Ποιος θνητός δεν συγκινείται στ’ άκουσμά του; Ποια καρδιά δεν σκιρτάει από ιερή χαρά και συγκίνηση μπροστά στη χρυσοκέρινη μορφή του εικονίσματος Της; Ποια χείλη δεν κινούνται σ’ επίκληση της βοήθειάς Της;
Σ' Αυτή χύνονται τα πιο θερμά δάκρυα. Περισσότερα κι απ’ αυτά που τρέχουν πύρινα στον τάφο της μάνας. Στον τάφο, όπου γονατίζουν όλοι κι ο βασιλιάς κι ο πρίγκιπας κι ο στρατηγός κι ο στρατιώτης κι ο άρχοντας κι ο διακονιάρης. Άφθονα χύνονται τα δάκρυα στη χάρη Της. Γιατί είναι η γλυκιά μάνα του κόσμου. Η «τρυφερή μανούλα» μας κατά τον μακαριστό αγιορείτη Γέροντα θεόκλητο Διονυσιάτη.
Την ύμνησαν ποιητές και μελωδοί. Τη στόλισαν μ’ εξαίσια χρώματα οι μεγαλύτεροι ζωγράφοι, σ’ Ανατολή και Δύση. Οι πιο μεγάλοι κολορίστες. Την τραγούδησε η λαϊκή μούσα.
Σ’ Αυτή καταφεύγουμε σε κάθε χαρά, πόνο και λύπη οι πιστοί. Όλοι οι πονεμένοι. Τ’ όνομά Της ακούγονταν στον πρόσφατο σεισμό, που έκανε τον θεσσαλικό κάμπο να σείεται σαν μανιασμένη θάλασσα.
Αυτής την προστασία ζητάμε πάντα, γιατί είναι η Μητέρα του Θεού. Η Γεννήτρια του Σωτήρα. Αυτή έφερε στον κόσμο τον Χριστό. Έγινε η γέφυρα μεταξύ ουρανού και γης για να κατέβει ο Λυτρωτής. Η κλίμακα απ’ την οποία ήρθε ο Θεός στη γη.
Η Παναγία είναι η μεσίτρια του κόσμου στον Χριστό, τον μόνο μεσίτη μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Η μητρική της παρρησία είναι πανθομολογούμμενη.
«Παππούλη, πώς μπορώ να σωθώ;», ρώτησε προσκυνητής του Αγίου Όρους τον Όσιο Γέροντα Παΐσιο. Κι Εκείνος του απάντησε με απλότητα: «Να πιαστείς απ’ το φουστάνι της Παναγίας». Να έχει δηλαδή απόλυτη εμπιστοσύνη στη Μητέρα του Θεού, όπως το μικρό παιδί, που αισθάνεται ασφάλεια καθώς κρατιέται από το φουστάνι της μητέρας του.
Στη βοήθεια της Παναγίας κατέφευγε πάντα το μαρτυρικό μας έθνος. Σε κάθε δοκιμασία και περιπέτεια σ’ όλη την ιστορική του διαδρομή. Και σ’ Αυτήν, την Υπέρμαχο Στρατηγό, απέδιδε ευγνωμόνως τα νικητήρια.
Αυτά συνέβαιναν ως τώρα. Σήμερα όμως, παρά την πίστη του λαού στην προστασία της Παναγίας και την τιμή στο πάνσεπτο πρόσωπό Της, παρατηρούνται εκδηλώσεις προκλητικής ασέβειας. Και διαπράττονται ενέργειες και πράξεις αντιχριστιανικές. Πράξεις πρωτοφανούς ασεβείας. Πράξεις «μαυροφόρας απελπισιάς» και πνευματικού σκοταδισμού. Πράξεις, που προκαλούν το θρησκευτικό αίσθημα.
Όπως το θλιβερό, όλως παράνομο και έκδηλο αντιχριστιανικού και ανθελληνικού μένους περιστατικό, που συνέβη πριν από λίγες μέρες από ομάδα νέων. Επιτέθηκαν με μανία σε ηλικιωμένο χριστιανό, που είχε την εικόνα της Παναγίας και έναν Σταυρό στο καλάθι της μοτοσικλέτας του. Την έσχισαν, την ποδοπάτησαν και φώναζαν... «Στον διάβολο η οικογένεια, στον διάβολο η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει, για να ζήσουμε εμείς». Κι ήταν η εικόνα της Μεγαλόχαρης!
Μάλιστα μεταξύ των νέων που ασχημονούσαν με τόση ασέβεια ήταν και καθηγήτρια Πανεπιστημίου. Τι κρίμα!
Άκρως θλιβερές και απαισιόδοξες σκέψεις δημιουργούν όλα αυτά για την πορεία του μαρτυρικού μας έθνους. Και μάλιστα καθώς συμβαίνουν σήμερα, ύστερα από διακόσια χρόνια από το «πανάχραντο ’21». Από την Επανάσταση, που έγινε «Για του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία».
Θα τρίζουν, κατά το κοινώς λεγόμενο, τα κόκκαλα των αγωνιστών της Εθνεγερσίας από όλα αυτά. Από τον ευτελισμό όλων των οσίων και ιερών. Γι’ αυτήν την ελευθερία θυσιάστηκαν; Αν γνώριζαν ότι θα καταντούσαμε σε αυτά τα χάλια, θα προτιμούσαν ίσως να είμαστε ακόμη υπόδουλοι, παρά ελεύθεροι.
Από τον Βασίλειο Χ. Στεργιούλη
