ακτοπλοϊκώς στη Ζαγορά και από εκεί, μέσω του Μαυροβουνίου και της Όσσας, επισκέφτηκε πρώτα την Τσαριτσάνη στις 15 Αυγούστου 1658 και στις αρχές του Σεπτεμβρίου το Δομένικο. Στις 13 Σεπτεμβρίου πήγε στον Τύρναβο, όπου παρέμεινε μέχρι τις 30 Νοεμβρίου. Από εκεί, ήρθε στη Λάρισα, στις 15 Νοεμβρίου 1658 και παρέμεινε μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου 1659. Προφανώς επέστρεφε στον Τύρναβο, για ασφάλεια, αποφεύγοντας τους πολλούς Οθωμανούς της πόλης μας.
Στην Πολιτεία της Λάρισας, ο Μακάριος σημείωσε ότι «είναι πολλά [ακίνητα] χωρίς κληρονόμους και έχει το κρίμα ο υπηρέτης μου οπού δεν τα ’γραψε». Ο μοναχός γνώριζε ότι τα κτήματα των χριστιανών, για τα οποία δεν υπήρχαν κληρονόμοι, θεωρούνταν μαχλούλ (έρημα, αδέσποτα, χωρίς κάτοχο), οπότε περιέρχονταν στο οθωμανικό δημόσιο, στο ταμείο του σουλτάνου ως εκπροσώπου του Θεού στη γη! Ο Μακάριος, αναλογιζόμενος ότι αυτά τα ακίνητα των Ελλήνων θα περιέλθουν στους δυνάστες, έγραψε τη λέξη «κρίμα», διότι, εάν είχε φροντίσει νωρίτερα ο υπηρέτης του θα μπορούσαν να περιέλθουν στην Αγιοταφική Αδελφότητα.
Οι αφιερωτές της Λάρισας προς τον Άγιο Τάφο είναι 11 οικογενειάρχες, οι μισοί, περίπου από τους αφιερωτές της Γούνιτσας (Αμυγδαλέας)! Είναι οι εξής:
1) Ο παντοπώλης και επίτροπος Ιωάννης από το Μηρόκοβο (Μυρόφυλλο) των Τρικάλων.
2) Ο επίσης παντοπώλης Παναγιώτης, στα (άγνωστα σ’ εμένα) Ταυτά Καλλά.
3) Ο παπα-Ιωάννης, σακελλάριος και επίτροπος.
4) Η Χριστίνα, γυναίκα του Άγγελου Αρβανίτη, από τον Αρναούτ μαχαλά (συνοικία).
5) Ο πρωτομάστορης, δηλαδή ο επικεφαλής, της συντεχνίας των παντοπωλών της πόλης. Αυτός έγραψε για την πρόθεση τα ονόματα των γονιών του Αργύρη και Ρίζως και των γιων του Παναγιώτη, Αναστάση και Χρίστου.
6) Ο Στάθης, πρωτομάστορης των ψωμάδων της πόλης, ο οποίος έγραψε για την πρόθεση τα ονόματα της γυναίκας του Ζαφείρας και των γιων του Δούλου (Χριστοδούλου), Μανουήλ, Χρίστου και Αποστόλη.
7) Ο Αρσενής, πρωτομάστορης των αμπατζήδων της πόλης, επικεφαλής της συντεχνίας όσων κατασκεύαζαν ή πουλούσαν επανωφόρια από χοντρό μάλλινο ύφασμα.
8) Ο γείτονας Νικόλας.
9) Ο Γεώργιος σταφυλάς από τον Εμέ μαχαλά, με τη γυναίκα του Ατλαζίνα πρόσφεραν 800 άσπρα.
10) Ο ψωμάς Ζαφείρης έδωσε 150 άσπρα και έγραψε στην πρόθεση τα ονόματα της γυναίκας του Καλλής και των γιων τους Θανάση και Κυρίτζη.
11) Ο αμπατζής Παναγιώτης από το Βαθύρεμα της Αγιάς, ο οποίος έγραψε τα ονόματα της γυναίκας του Γιαννούς και των γιων τους Χρίστου και Αδάμου.
Οι Έλληνες της Λάρισας το 1658 ασφαλώς δεν είναι μόνο οι λίγοι προαναφερόμενοι αφιερωτές. Κάποιοι δεν είχαν τη δυνατότητα να προσφέρουν ένα ποσό στην Αγιοταφική Αδελφότητα, κάποιοι φοβούνταν να εκδηλωθούν για να μην πέσουν θύματα αρπαγών από τους Οθωμανούς και κάποιοι ίσως ήταν αδιάφοροι.
Η συνοικία Εμέ του μοναχού είναι η αναφερόμενη στις πηγές Εμίν και η Αρναούτ, η σημερινή του Αγίου Αθανασίου.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1) Κώστας Σπανός, «Οι θεσσαλικοί οικισμοί στον ιεροσολυμιτικό κώδικα 509, 1649-1669», Θεσσαλικό Ημερολόγιο, 40 (2001) σελ. 293-366.
2) Θεόδωρος Παλιούγκας, Η Λάρισα κατά την Τουρκοκρατία (1423-1881), Κατερίνη 2002.
Από τον Κώστα Σπανό, εκδότη του «Θεσσαλικού Ημερολογίου»
www.thessaliko.gr
