καλύτερα για τα δυσκολότερα που έρχονται στην εποχή μετά τον κορονοϊό και να οργανώσουμε τη συλλογική πάλη για τα σύγχρονα δικαιώματά μας. Γιατί το πιο σημαντικό που ανέδειξε η χρονιά που τελειώνει είναι ότι τα καλυμμένα στόματα δεν πρέπει να μένουν σιωπηλά. Δε φτάνει να οργιζόμαστε, αλλά να στοχεύουμε τον πραγματικό αντίπαλο, αυτούς που κάνουν μαύρη τη ζωή, τη δικιά μας και των οικογενειών μας. Και αυτοί έχουν συγκεκριμένο «όνομα» και «διεύθυνση» και η ενοχή τους φάνηκε ακόμα πιο καθαρά την περίοδο της πανδημίας.
Πρόκειται για τις διαδοχικές Κυβερνήσεις, με μπλε, πράσινο ή ροζ προσωπείο, που υπονόμευσαν συνειδητά το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, περιόρισαν δραστικά τη χρηματοδότησή του, δεν το ενίσχυσαν με το αναγκαίο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, έκλεισαν ακόμη και ολόκληρα νοσοκομεία, με αποτέλεσμα στην έκτακτη κατάσταση της πανδημίας να αποκαλυφθεί σε όλη της τη «μεγαλοπρέπεια» η γύμνια του. Κραυγαλέο παράδειγμα είναι αυτό με τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας που τις δύο τελευταίες δεκαετίες μειώθηκαν σημαντικά, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε χώρες – ατμομηχανές της δήθεν ανεπτυγμένης Ε.Ε., όπως η Γαλλία και η Γερμανία. Παντού η επιχειρηματολογία των κυβερνώντων για τις συγκεκριμένες πολιτικές στον χώρο της Υγείας -να περιοριστεί το «κόστος που το πληρώνουν οι φορολογούμενοι»- επιχειρούσε να συγκαλύψει τον πραγματικό τους στόχο: να εξοικονομήσουν κονδύλια για να τα διοχετεύσουν στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους της Υγείας, να αναγκάσουν τον λαό να βάλει ακόμα πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για να εξασφαλίσει την υγεία της οικογένειάς του. Αποδείχτηκε πεντακάθαρα τη χρονιά που πέρασε ότι η αντιμετώπιση των ασθενειών στο γερασμένο και σάπιο σύστημα του καπιταλισμού δεν έχει ουδέτερο πρόσημο, δε στρέφεται με τον ίδιο τρόπο απέναντι σε «πατρίκιους» και «πληβείους». Η εργατική τάξη της πατρίδας μας και τα άλλα λαϊκά στρώματα βρέθηκαν κυριολεκτικά ξεκρέμαστοι με το ξέσπασμα της πανδημίας. Όσοι κατάφεραν να συνεχίσουν να δουλεύουν και δεν αναγκάστηκαν να ζουν με το υποκατάστατο του μισθού, στριμώχνονταν καθημερινά σε εργασιακούς χώρους - κολαστήρια, όπου δεν εφαρμόζονταν ούτε τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας της Υγείας, και σε Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με όλο και πιο αραιά δρομολόγια. Και όταν το πρώτο κύμα της πανδημίας υποχώρησε και οι εργαζόμενοι θέλησαν να βάλουν τη ζωή τους πάλι σε μια σειρά, κράτος και κυβέρνηση έδειξαν για μία ακόμα φορά το ταξικό τους πρόσωπο: αντί να πάρουν άμεσα γενναία μέτρα χρηματοδότησης και ενίσχυσης του Δημόσιου Συστήματος Υγείας για τις νέες εξάρσεις της πανδημίας που όλοι προέβλεπαν, προχώρησαν στο «άνοιγμα» του τουρισμού για να μη θιγούν τα κέρδη των μεγάλων ξενοδόχων και tour operators και χρηματοδότησαν αδρά, με εκατοντάδες εκατομμύρια ζεστό χρήμα (του φορολογούμενου λαού που δήθεν νοιάζονται) «αναξιοπαθούντες» επιχειρηματίες, όπως αυτούς της AEGEAN.
Οι εργαζόμενοι στους Δήμους, αλλά και ευρύτερα στις κρατικές υπηρεσίες, νιώσαμε και εμείς στο πετσί μας τα αποτελέσματα μιας πολιτικής που έχει στο κέντρο της αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματιών. Όλες οι δημοτικές αρχές της Θεσσαλίας και κατ΄ επέκταση όλης της χώρας, απέδειξαν ότι αποτελούν ένα πραγματικό γρανάζι και προέκταση της κεντρικής κρατικής μηχανής, ότι ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να λειτουργήσουν προς όφελος των εργαζομένων στους Δήμους και των δημοτών.
Το διάστημα αυτό της πανδημίας η δουλειά εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων σε κρίσιμους και ευαίσθητους τομείς (νοσοκομεία, κοινωνικές υπηρεσίες, καθαριότητα, μεταφορές, επισιτισμός, κ.λπ.) ανέδειξε ένα ακόμα πολύτιμο συμπέρασμα: ότι ο απλός εργαζόμενος άνθρωπος αποτελεί τον πραγματικό κινητήριο μοχλό όλης της κοινωνίας, ότι χωρίς αυτόν «γρανάζι δεν γυρνά», όπως λέει και το εύστοχο σύνθημα του εργατικού κινήματος. Κόντρα στο ρεύμα του εφησυχασμού και της υποταγής που προσπαθούν να καλλιεργήσουν τα αστικά κόμματα, οργανώνουμε την αντίδρασή μας απέναντι σε αυτούς που μας μαυρίζουν τη ζωή και που προσπαθούν να φορτώσουν στους ώμους μας τα βάρη της νέας καπιταλιστικής κρίσης που θα βαθαίνει συνοδεύοντας τη μετακορονοϊό εποχή. Παλεύουμε για έναν κόσμο δίχως εκμετάλλευση, όπου ο πλούτος θα ανήκει μόνο σε αυτούς που πραγματικά τον παράγουν. Και αυτή είναι η μόνη ουσιαστική και ρεαλιστική ευχή για την καινούρια χρονιά που έρχεται.
Από την Εύη Γ. Καρυδάκη*
*Η Εύη Γ. Καρυδάκη είναι πρόεδρος του Συνδικάτου Εργαζομένων ΟΤΑ ν. Μαγνησίας και μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ
