σχόλια για την παρουσία του Βενιζέλου στα ελληνικά δρώμενα. Ο πρέσβης δε της Αυστρίας στην Αθήνα, Μπράουν σε επιστολή του προς τον υπουργό Εξωτερικών της Αυστρίας, Έρενταλ στις 24.01.1910 ανέφερε, μεταξύ άλλων: «Ο Μεφιστοφελής της Ελλάδος είναι αυτήν την στιγμήν ο κ. Βενιζέλος ... εδώ επικρατεί η γνώμη ότι σκοπός του σχεδίου του Βενιζέλου είναι να παίξει ο ίδιος έναν ρόλον εις την Ελλάδα. Πολλοί βλέπουν εις το πρόσωπόν του τον μέλλοντα πρωθυπουργό...» (βιβλ. 1, σελ. 124).
Πολλά μέλη του Στρατιωτικού Συνδέσμου ήθελαν την αντικατάσταση του βασιλιά Γεωργίου Α’ με τον Γερμανόφιλο διάδοχο Κωνσταντίνο και άλλοι ήθελαν τη διάλυση της δυναστείας. Έτσι με την κατάσταση που δημιουργήθηκε, ο διάδοχος και οι πρίγκιπες Γεώργιος και Νικόλαος εκτός από τον μικρό Χριστόφορο και τον Ανδρέα (η γυναίκα του Αλίκη ήταν Αγγλίδα πριγκίπισσα), ζήτησαν από τον πατέρα τους Γεώργιο να τεθούν σε διαθεσιμότητα και έφυγαν για τη Γερμανία, δήθεν για ανώτερες στρατιωτικές σπουδές.
Οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ανησύχησαν για το μέλλον της δυναστείας στην Ελλάδα και έτσι ο βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας Εδουάρδος Ζ’ είχε στείλει στο Φάληρο του Πειραιά δύο πολεμικά πλοία, το Σάλφολκ και το Κορνουάλη, με σκοπό να παραλάβουν τη βασιλική οικογένεια και να την πάνε στην Κέρκυρα, αν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Για την πρωτοβουλία αυτήν του Εδουάρδου, ο Κάιζερ της Γερμανίας Γουλιέλμος Β’, όπου η αδερφή του Σοφία ήταν σύζυγος του διαδόχου Κωνσταντίνου, με τηλεγράφημά του ευχαρίστησε τον Βρετανό βασιλιά, παρά τις μεγάλες διαφορές συμφερόντων που είχαν στην περιοχή αυτήν της Μεσογείου.
Όλη αυτή η αγωνία και οι προβληματισμοί των βασιλικών οίκων της Ευρώπης για την τύχη της ελληνικής βασιλικής οικογένειας τελείωσαν το βράδυ της 16ης Ιανουαρίου 1910, όταν τελείωσε η σύσκεψη του συμβουλίου του στέμματος με πλήρη αποδοχή από τον Γεώργιο των προτάσεων του Στρατιωτικού Συνδέσμου. Αποδέχθηκε τη σύγκληση και σύσταση Αναθεωρητικής Βουλής, την αναθεώρηση ορισμένων άρθρων του Συντάγματος του 1864 και μάλιστα του άρθρου 107, χωρίς να τηρηθούν οι όροι του Συντάγματος που είχε συντάξει τότε ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου Ν. Σαρίπολος (γραμματέας του Υπουργείου Δικαιοσύνης).
Τέλος, έγινε η ανάθεση της νέας κυβέρνησης στον Στέφανο Δραγούμη με υπόδειξη του Στρατιωτικού Συνδέσμου. Αφού όλα αυτά θα γίνονταν, θα ψηφίζονταν από το Ελληνικό Κοινοβούλιο και θα επικυρώνονταν με βασιλικό διάταγμα, τότε ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος θα έπρεπε να διαλυθεί. Σημαντικό ρόλο στην απόφαση αυτήν, του Γεωργίου έπαιξε η επίμονη υπόδειξη των Θεοτόκη και Ράλλη που τους είχε καλέσει στο ιδιαίτερο γραφείο του. Η άποψή τους ήταν τελικά θετική στις προτάσεις του Στρατιωτικού Συνδέσμου. Εξάλλου, ο πρωθυπουργός Στέφανος Δραγούμης σε συζήτηση με τον Γεώργιο Α’ τον καθησύχασε και τον διαβεβαίωσε να μην ανησυχεί, ότι δεν πρόκειται να αλλοιωθεί το μοναρχικό καθεστώς, ούτε ο καταστατικός χάρτης της Δημοκρατίας.
Έτσι η νέα κυβέρνηση του Στέφανου Δραγούμη σε συνεδρίασή της στις 20.01.1910 αποφάσισε τη σύγκληση της Βουλής για την 1η Φεβρουαρίου 1910. Η Βουλή πράγματι συνήλθε την 01η.02.1910 και η κυβέρνηση ενημέρωσε το Κοινοβούλιο για το πρόγραμμα και τις εργασίες που πρέπει να γίνουν: «...κύριο μέλημα αυτής ήταν η σύγκλησης αναθεωρητικής Βουλής, προς αναθεώρηση των μη θεμελιωδών άρθρων του Συντάγματος. Οι ειδικαί επιτροπαί εκ βουλευτών καταρτίστηκαν προς διατύπωσιν της οριστικής προτάσεως περί αναθεωρήσεως και κατά την συνεδρίαση της 18ης Φεβρουαρίου 1910 το ψήφισμα εγένετο δεκτόν διά ψήφων 150 και 11 κατά. Τοιουτοτρόπως η κοινή γνώμη καθησύχασαν εντελώς και τα πράγματα ετέθησαν εις την θέσιν των. Το μέλλον πλέον θα εξελίσσετο ομαλά.» (βιβλ. 2, σελ. 306).
Την ημέρα δε εκείνη ο βασιλιάς Γεώργιος με διάγγελμά του προς όλους τους βουλευτές των κομμάτων της Βουλής τους ευχαρίστησε για την όλη προσπάθειά τους και την απόφασή τους για αναθεώρηση του Συντάγματος και την ανάγκη δημιουργίας Αναθεωρητικής Βουλής και έτσι με όλα αυτά αποφεύχθηκε η κρίση και η αβεβαιότητα για το μέλλον της χώρας και της δυναστείας. Σε αυτό συνετέλεσε η απόλυτη ταύτιση απόψεων του Γεωργίου Α’ με τον Βενιζέλο. «... Όταν όμως συναντήθηκαν, ο βασιλεύς είχεν πεισθεί, ότι ο Βενιζέλος ήτο πλέον ο Ελληνικός λαός... ήρκεσε μία συνάντησίς των διά να κάμει τον Γεώργιον επαναστάτην.» (βιβλ. 2, σελ. 310).
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1) «Η Δόξα και ο Διχασμός», Πολυχρόνη Κ. Ενεπεκίδη, εκδ.«Ζαχαρόπουλος», Αθήνα, 1992
2) «Βίβλος Ελευθερίου Βενιζέλου», επιμέλεια Τάσου Μιχαλακέα, «Ιστορικές Εκδόσεις», Αθήνα, 1964.
Από τον Στέφανο Παπαγεωργίου
