1825, ημέρα Παρασκευή, μέσα στην Ακρόπολη των Αθηνών. Το φρούριο δηλαδή που ο ίδιος το 1822 εξόπλισε με δικά του έξοδα και διόρισε σ’ αυτό φρούραρχο τον Γκούρα, επειδή ο ίδιος διαρκώς απουσίαζε, είτε στα πεδία των μαχών, είτε στις διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους, είτε στις συναντήσεις του με πρόσωπα της εμπιστοσύνης του για τον Αγώνα: Υψηλάντη, Νικηταρά, Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη. Ας σημειωθεί ότι ο Γκούρας το έβαλε σκοπό του να δολοφονήσει τον ευεργέτη του Οδυσσέα και να ανακαλύψει και να καρπωθεί τον αμύθητο θησαυρό του ήρωα δεσμώτη. Έναν θησαυρό ο οποίος δεν εντοπίστηκε ποτέ και πουθενά, ακριβώς επειδή ξοδεύτηκε στις ανάγκες της Επανάστασης.
Για την ιστορία και μόνο, ηθικοί αυτουργοί της ειδεχθούς δολοφονίας όλα συνηγορούν στο ότι είναι οι Μαυροκορδάτος, Κωλέττης! Εντολοδόχος και συναυτουργός ο Γκούρας, ο οποίος για τον σκοπό αυτόν πληρώθηκε αδρά. Εκτελεστές οι Γ. Μαμούρης, Μήτρος της Τριανταφυλλίνας και ο Παπακώστας Τζαμάλας. Ο Σουρμελής αναφέρει ότι υπήρχαν ακόμα δύο πρόσωπα, ο ένας μάλιστα στρατιωτικός παπάς, που στραγγάλισε τον ήρωα για τη δόξα της εκκλησίας και τη λευτεριά της πατρίδας!!! Κι όταν τον επισκέφτηκαν νύχτα στο κελί του, βρώμικο και δεμένο χειροπόδαρα με βαριές αλυσίδες, ο ίδιος τους είπε «ξέρω ορέ ποιος σας έστειλε τέτοια ώρα εδώ και γιατί σας έστειλε. Δεν με λύνετε ένα χέρι, να σας δείξω εγώ τι είμαι και ποιος είμαι;». Κι όταν άρχισαν να τον βρίζουν και να τον απειλούν με φράσεις του τύπου «που τα ‘χεις τα λεφτά ρε;», ο ίδιος τους έβριζε ελεεινά και κάποια στιγμή γύρισε και είπε στον Μαμούρη «αυτές τις σαπιοκοιλιές εδώ δεν τις συνερίζομαι. Αλλά εσύ ορέ Γιάννη γιατί;» Του επιτέθηκαν στη συνέχεια όλοι μαζί, ο ίδιος αντιστεκόταν δεμένος με όσο σθένος είχε και μάλιστα έκοψε και τα δύο δάχτυλα ενός από τους δήμιούς του με τα δόντια του. Ώσπου του στραγγάλισαν τα γεννητικά του όργανα και τον χτύπησαν με τσεκούρι στο κεφάλι. Σκηνοθέτησαν στη συνέχεια την απόδρασή του! Ο ήρωας βρέθηκε πεταμένος κάτω απ’ τον πύργο του Γουλέ (δεν υπάρχει σήμερα) με ένα σκοινί δεμένο στη μέση του. Δηλαδή, πήγε να αποδράσει, έσπασε το σκοινί, και απ’ την πτώση του σκοτώθηκε! Αυτή ήταν η ετυμηγορία των δολοφόνων του.
Άφησαν το πτώμα του εκτεθειμένο επί τριήμερο, για να γράψουν οι πληρωμένες φυλλάδες: «Ο ασεβής Οδυσσεύς εύρεν το τέλος που του ήρμοζεν». Κουβαλήθηκαν πληρωμένοι ιατροδικαστές, για να βεβαιώσουν αυτά που δεν γίνονταν να βεβαιωθούν. Στον Σόλωνα Γρηγοριάδη διαβάζουμε ότι κλήθηκε τότε ο Ιταλός γιατρός Καίσαρ Βιτάλι, πρόξενος του βασιλείου της Νεάπολης, εχθρός του Οδυσσέα και «φίλος» του Μαμούρη και των συνεργατών του. Δεν δυσκολεύτηκε να συντάξει μια κατάπτυστη έκθεση τέτοια που ήθελαν οι δολοφόνοι.
Κανείς βεβαίως δεν τους πίστεψε και παντού κυκλοφορούσε η βεβαιότητα ότι ο Οδυσσέας δολοφονήθηκε από τον Γκούρα και τα πληρωμένα όργανά του. Ο Καραϊσκάκης σαν το έμαθε, πήγε να επιτεθεί εναντίον του Γκούρα για να εκδικηθεί. Τον συγκράτησαν με βία οι δικοί του. Όμως τα γεγονότα θα τα αποκαλύψει τέσσερις περίπου δεκαετίες αργότερα ο φύλακας του Οδυσσέα κατά τη μοιραία εκείνη νύχτα, που τον αντικατέστησαν οι δολοφόνοι και τον διέταξαν να φύγει, αλλά ο ίδιος έμεινε κρυφά και αντιλήφθηκε τα πάντα. Πρόκειται για τον φύλακα Κώστα Καλατζή, ο οποίος σαράντα περίπου χρόνια αργότερα, το 1863, τα διηγήθηκε εμπιστευτικά στον νεαρό δικηγόρο Σπύρο Φόρτη, ο οποίος τελικά τα δημοσίευσε στις 25 Δεκεμβρίου του 1898 στην εφημερίδα Καιροί.
Ωστόσο κατά άκρως περίεργο τρόπο η άγρια αυτή δολοφονία του ήρωα της Γραβιάς πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Μπορεί στην είδηση να αναστατώθηκε ο Κολοκοτρώνης, αλλά πολύ σύντομα προσπέρασε το γεγονός κι αυτός ακόμη, όπως και ο Υψηλάντης και ο Νικηταράς και αρκετοί άλλοι. Ο Καραϊσκάκης που κινήθηκε στην αρχή να εκδικηθεί τον θάνατο του φίλου του, ως διά μαγείας εγκατέλειψε κάθε του προσπάθεια και τράβηξε για τη Δυτική Ελλάδα. Είναι κανείς να απορεί με όλα τούτα. Και η Ελλάδα συνέχισε τον δρόμο της ακυβερνησίας, της αναρχίας, της ρεμούλας και της αυτοκαταστροφής προς δόξαν Μαυροκορδάτου και Κωλέττη. Δίνεται δηλαδή ιστορικά η αίσθηση ότι η πτώση ενός από τους τρεις βασικούς πυλώνες της Επανάστασης στη συνείδηση του κόσμου πέρασε ως ένα απλό συμβάν. Τα της δολοφονίας τα γνώριζαν οι πάντες, αλλά κανένας δεν κινήθηκε για την αποκάλυψη της αλήθειας και της δικαίωσης. Τα μνημονεύει αρκετές φορές ο Μακρυγιάννης κι άλλοι σύγχρονοι. Και για όσους γνωρίζουν πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, εξακολουθεί μέχρι σήμερα να αιωρείται ένα απέραντο γιατί. Και μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες προσπέρασαν το γεγονός αυτό και τα αδέρφια του Οδυσσέα και ο γαμπρός του ο Τρελόνι. Η χήρα του Οδυσσέα, Ελένη, πάμφτωχη πλέον, ζούσε το δικό της μαρτύριο πασχίζοντας για τη συντήρηση και την ανατροφή του σχεδόν μονοετούς γιου της, Λεωνίδα. Έμεινε πιστή στη μνήμη του μέχρι τον θάνατό της το 1879. Τέλος, η είδηση του θανάτου του χαροποίησε τους δειλούς πολιτικάντηδες, κοτζαμπάσηδες και αρκετούς δεσποτάδες, καθώς πίστεψαν ότι εξέλιπε ο κοινωνικός χαρακτήρας της Επανάστασης.
Ας σημειωθεί όμως ότι οι Γκουροκωλέττηδες και οι συν αυτοίς μετά την ειδεχθή δολοφονία του ήρωα έδιωξαν κακήν κακώς από τη σπηλιά του, τη Μαύρη Τρούπα, τη γυναίκα, τη μάνα και τον μονοετή γιο του, Λεωνίδα, για να κάνουν τους χώρους φύλλο και φτερό αναζητώντας τον θησαυρό του.
Πάντως η αποφράδα αυτή ημέρα της δολοφονίας του θα έπρεπε να μνημονεύεται ως μια μαύρη επέτειος, καθώς για όσους γνωρίζουν ζωντανεύει η Μεγάλη Παρασκευή του ήρωα της Γραβιάς.
Για την Oμάδα Ιστορικής Έρευνας «Δημήτρης Αγραφιώτης»
Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος
