Παντού βιτρίνες που στολίζουν την άδεια ψυχή γίνονται τα κοσμήματα της απανταχού στέρησης κοινωνικής συνείδησης κι ένα στολισμένο προϊόν μπροστά σε μια οθόνη που καθρεφτίζει στον εαυτό του την εικόνα της τυποποιημένης νάρκωσης. Η δημιουργία δύσμορφων σκέψεων, στερημένων από τη φαντασία που καρατομείται στο σχολείο, έρχεται να συναντήσει τους γρήγορους ρυθμούς στέρησης του ελεύθερου χρόνου. Παντιέρες ονείρων που σέρνονται στο πληθωρικό «εγώ», συντρίμμια μιας ονειρικής ουτοπίας που δεν πρόλαβε να φτάσει σε μας.
Η κατά κόσμο διεύρυνση των οριζόντων γίνεται πια μονάχα στον τομέα της επιστήμης, που ακόμη κι εκεί, εμβαθύνοντας και έχοντας χάσει το ενδιαφέρον για τη γενική εικόνα, οσμιζόμαστε τη στείρα αποκαθήλωση της δημιουργικής διαίσθησης. Η αποκαμωμένη φιλοσοφία διαιωνίζει κάποιες ρίζες που, φαιδρά καθώς περνιούνται στους κόλπους της επόμενης γενιάς, δημιουργούν την απότοκη αποδόμησή της ως υποχρέωση. Το κερί που ανάψαμε μέσα μας και ζητά να φωτίσει μοναδικά τις ζωγραφιές στα δωμάτια της αφηρημένης τέχνης, έχει τελειώσει εδώ και καιρό. Τώρα κοντεύουμε να χάσουμε τη φλόγα που έκλεψε αιώνες πριν για μας ο Προμηθέας.
Η κοινή αισθητική λοιπόν, διαμορφώνεται κατά μαζικό τρόπο μέσα από τα μοντέλα που ποτέ δεν ερευνήσαμε την απήχησή τους σε ευρεία κλίμακα. Ζητάμε από τους μαθητές φαντασία και δημιουργική σκέψη τη στιγμή που τους προορίζουμε για άριστους καταναλωτές προϊόντων μαζικής παραγωγής. Περιμένουμε τα πιο όμορφα λουλούδια σε έναν κήπο που ερημώσαμε υπό το φως του ουρανού, σαν ένα ταβάνι που σκοντάφτει πάνω μας, καθώς δεν τον κοιτάμε πια. Μεγαλώνοντας και γεράζοντας, η φαντασία, μετουσιώνεται σε ένα σαράβαλο αποδομημένης τέχνης που έπεσε σαν νεκρό πουλί καμένο από τον ήλιο της παρούσας αισθητικής. Μαγαζάτορες της τέχνης, λοιπόν, που χρεοκοπεί τον άνθρωπο, καθώς πληρώνει με τα νομίσματα της ψυχής του τη διασκέδαση.
Πλέον μιλάμε μόνο για ποδόσφαιρο, τη μόνη ασφαλή αρένα εκτόνωσης. Εξευγενισμένα «κολοσσαία» στολίζουν τις πόλεις με εμάς περήφανους θεατές. Η βορά του χρόνου, που κουρελιάζεται σβήνοντας το άπειρο της ζωής μας, είναι το βαρύ αντίτιμο της χαμένης ελευθερίας. Ο εραστής της ψυχής δεν αγγίζει πια την πληγωμένη ζωή, καθώς το εξώφυλλο του βιβλίου είναι πολύ βαρύ για να ανοίξει την πόρτα του. Οι δανεισμένες πραμάτειες της ποίησης περιμένουν τον στεναχωρημένο φίλαθλο να στραφεί στον αθλητισμό της ζωής. Σαν πέτρινο άγαλμα, η φθίνουσα μνήμη, στέκεται για να μας προστατεύσει από το βαλσαμωμένο αγρίμι που ζωντανεύουμε με τη σκέψη μας.
Πληγωμένες δημιουργίες σε έναν κόσμο που στρώθηκε στις πλάτες των μνημείων, ενός πολιτισμού που καίγεται στις πλάτες μας. Καινούργιοι άτλαντες, που μας φορτώθηκε ο κόσμος χωρίς να ξέρουμε το γιατί και χωρίς να ενδιαφερόμαστε να εξερευνήσουμε κάθε πέτρα και κάθε λουλούδι στο σύντομο πέρασμά μας μεταξύ των δύο σκοτεινών αβύσσων. Η σκοτεινή εκδοχή της υπεραπλούστευσης της ζωής μας έρχεται ως φάντασμα που στοιχειώνει τα παιδιά και τη φύση, για να κοιμηθεί υπνωτισμένη από την απομυθοποίηση της θλιβερής τέχνης.
Από τη Θεοδώρα Τσακιρίδη, μαθηματικό
