Οι άνθρωποι εκείνοι αιώνες τώρα είναι αξεπέραστοι. Δάσκαλοι υψιπετείς. Ανατόμοι και δημιουργοί ασυναγώνιστοι στην τέχνη ή στο Θέατρο, στη Φιλοσοφία, στην Πολιτική, στην Ηθική.
Ρώτησαν κάποτε τον Νίτσε οι μαθητές του: «Δάσκαλε τι να κάνουμε, ώστε να γίνουμε κι εμείς σαν εσένα Φιλόσοφοι; Κι απάντησε: «Μελετήσετε τους Αρχαίους Έλληνες». «Ουκ άχρηστον ψυχαία μαθήματα τα έξωθεν». Κι ακόμα «Πάσα ποίησης Ομήρου, αρετής εστίν έπαινος». Κι αν τους τελειώσουμε τι να κάνουμε; «Να τους ξαναμελετήσετε». Αυτοί είναι η βρυσομάνα του πνεύματος.
Ο Σωκράτης, λοιπόν, είχε έναν πανάξιο και αφοσιωμένο μαθητή. Τον Αντισθένη. Και ο Αντισθένης, ερμηνευτής του πνεύματος του Σωκράτη, μας άφησε έναν διάλογο σημαντικό για τις μέρες μας. Μας λέει: «- Αφανίζονται οι πόλεις των οποίων οι πολίτες δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους φαύλους από τους σπουδαίους για να τους κυβερνήσουν. - Φιλόσοφε τους φαύλους τους γνωρίζω. Τους σπουδαίους ψάχνω να βρω».
Να το πρόβλημα του κάθε σύγχρονου Έλληνα. Τους φαύλους, τους υποκριτές και τους δόλιους τους ξέρουμε οι πάντες. Ακόμη και η κουτσή Μαρία. Έχουν όνομα. Ιστορικό βεβαρημένο. Με επιδόσεις αναίσχυντες. Είναι τοις πάσι γνωστοί. Είναι οι ολίγιστοι και ανεπαρκείς ηγέτες. Αυτοί που μόνο τους προνόμιο, είναι ότι φέρουν μία πατρογονική κληρονομιά, που δύσκολα τη σηκώνουν. Είναι οι υπουργοί και οι βουλευτές, που τα τελευταία τριάντα χρόνια, αντί να παράγουν έργο κοινοβουλευτικό γόνιμο, ασχολούνται με την ιδιοτέλειά τους, τη διαφθορά και την καταλήστευση του δημόσιου χρήματος.
Θέλετε ονόματα; Διαλέξτε φιγούρες από τον Κόκκινο, Γαλάζιο και Πράσινο θίασο. Ευτελών, ιταμών και ξεδιάντροπων κλεφταράδων. Είναι ο συρφετός των «Εκλεκτών» του λαού που ζει με λωτούς. Μεγάλη η κακουργία τους. Βαρύ το τίμημα της λησμοσύνης του ελληνικού λαού.
Είναι ακόμα η πανστρατιά, των ειδικών συμβούλων. Των αργόσχολων προέδρων και διευθυντών. Είναι το στίγμα του πεπτωκότος του Κοινοβουλευτικού μας θεσμού. Πληθωρικός ο αριθμός τους. Είναι ακόμα οι εργατοπατέρες και οι κομματοδίαιτοι του εξαχρειωμένου Συνδικαλισμού. Οι ποστατζήδες και οι κλειδοκράτορες, των υποθέσεων του λαού, που τις διαπραγματεύονται με περισσή ιδιοτέλεια.
Αυτούς, λοιπόν, τους ξέρουμε όλους από πρώτο χέρι. Γιατί νιώσαμε τη ληστρική τους αναλγησία. Τους άλλους όμως δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε. Τους καλούς, τους ικανούς, τους τίμιους Έλληνες. Δύσκολο πολύ την σήμερον ημέραν. Αναφέρομαι σε ελάχιστα παραδείγματα. Ξένοι Πανεπιστημιακοί πλαισίωσαν τα Ιδρύματα των Παν/μίων με σκοπό τη βελτίωση της Παιδείας, δήλωσαν πριν φύγουν τη λύπη τους: «Μας υποδέχτηκαν με μια ανεπίτρεπτη ψυχρότητα. Μπαχαλάκηδες μάς προκαλούσαν προβλήματα. Οι Πανεπιστημιακοί αδιαφορούσαν με τις προτάσεις μας. Επιστρέφουμε στις θέσεις αποκαρδιωμένοι. Όταν στην Ελλάδα αναφαίνεται κανένας άξιος, τον αποκεφαλίζει το αμαρτωλό κατεστημένο. Μόνο μια λύση υπάρχει. Μας τη δίνει πάλι ο αιώνιος επίκαιρος, ο Σωκράτης. Μας λέει: «Παιδεία καθάπερ ευδαίμων, πάντα τ’ αγαθά φέρει». Δηλ. η Παιδεία, όπως ακριβώς η εύφορη γη, παράγει όλα τ’ αγαθά. Παιδεία, λοιπόν, χρειαζόμαστε και κυρίως την κατά Χριστόν Παιδεία. Οπλίζει τον πεπαιδευμένο με σύνεση, αγαθότητα και εντιμότητα. Με ορθή κρίση και σύνεση. Δυστυχώς όμως το παιδευτικό μας σύστημα, νοσεί βαρύτατα, εδώ και πολλά χρόνια. Και δεν υπάρχει ελπίδα να κάνουμε ένα σωστό εκπαιδευτικό σύστημα, γιατί κανένας πολιτικός σχηματισμός, από το 1981 και δώθε, δεν μπόρεσε να βάλει ούτε ένα πετραδάκι, στον κατ’ εξοχήν αυτόν εθνικό τομέα. Φθάσαμε στο έσχατο σημείο απαιδευσίας. Κατακρεούργησαν τη γλώσσα, στραγγάλισαν το Εθνικό φρόνημα. Οδήγησαν τη σπουδάζουσα νεολαία σε ατραπούς δύσβατους, χωρίς διεξόδους.
Από το χάλι μας, λοιπόν, μόνο μία σωστή Παιδεία θα μας σώσει. Η δημιουργία ανθρώπων με κλασική παιδεία, υπεύθυνων με αξίες και αρετές.
Από τον Κων/νο Ι. Παπακωσταντίνου
