άνθρωποι, που αδυνατούν να τις δουν ή βλέπουν και νιώθουν μόνο ένα μικρό μέρος απ’ αυτές, καθώς έμαθαν να είναι κολλημένοι σε έγνοιες και φροντίδες, που θολώνουν τη ματιά τους και δεν τους αφήνουν να τις αντιληφθούν. Θα μπορούσε, ωστόσο, να ήταν η ζωή όλων μας πιο ωραία:
Αν υπήρχε, κατ’ αρχήν, ειρήνη, αγάπη και αλληλεγγύη μεταξύ όλων των επί γης ανθρώπων και αν είχε βρεθεί τρόπος να σταματήσουν οι πόλεμοι και οι εξοπλισμοί, οπότε θα λιγοστεύανε οι θάνατοι και οι αναξιοπαθούντες.
Αν η βία, η εγκληματικότητα και το δίκαιο του ισχυρότερου αποτελούσαν παρελθόν και έδιναν τη θέση τους στην έννομη τάξη και στον σεβασμό της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, αλλά και της ανθρώπινης ζωής.
Αν δεν ξοδεύονταν τεράστια ποσά για την κατάκτηση του διαστήματος και αξιοποιούνταν για έργα, που βελτιώνουν τη ζωή των ανθρώπων.
Αν υπήρχε δικαιότερη κατανομή του πλούτου και περισσότερη κοινωνική ευαισθησία, προκειμένου όλοι οι άνθρωποι να είχαν τη δυνατότητα να αντιμετωπίζουν, τουλάχιστον, τις ανελαστικές καθημερινές τους ανάγκες.
Αν υπήρχε εργασία για όλον τον κόσμο και ουσιαστική φροντίδα γι’ αυτούς, που θέλουν να εργαστούν, αλλά δεν βρίσκουν εργασία.
Αν σταματούσε το ρουσφέτι και η διάκριση των ανθρώπων σε ημετέρους και μη, η δε αξιοκρατία αποκτούσε τη θέση, που της ταιριάζει.
Αν σταματούσε ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δίνοντας τη θέση τους στον σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Αν, ακόμα, όλοι οι άνθρωποι είχαμε τις ίδιες ευκαιρίες πρόσβασης στην εκπαίδευση και στη γνώση, προκειμένου ν’ ανοίγουν, περισσότερο, οι ορίζοντές μας και να είμαστε σε θέση να αξιολογούμε και να ερμηνεύουμε τα γεγονότα, που συμβαίνουν γύρω μας.
Αν οι ασθενείς και τα άτομα της τρίτης ηλικίας μπορούσαν να βρουν την υγεία τους ή την απαιτούμενη φροντίδα χωρίς να παρακαλούν ή να παραδίδονται στο έλεος του Κυρίου.
Αν υπήρχε τρόπος να εξαλειφθεί η πλεονεξία και να περιορισθεί η υπερκαταναλωτική μας μανία, που μας κάνουν, πολλές φορές, να νιώθουμε φτωχοί χωρίς να είμαστε τέτοιοι.
Αν υπήρχαν λιγότερα διαζύγια και μπορούσαν όλα τα παιδιά του κόσμου να μεγαλώνουν ισορροπημένα, χωρίς απωθημένα και μέσα σε συνθήκες οικογενειακής θαλπωρής και αγάπης.
Αν ήμασταν σε θέση όλοι μας να χαιρόμαστε και να απολαμβάνουμε, ό,τι μας περιβάλλει, ένα ξένοιαστο περπάτημα στη φύση ή ένα έργο τέχνης.
Αν είχαμε συνηθίσει όλοι μας να βλέπουμε το ποτήρι της ζωής μας μισογεμάτο και όχι μισοάδειο.
Αν οι πολιτικοί μας ταγοί σταματούσαν τις κοκορομαχίες, τα διχαστικά μηνύματα, τις ανέξοδες υποσχέσεις, τα είπαξείπα, την ξύλινη γλώσσα και τη μηδενιστική τακτική επιστρατεύοντας, πολλές φορές, κατασκευασμένες ειδήσεις σε βάρος των αντιπάλων τους, για να τους αποδυναμώσουν.
Αν οι πολίτες δεν παρασέρνονταν απ’ όλα αυτά και με οδηγό τη λογική και όχι το συναίσθημα επέλεγαν με την ψήφο τους, κάθε φορά, τους καλύτερους εκ των υποψηφίων.
Δυστυχώς, όμως, τα "αν" είναι πολλά, ακόμα, και δεν τελειώνουν εδώ. Πέραν τούτου, όλα τους αποτελούν ένα ευχολόγιο και μια ουτοπία, θα έλεγε κανείς, που γνωρίζει καλά το ανθρώπινο είδος και τις αδυναμίες του, οπότε δεν μπορούμε να περιμένουμε την αλλαγή πορείας απ’ τους άλλους. Μπορούμε, όμως, ο καθένας μας, ξεχωριστά, να κάνει προσωπική την υπόθεση αυτήν και, τουλάχιστον, να προσπαθήσει και να μην αφεθεί στις ορέξεις των άλλων.
Πέραν τούτου, επειδή ο άνθρωπος έχει το αυτεξούσιο στις επιλογές του, ενώ το καλό με το κακό πάνε μαζί, είναι στη διακριτική ευχέρεια του καθένα μας να επιλέγει το καλό, να απορρίπτει το κακό και να συμβάλλει, διαρκώς, στη βελτίωση των συνθηκών της ζωής του. Κάτι τέτοιο δεν είναι, βέβαια, μια εύκολη υπόθεση. Νιώθει, όμως, υπέροχα κανείς, όταν, ως άλλος Οδυσσέας, δίνει, καθημερινά, τις μάχες του, προκειμένου να εξοντώνει τις ερινύες και τους κύκλωπες, που μας περιβάλλουν, και να κάνει πράξη τα όνειρά του.
Εξυπακούεται, ότι, αν αυτήν την τακτική την ακολουθήσουν πολλοί και καταφέρουν να γίνουν κυρίαρχο κοινωνικό ρεύμα, τότε, υπάρχει ελπίδα ν’ αλλάξει η αρνητική φορά των πραγμάτων. Είθε, δε, και ο αναστημένος Ιησούς να βάλει το χέρι του και κάτι τέτοιο να επιτευχθεί, ευκολότερα.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
