ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Ενα Σαββατόβραδο σχεδόν κανονικό...

Επτά παγκόσμιοι ηγέτες συναντήθηκαν στην Κορνουάλη της Αγγλίας για τα μεγάλα και σημαντικά αυτού του κόσμου, αλλά ο κόσμος δεν πολυασχολήθηκε. Το Σαββατόβραδο ο πλανήτης είχε στραμμένα τα μάτια στον Κρίστιαν Έρικσεν που έδινε σε ζωντανή αναμετάδοση μάχη ζωής και τους συμπαίκτες του που έδιναν μάχη αξιοπρέπειας. Εδώ που τα λέμε είναι πολύ πιο συγκινητικό να βλέπεις ένα 29χρονο μόλις παλικάρι να αγωνίζεται για ζωή από τη Μέρκελ που χαριεντίζεται με τον αναμαλλιάρη Μπόρις Τζόνσον και τον γερο-Μπάιντεν. Το ζήτημα της φορολόγησης των μεγάλων επιχειρήσεων που τους απασχολούσε είναι προφανώς σοβαρό, αλλά εμείς μάλλον δεν θα βάλουμε τίποτε στην τσέπη μας. Οπότε...
Όταν λίγο αργότερα μας ανακοινώθηκε η ανάνηψη του Έρικσεν και κάπως χαλαρώσαμε, η συζήτηση πήγε στις Εντατικές Μονάδες του Covid. Τα δράματα που παίχτηκαν κει μέσα είναι προφανώς πολύ πιο δυνατά, απλά ήταν ιδιωτικές υποθέσεις που δεν υπήρχε κανένας λόγος να λάβουν δημοσιότητα. Έφυγαν έφηβοι, έφυγαν νέοι και μεσήλικες που λίγες μέρες πριν έκαναν όνειρα και σχέδια για τη ζωή τους και που προφανώς ... λυπούνταν για όλους τους άλλους που είχαν φύγει πριν απ’ αυτούς. Η τραγική ειρωνεία της ζωής.
Το πρώτο Σαββατόβραδο με ελεύθερη μουσική επένδυση ήταν όμως έξω και σε περίμενε. Η πόλη ξανά χαρωπή, φασαριόζα και αισιόδοξη, έπινε ποτά, έριχνε κλεφτές ματιές στους τρομερούς Βέλγους που έκαναν πλάκα στα άμπαλα Ρωσάκια και στο ενδιάμεσο συζητούσε καταβροχθίζοντας ξηρούς καρπούς συν κάτι τοστάκια με μορταδέλα και κέτσαπ. ... Ο τυχερός – άτυχος Έρικσεν ήταν το αρχικό θέμα συζητήσεως, μετά η κουβέντα ξέπεσε στα συνήθη - αχ ωραία μου κανονικότητα πόσο σ’ αγαπώ! Έτσι, πληροφορήθηκα πως η Λένα χώρισε οριστικά, «τον έστειλε τον άλλο» γιατί «δεν πήγαινε άλλο ρε παιδάκι μου, σκοτώνονταν, καλύτερα έτσι». Αυτός ήταν -υποτίθεται- «καρμίρης», «βαρετός» και «μονότονος», αλλά και η άλλη, πολύ «κίλερ», μη νομίζεις, με στόχο τον πήρε, για τα φράγκα και για να κάνει ένα παιδί. Η παρέα είχε διχαστεί, άλλοι δικαιολογούσαν τον Ζήση, άλλοι είχαν ταχθεί με τη Λένα, οι Βέλγοι μόλις έβαλαν και δεύτερο γκολ, «πάρε να ‘χεις Πούτιν» πετάχτηκε ένας παραδίπλα, φταίει η Λένα, όχι φταίει ο Ζήσης, α, πόσο εύκολα δικάζουν οι άνθρωποι ανθρώπους όταν το θέμα δεν τους πονάει. Ένα κρυφό γελάκι μου ’φυγε την ίδια στιγμή, αλλά προσπάθησα να το πνίξω όταν αναλογίστηκα πως στους πέντε που συζητούσαν για το επικείμενο διαζύγιο οι τέσσερις ήταν ήδη ... διαζευγμένοι. Δίκαιο υπό μιαν έννοια όμως. Όταν χώριζαν εκείνοι, φαντάσου σε πόσα τραπέζια τούς είχαν βάλει κάτω και τους «εγχείριζαν» χωρίς αναισθητικό.
Διότι αγαπητέ μου, η ζωή σ’ αυτήν την πόλη είναι κατά βάση μονότονη κι αν δεν αξιοποιήσουμε κι αυτά τα καθημερινά κι ασήμαντα «νέα» των ανθρώπων, αν δεν τα καταστήσουμε σημαντικά, θα πέσουμε όλοι μαζί στα σκληρά, σε καμιά κατάθλιψη και θα ’ναι χειρότερα. Πάλι καλά που οι σημερινοί άνθρωποι χωρίζουν σχετικά εύκολα κι έχουμε να λέμε. Πιο έξυπνες οι μανάδες μας (ή πιο ... αναγκεμένες) εγκατέλειπαν σπάνια τη «νυφική παστάδα» διότι ... πού να πάνε δηλαδή, και ποιος τις περίμενε; Κάπως έτσι οι σημερινές μανάδες σε επιτιμούν, «μα δεν έχετε καθόλου υπομονή, εντάξει, άντρες είναι τα κάνουν αυτά, σάματις εμείς τι νομίζεις;». Αλλά οι σημερινές, μανούλα, δεν νομίζουν τίποτε, δεν «μασάνε» από τίποτε, εγωισμός από δω, εγωισμός από κει, εγωισμός και πάθος που τυφλώνει, μια κλωτσιά όλα, διάλυση... Και μετά εισπράττουν τα επίχειρα της μοναξιάς, μάλλον δεν το ’χαν υπολογίσει έτσι, αυτό το «κάτι άλλο, καλύτερο» δεν ήρθε, συζητήσεις επί συζητήσεων , δάκρυα τα μοναχικά βράδια στα μπαράκια και πόσα τζιν τόνικ να πιεις;
Χρόνια μόνη η Γόνη («κομμένη» στη μέση Αντιγόνη φαντάζομαι) στο διπλανό τραπέζι, «βγήκε να χαλαρώσει» είπε, όλη μέρα κλεισμένη με τη μικρή που διαβάζει για Πανελλαδικές και τα ’χει δει όλα. Ο άλλος; Σιγά μη σκάσει, έτσι κι αλλιώς μια ζωή φευγάτος ήτανε. Ούτε κι η κόρη χολοσκάει, μόνο η Γόνη έχει την αγωνία, «άσε ρε φιλενάδα, λούκι, δεν μαζεύεται το πράμα», άνω – κάτω η χρονιά, τηλεκπαίδευση και μπούρδες. Έξοδα πολλά για φροντιστήρια, πάλι καλά που μ’ ακούει και θα δηλώσει καμιά ΣΜΥ, αλλά ό,τι και να πιάσει σε στρατό κι αστυνομία καλό είναι, εξασφάλιση, τι συζητάμε τώρα, παλεύεται το δικό μας χάλι με το ελεύθερο επάγγελμα;
Κι έχει πάει 2 παρά η ώρα, το καθορισθέν εκ του Υπουργείου όριο των 1.30 έχει καταρρεύσει και η πόλη η ξενύχτισσα δεν λέει να τα μαζεύει. Γωνία των πεζόδρομων Φρίξου και Δευκαλίωνος κάποιος «καίγεται και σιγολιώνει και σαν το κλαράκι λιώνει» και τραγουδάει γλυκά είν’ αλήθεια ο άτιμος, κι ας το κάνει προκλητικά, σαν να έχει βγάλει γλώσσα στην εξουσία. Ουρές τα πιτσιρίκια στα γυράδικα του κέντρου, έπεσαν οι μάσκες και δεν φοράει κανείς, έπεσε και πείνα, ένα γυρόνι και δύο σουβλάκια πίτα με απ’ όλα. Το ματς έληξε 3-0, βλέπεις Βλαδίμηρε όσα κανόνια, πυραύλους και αόρατα μαχητικά κι αν διαθέτεις, στο ποδόσφαιρο την αεράμυνά σου πάντα θα σου την κάνουν σκόνη κάτι παιχταράδες σαν τον Λουκάκου.
Από τη Δανία τα νέα είναι ευχάριστα, το παλικαράκι έχει τις αισθήσεις του και επικοινώνησε με τους συμπαίκτες του να τους ευχαριστήσει, μακάρι, κι έχει μικρά και δύο παιδάκια, πότε πρόλαβε κιόλας να αναλάβει τέτοιες ευθύνες;
Καληνύχτα ... Οι συζητήσεις για την πανδημία σταμάτησαν, το κακό σαν να μην υπήρξε ποτέ και το φεγγάρι στον ουρανό ξαναφάνηκε όταν ένας αέρας κυνήγησε κι έδιωξε τα σύννεφα. Η Κυριακή προμηνύεται όμορφη, κι έτσι ας είναι από δω και πέρα οι Κυριακές μας, γεμάτες κίτρινο απ’ τον ήλιο και μπλε από τη θάλασσα.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
[e-mail]