λιγότερο στο μέλλον. Πρόκειται για μια διάσημη φράση που έγινε παγκοσμίως γνωστή από την κινηματογραφική ταινία «ο κύκλος των χαμένων ποιητών» του 1989, όπου ο πρωταγωνιστής (Ρόμπιν Ουίλιαμς) προσπαθούσε με τη φράση, carpe diem, να εμπνεύσει τους μαθητές του.
Με πολύ απλά λόγια η φράση σημαίνει: ζήσε τη ζωή σου. Εκμεταλλεύσου την κάθε στιγμή στο Παρόν, εξέλιξε τις ικανότητές σου και γίνε δημιουργικός. Κάθε νέα μέρα είναι ένα νέο πεδίο ευκαιριών, κάτι καινούργιο. Απόλαυσε λοιπόν τα απλά καθημερινά πράγματα που συχνά κρύβουν και την μεγαλύτερη δόση ευτυχίας. Σταμάτα να είσαι κυνηγός των υλικών αγαθών και προσπάθησε να νιώθεις ικανοποίηση και χαρά σε ό,τι κάνεις. Αυτό θα μπορούσε να το νιώσεις για παράδειγμα, ακούγοντας απλά το αγαπημένο σου τραγούδι, βλέποντας ένα ηλιοβασίλεμα, μιλώντας με ανθρώπους που σε προβληματίζουν και επεκτείνουν τους ορίζοντές σου. Εξάλλου όπως έχει ειπωθεί: το Παρελθόν είναι γεμάτο πόνο, το Μέλλον γεμάτο φόβους, το Παρόν είναι δώρο.
Αν παρατηρήσουμε την καθημερινότητά μας, θα δούμε ότι το μόνο που δεν κάνουμε είναι να ζούμε την κάθε μέρα δημιουργικά. Πόσες φορές δεν έχουμε παραπονεθεί ότι τίποτε δεν αλλάζει και ότι κάθε μέρα είναι απλά μια φωτοτυπία της προηγούμενης; Δυστυχώς έχουμε εθίσει τη ζωή μας να αντιδρά κάθε στιγμή με τον ίδιο επαναλαμβανόμενο τρόπο. Μοιάζουμε σήμερα περισσότερο από ποτέ με εκείνα τα περίφημα σκυλιά του Παβλόφ. Ο Ρώσος φυσιολόγος έγινε διάσημος, γιατί απέδειξε ότι αν κάθε φορά που δίνουμε τροφή σε ένα σκυλί χτυπά συγχρόνως και ένα κουδούνι, μετά από λίγο καιρό τα σάλια του σκύλου αρχίζουν να τρέχουν απλά και μόνο με το χτύπημα του κουδουνιού, μιας και ο σκύλος έχει ταυτίσει στη συνείδησή του τα δύο αυτά διαφορετικά ερεθίσματα. Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, εξαιτίας της συνήθειας, έχουν επαναλαμβανόμενες αντιδράσεις και συμπεριφορές απέναντι στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Αυτές οι αντιδράσεις είναι τόσο συχνές που πλέον γίνονται αυτόματα και ασυναίσθητα.
Το αποτέλεσμα είναι να νιώθουμε συνεχώς κουρασμένοι, θλιμμένοι, να έχουμε αδικαιολόγητο εκνευρισμό και άγχος, έλλειψη ενέργειας, ακόμη και πιο σοβαρές παθήσεις, όπως η κατάθλιψη και η χρήση ναρκωτικών ουσιών, μιας και δεν βρίσκουμε καμία χαρά στο Παρόν. Ξοδεύουμε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, όπου προσπαθούμε να νιώσουμε ότι υπάρχουμε, έστω και μέσα από την ανωνυμία, και εξαρτάμε την αυτοπεποίθησή μας από το πόσα like πήραν οι αναρτήσεις μας.
Το να ζει κανείς την κάθε στιγμή, σημαίνει ότι κάνει κάθε στιγμή συνειδητές επιλογές που τον γεμίζουν ευχαρίστηση. Ένας τρόπος για να το κάνεις κανείς αυτό, είναι να παρατηρεί τις σκέψεις και τις πράξεις του καθημερινά και να πράττει όσα τον γεμίζουν ευχαρίστηση. Είναι αυτό που ο φιλόσοφος Μπαρούχ Σπινόζα (1632-1677) διατύπωσε ως εξής: Η εμπειρία με δίδαξε ότι όσα συμβαίνουν συχνά στην καθημερινή ζωή είναι μάταια και ασήμαντα. Όταν κατάλαβα ότι όσα φοβόμουν δεν είχαν τίποτα καλό ή κακό μέσα τους, εκτός αν το μυαλό επηρεαζόταν από αυτά, τελικά αποφάσισα να ερευνήσω αν υπήρχε κάτι που θα ήταν αληθινά καλό και ικανό να επικοινωνήσει την καλοσύνη του και το οποίο θα επιδρούσε στο μυαλό ώστε να αποκλείσει όλα τα υπόλοιπα: αποφάσισα να αναζητήσω πού μπορεί να ανακαλύψω και να αποκτήσω την ικανότητα να απολαμβάνω την αδιάκοπη ανώτατη ευτυχία στην αιωνιότητα.
Άδραξε την ημέρα λοιπόν μέχρι η ζωή σου να πάψει να είναι μια επαναλαμβανόμενη συνήθεια. Τελειώνοντας αξίζει να παραθέσουμε το ποίημα που έλεγαν οι μαθητές στην ταινία, «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών»:
Πήγα στα δάση γιατί θέλησα να ζήσω με σκοπό,
Θέλησα να ζήσω βαθιά, να ρουφήξω το μεδούλι της ζωής,
Να αποδιώξω ότι δεν ήτανε ζωή
Και όχι όταν πεθάνω ν' ανακαλύψω πως δεν έζησα.
Από τον Νίκο Τάχατο, φιλόλογο
