Αντικοινωνική διάταξη κόβει το επίδομα 360 ευρώ σε φτωχές οικογένειες

ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Αγαπητή Ελευθερία,
Για άλλη μια φορά ο ΟΠΕΚΑ διαφημίζοντας μέσω της έγκριτης εφημερίδας σας το περιβόητο επίδομα των 360 ευρώ που καταβάλλει κάθε μήνα σε δικαιούχους ανασφάλιστους υπερήλικες προσπαθεί να αναδείξει ταυτόχρονα και την προστατευτική του λειτουργία χαρακτηρίζοντάς το μάλιστα ως ασπίδα προστασίας για τους συγκεκριμένους συμπολίτες που βρίσκονται σε μια ευαίσθητη ηλικία και που δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν τον απαραίτητο για τη συνταξιοδότησή τους ασφαλιστικό χρόνο.

Μέχρι εδώ σχεδόν όλα καλά. Όμως, ο ΟΠΕΚΑ, αποκρύπτει ζητήματα και δεν μας αποκαλύπτει όλο το πακέτο του. Δεν μας ενημερώνει καθόλου (τίποτα δεν διαβάσαμε στο σχετικό του σημείωμα στην εφημερίδα σας φύλλο 34.816/13-5-2021) και για την αντικοινωνική διάταξη που περιέχεται στον Νόμο 4387/2016 (άρθρο 93 παράγραφος 1 περίπτωση ζ) που με βάρβαρο τρόπο αρνείται και δεν δίνει το επίδομα αυτό των 360 ευρώ κυρίως σε διμελείς (2 μέλη) αδύναμες φτωχές οικογένειες.
Γιατί; Γιατί η εξωπραγματική αυτή διάταξη ορίζει ότι όταν ο ένας από τους 2 συζύγους παίρνει σύνταξη μεγαλύτερη από τα 360 ευρώ, τότε ο άλλος/η άλλη σύζυγος (υπερήλικας ανασφάλιστος) δεν δικαιούται και δεν παίρνει το επίδομα αυτό, ούτε καν μέρος του, παρόλο που πληροί και με το παραπάνω όλες τις προϋποθέσεις του νόμου (ηλικία, φορολογητέο εισόδημα, ύψος ακίνητης και κινητής περιουσίας) και παρότι γνωρίζουν ότι οι οικογένειες αυτές φυτοζωούν και διαβιούν αποδεδειγμένα κάτω από τα όρια της απόλυτης φτώχειας.
Δεν είναι λόγια του αέρα αυτά που επισημαίνουμε. Είναι η σκληρή πραγματικότητα και επιβεβαιώνεται με στοιχεία που είναι στη διάθεση οποιουδήποτε ενδιαφερόμενου (κυρίως ανθρώπων της εξουσίας, βουλευτών κ.λπ.).
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα: Συνταξιούχος αυτοκινητιστής με μηνιαία σύνταξη Τ.Σ.Α. 484,57 ευρώ (πραγματικά στοιχεία έτους 2017) με σύζυγο ανασφάλιστη υπερήλικα (που στο πρόσωπό της αλλά και σαν οικογένεια συνέτρεχαν σωρευτικά όλες οι προϋποθέσεις και αυτή ακόμη του συνολικού οικογενειακού εισοδήματος που ορίζει ο νόμος 4387/2016) στερήθηκε του επιδόματος των 360 ευρώ γιατί ο αυτοκινητιστής σύζυγός της έπαιρνε την τεράστια και παχυλή σύνταξη των 484,57 ευρώ τον μήνα.
Έτσι, αυτή η απαράδεκτη και κοινωνικά επικίνδυνη διάταξη της περίπτωσης ζ της παραγράφου 1 του άρθρου 93 του Νόμου 4387/2016 μετατρέπει άμεσα τον νόμο αυτόν από προστάτη σε άδικο και βαθιά αντικοινωνικό νόμο που ουσιαστικά στρέφεται ενάντια στα φτωχά και λαϊκά στρώματα της κοινωνίας.
Ποια λοιπόν ασπίδα προστασίας παρέχεται στην αδύναμη αυτήν, αλλά και σε κάθε άλλη αδύναμη και φτωχή οικογένεια της πατρίδας μας, που ζει απελπιστικά κάτω από τα όρια φρικτής φτώχειας όταν ισχύουν τέτοιες μικρόψυχες και σκληρές διατάξεις που αρνούνται πεισματικά το αναφαίρετο δικαίωμα ελάχιστης φροντίδας σε κάθε υπερήλικα ανασφάλιστο πολίτη (άνδρα ή γυναίκα) οι οποίοι έτσι προς το τέλος της ζωής τους εισπράττουν και βιώνουν απόλυτα τα αισθήματα της πίκρας, της αδικίας, της απογοήτευσης, της περιφρόνησης και της εγκατάλειψης.
Γι’ αυτό και χρειάζεται-επιβάλλεται άμεση θεραπεία και αλλαγή αυτής της ζοφερής κατάστασης με την κατάργηση σήμερα, όχι αύριο, αυτής της βάρβαρης διάταξης που έρχεται από το χθες. Αν όμως αδυνατεί να γίνει τώρα, τότε μέσω της κοινοβουλευτικής διαδικασίας να αναληφθεί πρωτοβουλία τροποποίησης της άμεσα (τόσες τροπολογίες γίνονται κάθε τόσο) ως εξής:
Από το ποσό των 720 ευρώ (που είναι σήμερα το άθροισμα του επιδόματος 360+360 ευρώ, αν το έπαιρναν και οι δύο σύζυγοι) να αφαιρεθεί το ποσό της σύνταξης που παίρνει ο/η σύζυγος-συμβιούχος οπότε η διαφορά να αποτελεί το επίδομα που θα λάβει αυτός/αυτή που σήμερα δεν δικαιούται και δεν παίρνει τίποτα. Δηλαδή στην περίπτωση του συνταξιούχου Αυτοκινητιστή το εν λόγω επίδομα της συντρόφου του θα ήταν ίσο με την διαφορά (720,00-484,57=235,43 ευρώ) και όχι το τίποτα και η άρνηση που της πρόσφερε ο ΟΠΕΚΑ λόγω της απάνθρωπης αυτής διάταξης. Έτσι, λοιπόν αυτή η διαφορά σε όλα αυτά τα νοικοκυριά θα ήταν μια ανάσα, ένα βάλσαμο στη δύσκολη καθημερινότητά τους και στον διαρκή αγώνα επιβίωσής των και θα αναπτέρωνε την ψυχολογία τους επιβεβαιώνοντας το αίσθημα αλληλεγγύης και στήριξης που πρέπει να υπάρχει σε μια σωστή κοινωνία.
Γιατί σε τελική ανάλυση αποτελεί πρόκληση στην Ελλάδα του 21ου αιώνα (μετά την περίφημη έξοδο από τα μνημόνια και την αναμενόμενη θετική εξέλιξη στην πανδημία) είναι αδιανόητο, οργίζεσαι όταν ενώ γύρω μας εξελίσσεται καθημερινά ένας χορός και χαμός εκατομμυρίων ευρώ που μοιράζονται για να αποκατασταθούν αδικίες και της υγειονομικής κρίσης να μη διατίθεται ένα ελάχιστο κονδύλι που χρειάζεται για τους άδικα δυστυχισμένους, ανυπεράσπιστους, αποκλεισμένους και ξεχασμένους συμπατριώτες μας. Δεν θα χαθεί δα και ο κόσμος αν δοθεί ένα ποσό για τον σκοπό αυτόν μέσα σε προϋπολογισμούς μαμούθ.
Η κοινωνική συνοχή, που έχει διαταραχθεί, επιβάλλεται να διαφυλαχθεί με οποιοδήποτε κόστος. Όλοι σε αυτήν τη χώρα έχουμε δικαιώματα και υποχρεώσεις και πλούσιοι και μεσαίοι και φτωχοί. Σε μια όμως ευνομούμενη χώρα προέχει τα προβλήματα να λύνονται αποτελεσματικά στην ώρα τους και όχι να χώνονται κάτω από το χαλί ή να παρκάρονται στις καλένδες της γραφειοκρατίας για να ξεχαστούν στο τέλος από όσους θα μένουν ακόμη ζωντανοί.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Με εκτίμηση
Αθανάσιος-Γεώργιος Γρηγ. Καλογιάννης