όσους τον έζησαν και εξακολουθούν να ζουν την «πανώλη» που τόσο σκληρά και βάναυσα μας ταλανίζει. Μπροστά σ’ αυτό το θολό κλίμα, έχουμε φθάσει στο σημείο να αμφισβητούμε ακόμη και την υπαρξιακή μας ταυτότητα. Συλλέγω και εγγράφω στο υπερφορτωμένο αρχείο της προσωπικής μου ζωής, τα γεγονότα του περασμένου χρόνου και του νυν που σημάδεψαν πικρά τη ζώη μας και έγραψαν τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του πολιτισμού μας. Η ανθρώπινη υπόσταση, ο ίδιος ο εαυτός μας, που ανήσυχος και αχόρταγος συλλέγει τις ρανίδες της γνώσης και τις επεξεργάζεται στο εργαστήρι της τεχνολογικής ανάπτυξης, είναι η μόνη μας ελπίδα να απελευθερωθούμε από τη μάστιγα του κορονοϊού και να επανέλθουμε στην προτέρα ζωή μας. Αυτήν τη γνώση την ψάχνουμε και τη μελετούμε, την αξιοποιούμε και την ενισχύουμε για τη δική μας ασφάλεια και προστασία. Είναι αλήθεια πως ο αόρατος εχθρός, εδώ και έναν χρόνο άλλαξε άρδην τη ζωή μας. Μας δημιούργησε πολλά προβλήματα, στα οποία εμείς δεν ήμασταν μαθημένοι να βιώσουμε μέσα στον κοινωνικό ιστό. Ξαφνικά βρεθήκαμε να υποφέρουμε από πόνο, στεναχώρια, θλίψη, κατάθλίψη, ψυχικές διαταραχές που εξακολουθούν να μας βασανίζουν, να μας ταλαιπωρούν, να μας εξοργίζουν και να ανακόπτουν την ομαλή πορεία της ζωής μας; Μπροστά σ' αυτήν τη ζοφερή και πνικτική κατάσταση, θα τολμήσω μια προσεκτική κίνηση. Να φέρω στο τραπέζι του διαλόγου τον προβληματισμό μου. Τι ακριβώς είναι καλύτερο να παραμείνουμε στα σπίτια μας κλεισμένοι ή να βγαίνουμε έξω χωρίς λόγο, μόνο και μόνο να κάνουμε παρέα και συντροφιά με τους φίλους μας; Να κάνουμε το εμβόλιο ή να προσχωρήσουμε στους «παπατζήδες» που εμφανίζονται ως γνώστες των πάντων; Πρέπει να εφαρμόσουμε τα μέτρα της κυβέρνησης και των ειδικών ή πρέπει να σηκώσουμε δικό μας «μπαϊράκι» απέναντι στην Πολιτεία; Κάθε λογικός, έντιμος και υπεύθυνος άνθρωπος γνωρίζει τι πρέπει να πράξει, ακόμη και αν τα μέτρα τον ματώνουν και τον πονούν πολύ. Την ύπαρξή μας πολλοί από εμάς, την ποτίζουμε με το μεθυστικό-υπνωτικό ποτό της αλαζονείας και της αυταρέσκειας. Την αφήνουμε μακριά από την ορθότητα της αυτογνωσίας, της αυτοκαλλιέργειας και της αξιοκρατίας. Στη λαίλαπα αυτήν που βιώνουμε εδώ και έναν χρόνο τίποτε δεν αξίζει περισσότερο από την ανθρώπινη ζωή. Καμία άλλη προτεραιότητα δεν μπορεί να την αντικαταστήσει και καμία δύναμη δεν μπορεί να την κατεβάσει από τον θρόνο της που ο δημιουργός την κατέστησε. Στον αιώνα που ζούμε, στο κλίμα που αναπνέουμε και γεμίζει τα σωθικά μας, στις δομές, που θεληματικά ή άθελα εμπλεκόμαστε, στις λαχτάρες που εμφανίζονται μπροστά μας, αλλά και στις χαρές μας, όλα αυτά που διεγείρουν τη φαντασία μας, τα απολαμβάνουμε επειδή υπάρχει η ζωή. Η παγκόσμια κοινότητα δίνει σκληρή μάχη απέναντι στον κορονοϊό, για να τον εξολοθρέψει, για να σώσει τις ανθρώπινες ψυχές. Αφού απειλεί τους πάντες. Τους τρομοκράτες και τους τρομοκρατούμενους. Τους εγκληματίες και τους αθώους. Τους βασιλείς και τους άρχοντες. Μπροστά σ' αυτήν την κατάσταση οι χώρες όλου του κόσμου έλαβαν μέτρα, πολλά από τα οποία πλήγωσαν βαριά τον λαό. Τους δέσμευσαν την προσωπική τους ελευθερία και άλλα ατομικά δικαιώματα που τραυμάτισαν τις ψυχές τους, τον εγωισμό τους, την προσωπικότητά τους, το «είναι» τους. Δείτε τι γίνεται με εμάς. Πολλοί είναι εκείνοι που φωνάζουν, γκρινιάζουν, διαμαρτύρονται, απέναντι στην Πολιτεία. Δε θέλουν να δουν την πραγματικότητα, όπως καθημερινά εξαγγέλλεται από την Πολιτεία και περνάει στους τηλεοπτικούς δέκτες, το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες. Έντονος και στηλιτευτικός ο λόγος τους που εκχύνεται από τα χείλη τους στα Μ.Μ.Ε. Η διαμαρτυρία τους δε βρίσκεται σε συμφωνία με τις καθημερινές επιλογές και τα επιχειρήματά τους έξω από τα πραγματικά γεγονότα. Φωνάζουν οι καταστηματάρχες που τα καταστήματά τους εξακολουθούν να παραμένουν κλειστά. Γκρινιάζουν και αυτοί που θέλουν να μετακινηθούν σε άλλους νομούς της χώρας, να πηγαίνουν εκδρομές, στα χιονοδρομικά κέντρα, να ταξιδέψουν αεροπορικώς, να μπορούν να εξέρχονται από το σπίτι τους χωρίς κανέναν περιορισμό και να πηγαίνουν στα κέντρα για διασκέδαση. Φωνάζουν οι υπάλληλοι της εστίασης με τα αφεντικά τους, οι καφετερειούχοι, τα γραφεία εκπαίδευσης οδηγών, τα φροντιστήρια και πολλοί άλλοι. Όλοι τους, ενάντια στην Πολιτεία, λες και η τελευταία θέλει το κακό τους και την τιμωρία τους. Δεν παραγνωρίζω, ούτε παραβλέπω το γεγονός ότι όλοι τους έχουν κάποιο δίκαιο, αφού καταστρέφονται οικονομικά και επαγγελματικά. Δεν πρέπει όμως να λησμονούμε, ότι όλες αυτές οι αδικίες μπορεί να θεραπευθούν στο μέλλον. Η ανθρώπινη όμως ζωή, αν χαθεί δεν επανέρχεται ποτέ. Και αυτό πρωτεύει έναντι όλων των άλλων. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι. Και αυτοί είναι οι περισσότεροι. Αυτοί που σέβονται τους νόμους της Πολιτείας και πείθονται στα όσα οι άρχοντες τούς λένε. «Ταμπουρωμένοι» στα σπίτια τους, σαν τους «ελεύθερους πολιορκούμενους» υπομένουν καρτερικά. Γνωρίζουν, πως ύστερα από έναν «Γολγοθά» θα έλθει και η «ανάσταση». Έχουν και αυτοί καταστήματα, τις δουλειές τους, τις υποχρεώσεις τους, μένουν όμως μέσα με τις οικογένειές τους, εξέρχονται τότε που υπάρχει ανάγκη και μόνο. Ξέχασαν γιορτές πανηγύρια, τραπεζώματα, αγκαλιές, χειραψίες, χορούς και ξενύχτια και όλα τα καλά της ζωής. «Πειθόμενοι τοις άρχουσι και τοις νόμοις». Σήμερα όλοι μας -άλλοι περισσότερο και άλλον λιγότερο- ανησυχούμε ψάχνουμε, αναζητούμε, με πόνο ψυχής τα στοιχεία και τον τρόπο απελευθέρωσής μας από το θανάσιμο εχθρό. Μέχρι τότε πρέπει να είμαστε ενωμένοι και αγαπημένοι. Να είμαστε σε συναγερμό ετοιμότητας και σε αγώνα για την υπέρβαση της νοσηρής κρίσης. Η Λαμπροφόρος ημέρα δε θα αργήσει να έλθει. Μέχρι τότε. Λίγη υπομονή, υπευθυνότητα και εντιμότητα χρειάζεται.
Από τον Αθανάσιο Φώτο, επί τιμή δικηγόρο
