φίλους μας, πράγμα που ναι μεν δεν λέγεται ρητά, υπονοείται όμως σαφώς με την εξαφάνιση των λέξεων «Πατρίδα» και «Ορθοδοξία», όπως και με τον εξορισμό κάθε αναφοράς στην υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και στην εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Του το υπογραμμίζει επίσης η παράγραφος που ασχολείται με τα «μουσειακά στοιχεία» της εθνικής, θρησκευτικής και πολιτισμικής κληρονομιάς, τα οποία ο μαθητής οφείλει βέβαια να τα αναγνωρίσει και να φροντίσει αλλά να μη τα κάνει βίωμά του, αφού ανήκει πια στην κοινωνία των Ευρωπαίων πολιτών! Εκείνο δε, που χαρακτηρίζει τον Ευρωπαίο πολίτη, που αποτελεί συστατικό του στοιχείο και επομένως οφείλει να αποτελέσει και συστατικό στοιχείο του Νέου Λυκείου, ακολουθεί αμέσως παρακάτω στον νόμο. Είναι ο «σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της διαφορετικότητας και της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Ήδη τα τελευταία χρόνια οι πολίτες της χώρας μας έχουν αποκτήσει μια έντονη γεύση της νέας πραγματικότητας που υποδηλώνεται εδώ. Αναφέρω ενδεικτικά τον αντιρατσιστικό νόμο, τους νόμους για το πολυθρησκειακό μάθημα των θρησκευτικών Δημοτικού και Γυμνασίου όπως και του Λυκείου, τον νόμο για την καύση των νεκρών, τις ήδη δύο απόπειρες για την ένταξη των ομοφυλόφιλων στο Σύμφωνο συμβίωσης και φυσικά την πλύση εγκεφάλου που έχει να υποστεί ο πολίτης στα θέματα αυτά από τα ΜΜΕ.
Και προφανώς αυτός «ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων...» έχει να μας επιφυλάξει πολλές εκπλήξεις ακόμα, όπως:
-Την κατάργηση της καθιερωμένης ταυτότητας του φύλου. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να εγκλωβίζεται σε δύο φύλα μόνο, στο να είναι άνδρας ή γυναίκα, αλλά υπάρχουν πολλά φύλα ανάλογα με τον σεξουαλικό προσανατολισμό του υποκειμένου, ανάλογα με το αν επιλέγει π.χ. να είναι ομοφυλικός, αμφιφυλικός, διαφυλικός, μεσοφυλικός, ή οτιδήποτε άλλο σεξουαλικά.
-Την ισχύ του γάμου και της γονεϊκότητας ως θεσμών για όλες τις παραπάνω νοητές μορφές σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου.
- Τον νέο ορισμό της οικογένειας ως προσωρινής συσχέτισης ατόμων όλων αυτών των ταυτοτήτων, όπου τα παιδιά συχνά δεν συλλαμβάνονται πλέον, αλλά σχεδιάζονται με τη βοήθεια της αναπαραγωγικής ιατρικής, μέσω τραπεζών σπέρματος, παρενθετικής μητρότητας, γενετικής τροποποίησης κ.ά.
- Την κατάρτιση εκπαιδευτικών προγραμμάτων προσανατολισμένων στον σεξουαλικό προσανατολισμό και στην ταυτότητα φύλου, όπως προτάθηκε στην περιβόητη έκθεση της Ευρωβουλευτίνας της Αυστρίας Ulrike Lucenac, η οποία υπερψηφίστηκε πριν μερικά χρόνια από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στη Γερμανία, σε μερικά κρατίδια, εφαρμόζεται ήδη η λεγόμενη παιδαγωγική των φύλων, που θέλει να απελευθερώσει τα παιδιά από στερεότυπες συμπεριφορές που σχετίζονται μέχρι σήμερα με τα φύλα, όπως και η «ροζ ημέρα». Αυτός «ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων...», όπως μπορεί να διαπιστώσει ο κάθε άνθρωπος, που έχει διασώσει στοιχειωδώς τη λογική του ακόμη, τελικά αποκλείει τον αυτοσεβασμό, τον σεβασμό της πλειοψηφίας των Ορθόδοξων πολιτών της χώρας. Στην ουσία σημαίνει την αυτοαναίρεση, την εξίσωση ή και προτεραιότητα των ατομικών δικαιωμάτων και αξιών της πλειοψηφίας, την καταπάτηση τελικά του αυτονόητου δικαιώματος της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας να αυτοπροσδιοριστεί και να οργανώσει τη ζωή της ανάλογα. Μάλιστα αυτές οι μειοψηφίες, οι οποίες καλά δικτυωμένες και επικαλούμενες ευρωπαϊκές αντιλήψεις καταφέρνουν να επιβάλλουν τις ιδεοληψίες τους, καθώς τολμούν και παριστάνουν τους εξορκιστές φασιστικών νοοτροπιών και αντιλήψεων, αποπροσανατολίζοντας έτσι τους πολίτες και την κοινωνία.
Γι’αυτό και η παιδεία των δικών τους προδιαγραφών δεν επιδιώκει πια την ανάπτυξη ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων και πολύ περισσότερο την αυτογνωσία των νέων μέσα στα πλαίσια της Ορθόδοξης παράδοσης. Απώτερος σκοπός της είναι ο χειρισμός των πολιτών, η δημιουργία καλά εκπαιδευμένων μονάδων, χωρίς συνείδηση της ιστορίας τους, δηλαδή χωρίς αναφορά και ταυτότητα ούτε εθνική ούτε θρησκευτική.
Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
