Ξεκίνησε με την ουσιαστική κατάργηση της απλής αναλογικής. Την αφαίρεση του αποφασιστικού ρόλου από τα Δημοτικά Συμβούλια και τη μετάθεσή του στις οικονομικές επιτροπές των Δήμων. Έτσι κατάφερε να δημιουργήσει ένα πεδίο που αφενός οι αποφάσεις να παίρνονται με συνοπτικές διαδικασίες και αφετέρου να μην υπάρχει έλεγχος, ώστε να μην λογοδοτούν για όσα κάνουν οι Δήμαρχοι στις τοπικές κοινωνίες.
Μετά επινοήθηκαν οι αναπτυξιακοί οργανισμοί - εταιρείες με τη δικαιολογία ότι οι Δήμοι δεν μπορούν να σχεδιάζουν, να μελετούν και να εκτελούν έργα. Άρα χρειάζεται ένας μεσάζοντας που θα αναλάβει να κάνει τη "βρώμικη" δουλειά. Δηλαδή να βρει υπερεργολάβους που θα τους αναθέτει τα έργα και φυσικά χωρίς διαγωνισμούς θα μοιράζεται το δημόσιο χρήμα.
Ύστερα δημιουργήθηκαν τα χρηματοδοτικά εργαλεία. Κατήργησαν ένα χρηματοδοτικό εργαλείο που ακουμπούσαν όλοι οι Δήμαρχοι την προηγούμενη δημοτική περίοδο και δημιούργησαν νέο. Έτσι απλά σβήνουν όσες εντάξεις έργων είχαν γίνει και στη θέση τους θα γίνουν νέες, ελεγχόμενες αυτήν τη φορά, συμφωνίες.
Όλα αυτά έδωσαν την δυνατότητα ώστε, κυβέρνηση, Δήμαρχοι που πρόσκεινται στη Ν.Δ. και γνωστοί ενδιάμεσοι να δημιουργήσουν τριγωνικά σχήματα σε όλη τη χώρα και να πολιορκούν το δημόσιο χρήμα. Αυτή είναι μια νέα πραγματικότητα που όμως θυμίζει την παλιά Ελλάδα της αναξιοκρατίας, της μίζας, των ημετέρων, των συμφωνιών κάτω από το τραπέζι για τον διαμοιρασμό του δημόσιου χρήματος.
Από τον Χρήστο Τσιόπα,
δημοτικό σύμβουλο Τυρνάβου
