οι αναγκαίες προληπτικές παρεμβάσεις, οι οποίες θα σμίκρυναν ή και θα εξουδετέρωναν ακόμα το μεγάλο κακό που μας βρήκε. Αν έγιναν, στον χρόνο τους, τα απαραίτητα έργα στις δασώδεις περιοχές: με τη διάνοιξη αντιπυρικών ζωνών, κόψιμο αποξηραμένων δέντρων, απομάκρυνση ξερών κλαδιών και χόρτων, λειτουργία παρατηρητηρίων, συντήρηση πυροσβεστικών φωλεών, βρυσών, δεξαμενών νερού, ενίσχυση του κατά ξηρά και αέρα πυροσβεστικού στόλου, πρόσληψη δασοφυλάκων, πυροσβεστών, εκπαίδευση, περιπολίες και ό,τι άλλο χρήσιμο... Και το σημαντικότερο όλων, αν υπήρχε σχέδιο άμεσης και αποτελεσματικής δράσης σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο.
Αυτά όλα για να γίνουν απαιτούν ισχυρή βούληση, γνώση, εμμονή, πείσμα και το σημαντικότερο ο πόνος και το δάκρυ του πληττόμενου λαού μας να μετουσιώνονται άμεσα από τους κυβερνώντες σε έργα σωτηρίας νοικοκυριών, περιουσιών, επιχειρήσεων και κυρίως ανθρώπινων ζωών.
Τελειώνοντας αυτό το άρθρο, επισημαίνουμε για πολλοστή φορά, ότι κάποτε θα πρέπει ο παρηγορητικός λόγος και το «θα» των κυβερνώντων στους λαβωμένους από τη μανία των στοιχείων της φύσης να αποκτήσει μπέσα. Λαϊκό φιλότιμο. Σάρκα και οστά για να αποδειχθεί αληθινός και συνεπής. Κι αυτό θα γίνει, αν η έγνοια για τον πονεμένο δεν θα είναι μόνο στιγμιαία, αλλά διαρκής και μόνιμη. Αποδεικνυόμενη διά των έργων κατά τρόπον άμεσο και μη παραπεμπόμενο στις καλένδες, γιατί τότε θα είναι ψεύτικη.
Ας, επικεντρώσουμε λοιπόν την προσπάθειά μας προς τον προληπτικό και ριζοσπαστικό εκσυγχρονισμό του πυροσβεστικού συστήματος, διδασκόμενοι από τα λάθη μας, την απουσία επαρκούς πρόνοιας και φροντίδας και των εξ αυτών προκυψάντων διαχρονικών παθημάτων μας.
Από τον Κων/νο Τσιρονίκο
