σπρώχνει όλο και περισσότερο στο δόκανο αυτού που λέμε "Σύνδρομο της Στοκχόλμης" έχοντας μάλλον αποδεχθεί αυτό που ζούμε και το μόνο που μας απέμεινε είναι το πώς θα προχωρήσουμε σε αντάρτικο με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
Έχουμε όμως και ένα δίκιο. Μα και να τιθασεύσουμε κουτσά-στραβά στον Covid έχεις κανείς την αυταπάτη πως ξοφλήσαμε; Η κλιματική αλλαγή φέρνει υγειονομικό Αρμαγεδδώνα. Λιώνοντας οι πάγοι απελευθερώνουν στην ατμόσφαιρα ιούς που ούτε τους γνωρίζουμε. Και πώς θα επιστρέψουμε σε ασφαλές περιβάλλον; Με συνεχείς απολυμάνσεις και αυστηρές αποστάσεις και με τη μάσκα στο πρόσωπο; Η οικονομική καταστροφή και η ανεργία που έχει προκληθεί μετά από τόσες καραντίνες τις υπολόγισε κανείς;
Ακούμε στις τηλεοράσεις τους "ειδικούς" προσβλέπουμε λέει στον τουρισμό. Σκέφτηκε όμως κανείς ποιοι θα έρθουν στην Ελλάδα, από πού και με τι λεφτά;
Σχετικά με το "Σύνδρομο της Στοκχόλμης" που αναφέρθηκα, θα πρέπει να διευκρινιστεί πως πρόκειται για μια ψυχολογική διαταραχή που προκύπτει από μία μη φυσιολογική αντίδραση που παρατηρείται αρκετές φορές σε πολλές ομάδες ανθρώπων, όταν υπάρχει σχέση θύτη-θύματος, εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, όπως σήμερα που μετά από ένα χρόνο με τη λαίλαπα αυτή είμαστε πλέον ψυχικά αδύναμοι, με συμπεριφορές, που εν δυνάμει, πολλές φορές λαμβάνουν ανεξέλεγκτες μορφές δυστυχώς.
Στο διά ταύτα όμως. Τι γίνεται τώρα που όλος ο κόσμος αλλά και η χώρα μας βρίσκεται σε αυτό το σημείο; Πόσο πιο γρήγορα και αλώβητα μπορούμε να βγούμε από την περιπέτεια που βιώνουμε και από τον εχθρό που παλεύουμε να ξεφύγουμε; Πολύ φοβάμαι ότι τα περιοριστικά μέτρα που εδώ και ένα χρόνο εφαρμόζουμε, δύσκολα έχουν αλλάξει μέχρι σήμερα την επιδημιολογική εικόνα, με την ανεξέλεγκτη πλέον διασπορά του ιού και των μεταλλάξεών του.
Σίγουρα τα μέτρα μπορεί για κάποιους να φαντάζουν άδικα και για κάποιους άλλους παράλογα, αλλά δυστυχώς είναι εξαιρετικά δύσκολο σε τέτοιες καταστάσεις όπως αυτές που βιώνουμε να βρει κανείς ιδανικές λύσεις. Αυτή είναι η αλήθεια. Επιτακτική ανάγκη είναι να πιεστούν οι φαρμακευτικές εταιρείες, ώστε να τηρήσουν τα χρονοδιαγράμματα για τις παραδόσεις των δόσεων των εμβολίων και να μην παίζουν "πολιτικά παιχνίδια" σε βάρος του κοινωνικού συνόλου ούτως ώστε να υπάρξει σημαντική αύξηση του ρυθμού των εμβολιασμών. Ειδάλλως τα μέτρα από μόνα τους είναι καταδικασμένα να αποτύχουν λόγω της κόπωσης των πολιτών, που σιγά-σιγά χάνουν την όποια υπομονή έχει απομείνει.
Η έλλειψη κοινωνικών συναναστροφών φαίνεται πως έχει φέρει ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού στα όρια της ψυχολογικής και οικονομικής κατάρρευσης. Και αυτό πρέπει να το πάρουν στα σοβαρά αυτοί που είναι στις κυβερνητικές αποφάσεις. Αλλιώς η αύξηση των εκνευρισμών, των τριβών και των συγκρούσεων πολύ φοβάμαι ότι θα συνεχιστεί.
Κλείνοντας πείτε μου. Πώς θα είναι ο κόσμος ύστερα από την πανδημία; Τον πρώτο καιρό δήλωνα υπεραισιόδοξος. Φανταζόμουν ότι οι πληθυσμοί θα ξεχύνονταν στους δρόμους σε μία διονυσιακή γιορτή. Πως θα με έπιανε μία δημιουργική πρεμούρα για να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο...
Τώρα πλέον αμφιβάλλω. Βλέπω σειρές και ταινίες που οι ήρωες συγχρωτίζονται, αγκαλιάζονται και θέλω να τους φωνάξω "κοντά τα χέρια". Θα μας μείνουν -φοβάμαι- για χρόνια τα τικ της κοινωνικής αποστασιοποίησης.
Από τον Σωκράτη Μποντζώρλο
