Η μάστιγα του Πολιτισμού

Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου

Όταν οι ήχοι στη ζωή μας εντείνονται εις το έπακρον συγχέονται και κάνουν ένα κοκτέιλ ανυπόφορου, ενοχλητικού και νοσηρού θορύβου. Θόρυβοι παντού και πανταχόθεν. Ο θόρυβος είναι η πιο αδιάκριτη ενόχληση. Ο Σοπενχάουερ, Γερμανός φιλόσοφος γράφει χαρακτηριστικά: «Ο θόρυβος, ταράζει και κουρελιάζει τις ιδέες και τις σκέψεις μας. Διαταράσσει το θυμικό μας και παραλύει τη συγκέντρωση, που είναι η βάση της παραγωγής». Πώς να μετάσχεις στη διαδικασία παραγωγής, όταν δέχεσαι σφυροκοπήματα από θορύβους;
Η Ελλάδα παράγει περισσότερο θόρυβο, από όσο μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος. Και αν ήταν σε θέση η εκάστοτε Κυβέρνηση να συνειδητοποιήσει το κακό της ηχορρύπανσης, θα μπορούσε τουλάχιστον να τη μειώσει, σώζοντας το δυναμικό πολλών πολιτών, επιβάλλοντας τσουχτερά πρόστιμα ή κατασχέσεις ηχορρυπαντών.
Πάτε να δείτε πόλεις του ευρωπαϊκού βορρά. Όλα κινούνται ήσυχα, αθόρυβα χωρίς ηχητική ενόχληση. Δεν υπάρχει κανένας Λόγος να σείονται τα σωθικά μας, από τη διέλευση του νεαρού με το μηχανάκι. Πρωτοστατεί στην ηχορύπανση της πόλης ως ηχογόνος και ηχοβόλος. Γιατί; Για να δείξει ότι κάτι είναι, ότι υπάρχει. Σε χώρους εστίασης, σ’ αυτά που άλλοτε λέγαμε καφενεία και τώρα έγιναν night club ή coffee bar, είναι αδύνατο να χαρείς μια συζήτηση με τον φίλο σου. Σιωπάς, ακούς, εκνευρίζεσαι, φθείρεσαι. Οι ιδιοκτήτες αυτών των κέντρων, το ξέρουν καλά, πως όσο ανεβάζουν την ένταση της μουσικής, τόσο οι πελάτες μιλούν λιγότερο και τόσο περισσότερο κουρελιάζονται οι ιδέες και οι σκέψεις τους, ενώ παράλληλα το ρίχνουν στο ποτό. Το αλκοόλ όμως καθώς είναι γνωστό είναι το διαβατήριο για την κατάθλιψη.
Ακόμη και η Εκκλησία, πρωτοστατεί στον θόρυβο. Κυριακή-γιορτή, οι μεγαφωνικές ριπές της, εξακοντίζονται, χωρίς αιτία. Η Εκκλησία δεν έχει εμπορεύματα να τα διαλαλεί. Είναι Ναός όπου κάθε πιστός αυτοβούλως προσέρχεται, για να προσευχηθεί. Αλλά και μέσα στον Ναό τα μεγάφωνα των Ιερέων και ιδιαίτερα των ψαλτών, σε αποδιοργανώνουν. Σε κουράζουν. Δεν σ’ αφήνουν να μεθέξεις νοερά, στα λειτουργικά κείμενα. Το επισημαίνει αυτό ο φιλόσοφος Σοπενχάουερ. «Ο θόρυβος κουρελιάζει τη σκέψη». Πώς λέμε στα παιδάκια όταν φωνασκούν γύρω μας; «Πάψτε πια, μας ζαλίσατε».
Οι Έλληνες, είμαστε ο πιο θορυβοποιός λαός της Ευρώπης. Τόσο, που θα έλεγε κανείς, ότι έχουμε βαθιά δηλητηριαστεί από τους θορύβους, ώστε να μη μας ενοχλούν, αλλά και να μη νιώθουμε τη βλάβη, που μας προκαλούν. Από μια στατιστική προκύπτει, πως ορισμένα άτομα όπως π.χ. οι χειριστές κομπρεσέρ, τόρνων, ηχοβόλων εργοστασίων κ.λπ. πολύ νωρίς παρουσιάζουν ακουστικά προβλήματα και ψυχικές διαταραχές.
Κύρια δυσμενής επίπτωση των θορύβων επί του θυμικού μας είναι η κατάθλιψη. Χιλιάδες πάσχοντες ασθενείς από κατάθλιψη προστρέχουν στους γιατρούς, που δύσκολα διαγιγνώσκουν ως ένοχο τους θορύβους. Το ερώτημα όμως είναι, μήπως κι εμείς δεν είμαστε συχνά θορυβοποιοί; Μήπως κι εμείς δεν είμαστε άμοιροι δημιουργίας θορύβων; Ε, Έλληνες είμαστε. Να μην έχουμε κι εδώ το πρωτάθλημα να μιλάμε δυνατά; Φωνάσκουμε. Χειρονομούμε, βγάζοντας κραυγές. Κάνουμε θόρυβο, όπου κι αν βρεθούμε. Όταν μπαίναμε στα bar της Αγγλίας ή στης Σκανδιναβίας, γινόμασταν νούμερο. Γέλια, χάχανα, εξυπνάδες και παλαμάκια να έλθει το γκαρσόν. Γέμιζε η αίθουσα από μεσογειακή ανεμελιά και ως συνήθως αδιαφορία για τους άλλους. Κι εκείνοι να κάθονται δίπλα μας, σιωπηλοί, χαμηλόφωνοι και να μας κοιτάζουν περίεργοι.
Οι εθνοπατέρες μας, δεν μιλούν, θορυβούν. Μετατρέπουν το Κοινοβούλιο σε αρένα. Αυτό που πρέπει να το χρησιμοποιούν σαν διδαχή και παράδειγμα. Εκεί χτυπά η καρδιά του Έθνους. Το να δημιουργούν μάλιστα θόρυβο, το θεωρούν αρετή. Κι όποιος δεν θορυβεί, όποιος μιλά σε χαμηλούς τόνους και δεν φωνασκεί, αυτός θεωρείται λαπάς, δεν τραβάει, δεν έχει κότσια. Άξιος είναι αυτός, που χυδαΐζει, αυτός που υβρίζει (Είναι οι τύποι του Γεωργιάδη, του Πολάκη, του Μπαλαούρα, του Κασιδιάρη κ.ά.). Κι όμως αυτό το βήμα της Βουλής, που οι σημερινοί Βουλευτές ρυπαίνουν φωνασκούντες, τιμούσαν κατά το παρελθόν ρήτορες, που τους χαιρόμασταν για την ηρεμία, την καλλιέπεια του λόγου και τη σοβαρότητά τους.
Αφού λοιπόν κατά την ορθή γνώμη του Σοπενχάουερ, ο θόρυβος ταράζει και κουρελιάζει σκέψεις και ιδέες, επόμενο είναι να έχει γενικότερες επιπτώσεις στην εν γένει ζωή μας. Η πολιτική μας ζωή, ο πολιτισμός μας, τα πανεπιστήμιά μας, όλα δέχονται τα πλήγματα του θορύβου. Κάτω λοιπόν οι τόνοι, αυστηρή ποινικοποίηση των θορυβούντων, ήρεμη συμπεριφορά και πολλή αξιοπρέπεια.