Επί πρόσθετη επιβάρυνση στο μέγεθος των δεινών αυτών προκαλεί και η παρατεταμένη μάστιγα της υγειονομικής πανδημίας, η οποία έχει δώσει τη χαριστική βολή στις συνιστώσες της αναιμικής μας οικονομίας. Έτσι το βάσανο της επιβίωσης του Έλληνα και ιδιαίτερα των νέων μας γίνεται μεγαλύτερο ακόμα, γιατί μαζί με το σήμερα χάνεται και το αύριο…
Όλα τα παραπάνω χτυπήματα κατά του λαού μας, τα οποία βρίσκονται εν εξελίξει, αποτελούν τη σοβαρότερη αιτία της εκπτωτικής πορείας της ανθρώπινης επικοινωνίας, η οποία οδηγεί στην περαιτέρω αποξένωση της κοινωνίας μας. Στη λιγότερη κουβέντα στο σπίτι, στον δρόμο, στη δουλειά, στο καφενείο…
Τα φαινόμενα αυτά ενεργούν ανασταλτικά στην ανάπτυξη της ψυχικής υγείας και των ανθρωπίνων σχέσεων. Σοβαρή κοινωνική επιδημία, που χτυπά ανελέητα την εποχή μας.
Η κατάσταση αυτή οδηγεί στην έλλειψη ψυχικής διάθεσης για την ανάπτυξη των ανθρωπίνων σχέσεων, οι οποίες δυστυχώς βρίσκονται σε παρακμή. Με τον Έλληνα να βασανίζεται μονίμως από λογισμούς, οι οποίοι τον κρατούν δέσμιο της αβεβαιότητας του αύριο. Της ανυπαρξίας μέλλοντος για τη γενιά του σήμερα.
Την αδικημένη και εγκαταλελειμμένη από γραπτούς και άγραφους νόμους. Που δεν την προστάτευσαν από τα απανωτά και ατέλειωτα χτυπήματα των κρίσεων.
Που της στέρησαν το δικαίωμα να ονειρεύεται ένα όμορφο και ελπιδοφόρο μέλλον στον τόπο της, στις πατρογονικές της εστίες. Για να δημιουργήσει και να προοδεύσει μέσα στη ζωντάνια και θαλπωρή που απλόχερα χαρίζει η απαράμιλλη φυσική ομορφιά της πατρίδας, που τη συνθέτουν ο αέρας, ο ήλιος, η θάλασσα, το χώμα το ελληνικό…
Δυστυχώς, αυτό το κάλος και η πανώρια ομορφιά της Ελλάδας, για τους νέους μας χάθηκε πολύ νωρίς. Γιατί οι εξουσίες τούς κορόιδεψαν. Τους έταξαν πολλά, αλλά δεν πήραν τίποτα. Τους είπαν ότι θα ζήσετε και θα δημιουργήσετε στον τόπο σας και τελικά τους πέταξαν στον δρόμο, αβοήθητους. Κι αυτοί σηκώθηκαν και πήραν τον μεγάλο δρόμο της ξενιτιάς. Γιατί άλλος δεν υπήρχε. Κι αυτός σχοινί, ατέλειωτος από τα καραβάνια των νέων της πατρίδας, προς τις «σύγχρονες φάμπρικες». Για να βρουν δουλειά, απελπισμένοι και πληγωμένοι απ’ την ανυπαρξία της στον τόπο τους…
Αυτά τα προβλήματα του παρόντος και του μέλλοντος, λιγοστεύουν τη χαρά και την κουβέντα του Έλληνα. Αυτά τον κρατούν δέσμιο της τυραννίας των αφόρητων λογισμών για το τι θα απογίνουν τα παιδιά του. Για το πώς θα ελευθερωθούν από τη μάστιγα της ανεργίας. Για το πώς θα ζήσουν…
Αυτά δεν τον αφήνουν, πολλές φορές, να δει ποιος περνάει και ποιος έρχεται για να τον χαιρετίσει, να κουβεντιάσει μαζί του. Μια αθέλητη βουβαμάρα απλώνεται στην κοινωνία μας.
Πρόσωπα σκυθρωπά και διαρκώς σκεπτόμενα συνθέτουν το σκηνικό της. Άνθρωποι που θέλουν να ελπίζουν μα δεν βλέπουν φως, που φαίνονται σαν να «περπατούν μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζουν κανέναν»…
Και οι κυβερνώντες τι κάνουν; Λένε ότι προσπαθούν. Όμως θετικό αποτέλεσμα ανάσχεσης των δεινών δεν έχουμε. Αντίπαλος στη μεταστροφή της καταστάσεως αυτής, ως έναν βαθμό, είναι η πανδημία και οι παρενέργειες της πολυετούς κρίσης, οι οποίες χτυπούν ακόμη την οικονομία μας. Καιρός, λοιπόν, να σηκωθούμε όρθιοι, να σταθούμε δυνατά στα πόδια μας και μεθοδικά πολεμώντας να νικήσουμε την οποιαδήποτε κρίση. Δίνοντας έτσι ελπίδα, περισσότερη κουβέντα και χαρά στους Έλληνες.
Για να επανέλθουν οι ανθρώπινες σχέσεις στην εποχή του καλού καιρού. Τότε που οι άνθρωποι κουβέντιαζαν πολύ και συναισθάνονταν ο ένας τον άλλο. Ας προχωρήσουμε λοιπόν αγωνιζόμενοι στο φτιάξιμο μιας πιο δίκαιης και πιο όμορφης κοινωνίας.
Από τον Κων/νο Τσιρονίκο
