«...Επί των πτωμάτων...»

Η αλήθεια είναι πως ήσουν αποφασισμένος να πετύχεις πάση θυσία και διατεθειμένος να χρησιμοποιήσεις και όλα τα μέσα γι’ αυτό: ψεύδος, κακία, συκοφαντία, πονηριά, κακοήθεια, αναίδεια, να πέσεις σε λάσπη και σε βρόμικα ιδρωμένα σεντόνια, να κυλιστείς σε πατώματα και σε πτώματα πάνω να πατήσεις για να αναδειχθείς.

Ο εγκλεισμός, η απομόνωση, ο αποκλεισμός, η υγειονομική κάθαρση της πανδημίας, όμως, έφερε τα πάντα στην επιφάνεια κάνοντας την αυτοκριτική σου και τον απολογισμό σου: Υπομονή που έκανες. Επιμονή παρανοϊκή που επέδειξες. Δυσκολίες που άντεξες. Νοσηρές καταστάσεις που ανέχτηκες. Δοκιμασίες που υποβλήθηκες. Ανταλλάγματα που έδωσες. Παράλογα εμπόδια που αποδέχτηκες σαν φυσιολογικά και τα θεώρησες μέρος της μύησης, μέρος της διαδικασίας προώθησης. Μικροχαρές που στερήθηκες... Τον εαυτό σου, την αγνότητά σου, την καλοσύνη σου, την υγεία σου που ρήμαξες για διασημότητα, χρήμα, δόξα, δύναμη, εξουσία, καλοπέραση, περιουσία. Ε, και; Ματαιότης ματαιοτήτων. Ή αλλιώς, όλα εδώ πληρώνονται. Και κάπου εδώ κρύβεται κι η απάντηση στο ερώτημα «Γιατί τώρα;». Γιατί, δηλαδή, τώρα καταγγέλλεις τους βασανιστές σου; Διότι, ακριβώς τώρα ανασύρονται απ’ τη μνήμη σου οι αδικίες που έχεις υποστεί, οι αδικίες που έχεις κάνει στους άλλους με τη σειρά σου και τα πτώματα που έχεις αφήσει στην άκρη του δρόμου σου, καθώς έτρεχες με ταχύτητα ιλιγγιώδη να πετύχεις τον σκοπό σου! Τον άσκοπο σκοπό σου... Όμως, κοιτάζεις λίγο καλύτερα τώρα. Και βλέπεις λίγο πιο καθαρά: Φως εκ φωτός. Εξαγνιστήριο φως. Το αντέχουν τα μάτια σου τώρα. Κι ο Ποιητής του Φωτός να κοιτάζει προς το μέλλον. Να εμπνέει. Να καθοδηγεί. Να επιδρά. Να μην ασχολείται με μικρότητες και κακίες, ανέγγιχτος από τη χαμέρπεια! Πηγαίνει μπροστά. Δείχνει τον δρόμο. Ανοίγει τον δρόμο. Κι αν δεν υπάρχει δρόμος; Τότε τον δημιουργεί. Ανοίγει καινούριο. Έστω κι ένα μικρό μονοπάτι. Και προχωρά. Τον ακολουθούν, δεν ακολουθεί. Έτσι είναι κι ο γνήσιος Έλληνας, ο αυθεντικός: Ηγείται! Έτσι κι η Ελληνική Γλώσσα: Προηγείται...
Νικόλας Αλβιώτης,
ποιητής