Μια ρακέτα τένις κατά προτίμηση δηλαδή -στο πινγκ-πονγκ δεν φτάσαμε ακόμη σε κανένα διάσημο τελικό οπότε δεν μπορεί να υπάρξει μίμηση. Αλλά στο τένις, με τη Σάκκαρη και τον Τσιτσιπά να έχουν αγγίξει τον τίτλο του Ρολάν Γκαρός, είναι φυσικό να γεμίσει ο τόπος με φερέλπιδες τενίστες.
Καλώς να συμβεί λοιπόν άλλωστε είναι παλαιό και μοντέρνο άθλημα, φιλελεύθερο. Έχεις δει ποτέ "αγωνιστές του λαού" να παίζουν τένις; Σπάνιο το φαινόμενο διότι υπάρχει ο φόβος να απορροφήσει το μπαλάκι την ταξική συνείδηση του παίκτη, οπότε και να χάσει η Βενετιά βελόνι.
Διότι μιλάμε για ένα άθλημα "αριστοκρατικό". Και για διάκριση στα υψηλότερα διεθνώς επίπεδα όχι ψέματα.
Αυτό το άθλημα δεν είναι για κομισάριους που φοβούνται μην κατηγορηθούν για μικροαστική παρέκκλιση. Εδώ ολόκληρο Μαγιακόφσκι τον στιγμάτισαν διότι από μια ερωμένη του τη Γιακόβλεβα είχε δεχθεί για δώρο μία ακριβή πένα.
Ακόμα και ο Ζαχαριάδης που είχε για χόμπι να μαζεύει πένες γραψίματος μπορούσαν να τον κατηγορήσουν για μικροαστικές συνήθειες σε μια Ρωσική Ολομέλεια. Σκέψου να έπαιρνε ρακέτες τένις ή μπαλάκια, θα έκανε καμιά εκατοστή χρόνια να αποκατασταθεί.
Εδώ όμως προκύπτει και ένα άλλο θέμα που έχει ακόμη μία ιδεολογική ερμηνεία. Σε μία μίζερη, περιφρονημένη χώρα μερικοί μπορεί να στενοχωριούνται, να σκυθρωπιάζουν, να πάσχουν, αν νικάμε σε οποιοδήποτε μέτωπο ακόμα και στο τένις. Από πού και ως πού, δηλαδή μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, χωρίς ιδιαίτερη παράδοση, στα τελικά του Ρολάν Γκαρός; Απαράδεκτο.
Δεν φτάνει που πήγε καλά ο εμβολιασμός, να έχουμε και τις νίκες του Τσιτσιπά και της Σάκκαρη από πάνω που υπονομεύουν και το όραμα των ερειπίων και των τσιμέντων στον ιερό Βράχο της Ακρόπολης της κας Μενδώνη. Πέραν του ότι παρακολουθώντας τα παιχνίδια στην τηλεόραση καταλαβαίνει ο καθένας μας ότι στο τένις (όπως και στη ζωή εν γένει) δεν χωρούν οι μελοδραματισμοί περί του όλοι μπορούν να τα κάνουν όλα, κι ότι χωρίς προσόντα μπορείς να πας μπροστά αρκεί να συνδικαλιστείς, ή να κολλάς αφίσες (με τη δέουσα υποταγή) - όχι. Στο τένις, όπως παντού, δεν υπάρχει έλεος. Ακόμα και ερασιτεχνικά να παίξεις και χωρίς καμία φιλοδοξία, πάλι αν δεν έχεις τα κότσια, τη δεξιότητα και το ταλέντο δεν καταφέρνεις τίποτε.
Εκεί δεν σε παίρνει να λες ότι είμαι πολιτικός ιδεολόγος και τα ξέρω όλα εκ γενετής άρα τα καταφέρνω παντού.
Αυτή η αυταπάτη που θρέφει ακόμα διάφορο κόσμο στην ουσία δεν έχει πουθενά αντίκρισμα πια, παρά μόνο σε κάποιους λαϊκίστικους βιότοπους. Το να διαβάζεις " προοδευτικά βιβλία" δεν σημαίνει πως μπορείς να μάθεις και να κάνεις ένα έστω ανεκτό σερβίς. Ούτε να γράψεις μελέτη για τη γλώσσα (όπως έκανε ο Στάλιν) διότι ο ηγέτης είναι πάνσοφος και ξέρει ακόμα και γλωσσολογία. Σαν τον Πούτιν με λίγα λόγια που βγαίνει πρωταθλητής σε όλα τα αθλήματα και τώρα τελευταία έχω διαβάσει ότι ανακηρύχτηκε και ως "ωραιότερος άντρας στη Ρωσία", αυτό πια πού το βάζεις;
Το χειρότερο: Είναι ατομικό άθλημα το τένις. Μα υπάρχει το άτομο. Υπάρχει η ατομική ευθύνη του παιξίματος. (Στο τένις ή στο εμβόλιο). Υπάρχει ο πολύχρονος μόχθος, η αφοσίωση, η θυσία. Δεν είναι όλα συλλογικότητες, δεν είναι όλα μηχανιστικά. Ο Τσιτσιπάς δεν είναι βιομηχανικό παράγωγο του προτσές; Η Σάκκαρη δεν βγήκε μέσα από μηχανισμούς; Δεν ανήκει στο εποικοδόμημα; Έτσι λένε οι φίλοι μας οι ιδεολόγοι. Ακούς εκεί στα τελικά του Ρολάν Γκαρός. Και σκέψου και το άλλο. Πού να τους έβλεπες κιόλας να κατεβαίνουν σε διαδήλωση επειδή δεν συμφωνούν με κάποιο εργατικό νομοσχέδιο.
Θα φωνάζαμε όλοι μαζί "ρακέτα να πάρεις".
Από τον Σωκράτη Μποντζώρλο
