κυβερνήσεως είναι πάνδημη.
Αρχές Απρίλη, επιτέλους, η ελληνική «κυβέρνηση» κάτω απ’ την κατακραυγή του κόσμου αποφάσισε να... κινηθεί. Το τι έκανε και το πώς κινήθηκε είναι κάτι που ξεπερνάει κάθε όριο σοβαρότητας. Αυτοδιορίστηκε αρχιστράτηγος ο Γεώργιος Κουντουριώτης και κάλεσε, ως βοηθό του στρατηγό, τον κουμπάρο του, Υδραίο πλοίαρχο Σκούρτη. Γενικός επιτελάρχης της επιχείρησης ορίστηκε ο Μαυροκορδάτος! Αυτοί οι άνθρωποι έπρεπε να οδηγήσουν σε εκστρατεία κατά του Ιμπραήμ τα ελληνικά στρατεύματα, που με πολύ κόπο κατάφεραν να συγκεντρώσουν ορισμένοι οπλαρχηγοί, που προς το παρόν δεν είχαν φυλακιστεί και έσπευσαν στο κάλεσμα της πατρίδας. Και ήταν: 7.000 Ρουμελιώτες υπό τον Καραϊσκάκη. Μοραΐτες και Σουλιώτες υπό τον Κίτσο Τζαβέλα και τον Κώστα Μπότσαρη. Έκτακτα σώματα ιππέων στα οποία υπήρχαν και Σέρβοι, Βούλγαροι και Μακεδόνες υπό τον Χατζηχρήστο. Ενώ στην Πύλο είχαν ήδη συγκεντρωθεί 1.600 άντρες υπό τον Δ. Καλλέργη. Όταν ο Ιμπραήμ πληροφορήθηκε ποιοι ήταν οι... αρχιστράτηγοι των Ελλήνων, επόμενο ήταν να γλεντάει και να πανηγυρίζει.
Το εκστρατευτικό σώμα ξεκίνησε από το Ναύπλιο με κανονιοβολισμούς, αισιοδοξία, ενθουσιασμό, χαρές και πανηγύρια! Το τι έκβαση θα είχε μια τέτοια εκστρατεία το αντιλαμβάνεται εξαρχής κάποιος αν δώσει λίγη σημασία στο τι είπε μέσα στη φυλακή ο Κολοκοτρώνης: «Τώρα που διωρίστη ο κυρ Γιώργης Κουντουριώτης αρχιστράτηγος και ο Κυριάκος Σκούρτης στρατηγός, καλά παν τα πράγματα! Εν έτι λείπεται σωστικόν εκ του προκειμένου μεγάλου κινδύνου, να διορίσουν και εμέ ναύαρχον επί του ελληνικού στόλου, και ούτως εκείνοι μεν διά ξηράς, εγώ δε από θαλάσσης, καταστρέψωμεν τον Ιμπραήμ και πάσας τας τουρκικάς δυνάμεις και σώσωμεν την Ελλάδα...» . Νομίζω πως το δηκτικό και σαρκαστικό σχόλιο του Γέρου δηλώνει το παν. Ο ελληνικός στρατός οδηγούνταν και πάλι σε σφαγή...
Και καθώς έφτασαν λίγο έξω απ’ το Νιόκαστρο, ο Καραϊσκάκης πλησίασε τον «επιτελάρχη» Μαυροκορδάτο και τον «αρχιστράτηγο» Κουντουριώτη και ζήτησε τους μισθούς των στρατιωτών! Φυσικά για μιαν ακόμα φορά έλαβε υποσχέσεις και αέρα! Θυμωμένος τα μέγιστα ο Καραϊσκάκης απ’ τη στάση του Μαυροκορδάτου, αλλά και επειδή οι Ρουμελιώτες πληροφορούνταν ότι ο Κιουταχής έχει εισβάλει ήδη στη Ρούμελη, οι στρατιώτες αποφασίζουν να φύγουν το συντομότερο, για να υπερασπιστούν τα εδάφη τους. Έφυγε μαζί και ο στρατηγός Καραϊσκάκης. Κι όταν έφτασε στο Ναύπλιο και συνάντησε τον Ν. Κασομούλη, μεταξύ άλλων, του είπε: «... Άλλαξα τον αδόξαστο στο τζογλάνι τον Μαυροκορδάτο, όταν ήρθε στο Νιόκαστρο κι αυτουνού κι εκεινού του Κουντουριώτη που τον εμάζεψε να τον υψώσει. Σε βεβαιώνω, Κασομούλη, πως έκλαιγε ο πρόεδρος όταν έφευγα. Επειδής όμως είχε κείνον τον διάολο κοντά του του είπα: «Δεν κάθομαι» - κι έφυγα. Δε μου ‘δωκε τους μισθούς των παλικαριών. Τον έχεσα κι αυτόν και την κουκούλα του κι ήρθα δω όπου είναι το Έθνος που μ’ έσωσε κι άλλοτες από τα κέφια των κερατάδων, του ενός και του άλλου. Πάω στην πατρίδα μας τη Ρούμελη και κει θα φανεί πάλι ποιος θα δουλέψει. Δε μένω δω να με κυβερνάει το Τζογλάνι κι η Κουκούλα (Κουντουριώτης) μ’ αρχηγό τον Γκεμιτζή (Σκούρτης)».
Τώρα όσο για την εξέλιξη της εκστρατείας αυτής: Ο μεν Κουντουριώτης αιφνιδίως «αρρώστησε» και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο αρχοντικό του στην Ύδρα προς ανάρρωση. Στην Ύδρα παραδόθηκε στη χλεύη των κατοίκων που φώναζαν με νόημα στη γλώσσα τους: «Βάτε με κάλε, όρδε με γκομάρι!» (= Πήγε μ’ άλογο και γύρισε με γαϊδούρι). Ο Μαυροκορδάτος, όταν πήγε να «επιθεωρήσει» τον στρατό του και είδε απέναντί του τον στρατό των Τουρκοαιγυπτίων, από τον φόβο του, κυριολεκτικά, τα έκανε πάνω του, ενώ οι κλακαδόροι του στρατιώτες χειροκροτώντας τον έκρυψαν μέσα στο πλοίο του Τσαμαδού! Στη σαστισμάρα του είχαν κοπεί τα γόνατα και δεν μπορούσε να κατέβει τον κατήφορο, για να φτάσει στον γιαλό αν δεν τον βοηθούσαν οι στρατιώτες, θα σημειώσει ο Θ. Παναγόπουλος. Ο Millingen, που παρακολουθούσε τη σκηνή, γράφει χαρακτηριστικά: «In a complete state of syncope». Ο γαμπρός του, Σπυρίδων Τρικούπης, μας περιγράφει το επεισόδιο πιο ήπια λέγοντας ότι: «Έτρεξε προς την θάλασσαν όπου η λέμβος του Άρεως ανέμενεν αυτόν και τον Τσαμαδόν... Ο τόπος είναι απότομος... καλή τύχη απήντησε δύο στρατιώτας καθ’ οδόν και χειροκροτηθείς έφθασε σώος εις το παράλιον, και μετεκομίσθη ασφαλώς εις το πλοίον...» . Ο Ιμπραήμ όμως δεν έπαιζε! Πολεμούσε. Κρεμμύδι, Νιόκαστρο, Πύλος, Σφακτηρία, Μανιάκι, κ.ά., γέμισαν με εκατόμβες νεκρών αγωνιστών. Οι Αιγύπτιοι με το σπαθί, τη φωτιά και τον θάνατο κυριεύουν ένα-ένα τα φρούρια και απειλούν να αφανίσουν την Πελοπόννησο.
Μπροστά, λοιπόν, στον κίνδυνο αυτόν, ο πρόεδρος Κουντουριώτης αποφάσισε να χορηγήσει αμνηστία στον Κολοκοτρώνη και τους άλλους φυλακισμένους, προκειμένου ν’ αντιμετωπιστεί ο Αιγύπτιος εισβολέας. Και δεν το έκαμε τόσο επειδή ξαφνικά νοιάστηκε για την τύχη της Πελοποννήσου, αλλά επειδή φοβήθηκε μήπως μετά την άλωση του Μοριά έρθει και η σειρά της Ύδρας. Φοβήθηκε μάλλον για τα πλούτη του και τα καράβια του. Άρα έπρεπε να βγει απ’ τη φυλακή ο μόνος που θα μπορούσε ν’ αντιμετωπίσει τον εχθρό. Μάλιστα σ’ αυτήν τη συγκεκριμένη συγκυρία σκέφτηκε να χορηγήσει αμνηστία και στον Ανδρούτσο, που βρισκόταν φυλακισμένος στην Ακρόπολη. Όμως ο Κωλέττης κι ο Μαυροκορδάτος ήταν ανένδοτοι! Ο Οδυσσέας έπρεπε να πεθάνει...
Για την Ομάδα Ιστορικής Έρευνας
«Δημήτρης Αγραφιώτης»
Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος
