του ασυμβίβαστου, του λεύτερου ανθρώπου. Αυτόν τον σπόρο, πότισε με τον επαναστατικό του λόγο ο αγωνιστής Μαρίνος Αντύπας, που δολοφονήθηκε πισώπλατα, από τα αφεντικά της εποχής του. Ο δολοφόνος του αθωώθηκε και η Δικαιοσύνη, γλείφει ακόμη εκείνη την πληγή της... Ο θάνατός του ήταν η θρυαλλίδα της εξέγερσης που ετοιμάστηκε πρώτα στις ψυχές και μετά εκφράστηκε στα κορμιά, σαν ένα λαϊκό κύμα οργής για την κοινωνική αδικία που χιλιάδες οικογένειες του κάμπου είχαν υποστεί. Οι αγρότες του Κιλελέρ, πότισαν με το αίμα τους τα χώματα, που πρώτα πότισαν με τον ιδρώτα τους.
Γέννησαν το Αγροτικό Κίνημα, που αποτέλεσε πυρήνα ανθρώπινων δικαιωμάτων και συλλογικών κοινωνικών διεκδικήσεων, πολιτικοποίησαν τη δράση τους, συμμετείχαν στη δημόσια ζωή και άνοιξαν δρόμους για τους επόμενους. Δεν ήταν άνθρωποι μορφωμένοι, δεν είχαν πτυχία και τίτλους σπουδών, δεν είχαν τρυφερά χέρια και «καλούς τρόπους», που ταίριαζαν στα βελούδινα σαλόνια. Είχαν όμως μέσα τους τον ατίθασο αέρα που δε βολεύονταν στο ασκί που τους έδωσαν. Ήταν αυτοί που δε βολεύονταν με λιγότερο ουρανό, ούτε κάτω απ’ τα ξένα βήματα, ήταν αυτοί που δε βολεύονταν παρά μόνο στον ήλιο και παρά μόνο στο δίκιο. Σήμερα, οι επόμενες γενιές των αγωνιστών της εξέγερσης του Κιλελέρ, παρακολουθούν την ιστορία να επαναλαμβάνεται, με μοιραίο τρόπο... Παραμένουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, γεμάτοι πια από υποσχέσεις και βαρύγδουπες λέξεις, άλλες ξενόφερτες, άλλες κατασκευασμένες από πολιτικά γραφεία επικοινωνίας. Τους μιλούν για την «αειφορία» και την «πράσινη ανάπτυξη», με διαλυμένο τον ΕΛΓΑ και ακέφαλο τον ΟΠΕΚΕΠΕ! Τους μιλούν για «ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας», την ώρα που έχουν υποθηκεύσει μέχρι και τα κοτέτσια τους, ενώ τους αναγκάζουν να προσφύγουν στη δικαιοσύνη από τα απίστευτα χρέη που δημιουργήθηκαν από τα παλιά δάνεια της ΑΤΕ, που παράνομα δεκαπλασιάστηκαν! Τους μιλούν για κίνητρα στους νέους και στήριξη των παλιών αγροτών για να μείνουν στον τόπο τους, όταν καταργούν ακόμη και τα Τοπικά Συμβούλια και τους Προέδρους των χωριών, οδηγώντας στην πλήρη ερημοποίηση την ύπαιθρο. Τους μιλούν για νέες καλλιέργειες και προγράμματα, χωρίς κανέναν μηχανισμό στήριξης και προώθησης της εξωστρέφειας των προϊόντων, με άνοιγμα νέων αγορών. Κυρίως όμως, τους έδωσαν πάλι ένα μικρό ασκί και τους αναγκάζουν μέσα σ’ αυτό να χωρέσουν. Να διπλωθούν στα δύο, να αγωνιούν μόνο πώς θα ανασάνουν, μόνο πώς θα επιβιώσουν... Κανένα όραμα για τη νέα εποχή, για τη μεγάλη δυνατότητα, ΤΩΡΑ, με τους νέους όρους που δημιούργησε η πανδημία, να συνδεθεί η αγροτική παραγωγή με τη διατροφή και την υγεία, να αποτελέσει τη μεγάλη ευκαιρία της αγροτικής οικονομίας. Η μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη του ΠΑΣΟΚ και του Κινήματος Αλλαγής, που αποτέλεσε μέσα στην ιστορία, τον πραγματικό μεταρρυθμιστή στην αγροτική οικονομία, είναι πάντα εδώ και δίνει και πάλι, τη μεγάλη μάχη των Ιδεών. Δίνει τη μεγάλη μάχη της σύγχρονης Αγροτικής Ιδέας...».
Από την Ευαγγελία Λιακούλη, βουλευτή του ΚΙΝΑΛ
