Με πίστη στον καιρό της πανδημίας

Από τον Βασίλειο Χ. Στεργιούλη

Οι εκδόσεις «Ο Σωτήρ» έθεσαν προσφάτως σε κυκλοφορία το νέο πόνημα του προϊσταμένου της Αδελφότητος Αρχιμανδρίτου π. Αστερίου Χατζηνικολάου υπό τον εύστοχο τίτλο «Με πίστη στον καιρό της πανδημίας».

Καλαίσθητη και επιμελημένη η έκδοση κεντρίζει εκ πρώτης όψεως την προσοχή και το ενδιαφέρον κάθε φιλαναγνώστη προς μελέτη με τον εντυπωσιακό τίτλο της και με την καλαίσθητη και παραστατική εικόνα του εμπροσθοφύλλου.
Πτυχιούχος της ιερής επιστήμης της Θεολογίας και της Φυσικής ο συγγραφέας, ασχολούμενος επί σειρά ετών με τον ευαγγελισμό των πιστών και μάλιστα των νέων είναι ο ενδεδειγμένος για τη διαπραγμάτευση του τόσο επίκαιρου και ιδιαίτερα ανησυχητικού θέματος της σύγχρονης πανδημίας. Αυτής, που έχει ενσπείρει τον τρόμο και την αγωνία σε όλο τον πλανήτη, έχει προκαλέσει πληθώρα θανάτων παγκοσμίως και απειλεί την αντοχή των συστημάτων υγείαςτων χωρών. Ήλθε, όπως φαίνεται, να κλονίσει τη μέχρι τώρα αντίληψη για τη ζωή. Και να μας θυμίσει τη θνητότητά μας. Πόσο εύθραυστοι και αδύναμοι είμαστε μπροστά σ’ έναν αδιόρατο στο μάτι ιό. Ανάστατη η ιατρική κοινότητα στον κόσμο δίνει με αυτοθυσία τη μάχη κατά του επάρατου ιού. Όπως ομολογεί ο συγγραφέας γίνονται ειδικές έρευνες, οργανώνονται συνέδρια επιστημονικά, καταρτίζονται προγράμματα και όλων η προσπάθεια επικεντρώνεται στην εξεύρεση καταλλήλου εμβολίου.
Επαινετές βέβαια όλες αυτές οι εργώδεις προσπάθειες. Αξίζουν της αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης όλων μας. Όπως και οι θυσιαστικές προσπάθειες ιατρών και νοσηλευτών που δίνουν τη μάχη στα νοσοκομεία για να σώσουν ζωές. Ποιος μπορεί να αγνοήσει την προσφορά τους, που φτάνει πολλές φορές ως τη θυσία της δικής τους ζωής;
«Πουθενά όμως λόγος περί Θεού», όπως επισημαίνει ο συγγραφέας. «Αυτός, που «ιάται πάσας τας νόσους». Αυτός που συνέτριψε και το κράτος του θανάτου, αγνοήθηκε πλήρως. Η Εκκλησία Του, το μοναδικό ιατρείο ψυχών και σωμάτων με πάμπολλα περιστατικά θαυμαστών ιάσεων μέσα στη μακρά ιστορία της, αντιμετωπίσθηκε ως χώρος επικίνδυνος, που θα έδινε έκταση στο μολυσμό. Και έκλεισαν για μήνες οι ναοί και υποτιμήθηκαν με περισσή απιστία και πρωτοφανή ασέβεια τα θειότατα μυστήρια».
Με όλα αυτά δεν τοποθετείται ο συγγραφέας εναντίον της επιστήμης. Άλλωστε ποτέ στον ορθόδοξο χώρο δεν ήταν η θρησκεία εναντίον της επιστήμης. Τονίζει μόνον ότι αγνοήθηκε η Εκκλησία και ο θείος παράγων, που ήταν ανέκαθεν η καταφυγή των πιστών στις επιδημίες (λέπρας, χολέρας, φυματίωσης κ.ά.). Στην τωρινή πανδημία φαίνεται πως λησμονήσαμε τον Θεό, όπως θα έλεγε ο Σολζενίτσιν.
Στηριχθήκαμε μονομερώς στην επιστήμη και στον υλικό παράγοντα. Και αγνοήσαμε τον πνευματικό. Πολλοί δε βρήκαν την ευκαιρία να στοχοποιήσουν την Εκκλησία και τα ιερά μυστήρια της. Ιδίως δε το μυστήριο των μυστηρίων, τη Θεία Κοινωνία, που είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο ότι δεν μεταδόθηκε ποτέ ασθένεια εξαιτίας της. «Τα άγια δεν μολύνουν, ούτε μολύνονται», όπως κατηγορηματικά διακήρυττε αγιορείτης ασκητής.
Με κυρίαρχο αυτό το ορθολογιστικό πνεύμα, το πνεύμα της αμφισβήτησης του θείου παράγοντα: «Στερηθήκαμε, κατά τον συγγραφέα, τον εκκλησιασμό… δεν είχαμε την δυνατότητα να εξομολογηθούμε… μείναμε χωρίς Θεία Κοινωνία. Και ήταν Μ. Τεσσαρακοστή, Μ. Εβδομάδα, Πάσχα! Αλειτούργητοι και ακοινώνητοι το Πάσχα! Για να μην κινδυνεύσει δήθεν η υγεία του σώματος!». Πώς δεν υπολογίσθηκε καθόλου η ψυχική υγεία; Αυτή που είναι το οξυγόνο της ψυχής και είναι περισσότερο αναγκαία από το σωματικό οξυγόνο; Γιατί τόση αδιαφορία στην πνευματική μας ιδιοσυστασία; Γιατί δεν ελήφθη υπ’ όψιν το ότι άλλες χώρες (Ολλανδία, Πολωνία κ.ά.) δεν έκλεισαν καθόλου τους ναούς τους; Γιατί αγνοήθηκε το γεγονός ότι το Συνταγματικό Δικαστήριο της Νέας Υόρκης απηγόρευσε στην Πολιτεία να επιβάλλει αυστηρά όρια παρουσίας στους ναούς;
Υπήρξαν όντως ακραία, απαράδεκτα και αντισυνταγματικά μέτρα. Στοχοποιήθηκε η Εκκλησία. Ποινικοποιήθηκε ο εκκλησιασμός. Σύρθηκαν ιερείς και επίσκοποι στα δικαστήρια! Φτάσαμε στο σημείο να λειτουργούν Σαββατοκύριακο τα κομμωτήρια και να είναι κλειστοί οι ναοί. Αυτοί, που είναι περισσότερο αναγκαίοι στους πιστούς στις τωρινές κρίσιμες στιγμές. Ιδίως σε όσους έδιναν και δίνουν την μάχη της επιβίωσης σε ΜΑΦ και ΜΕΘ καθώς και στους οικείους τους. Θα μάκραινε πολύ ο λόγος, αν έπρεπε να εκταθούμε περισσότερο στην όλη δομή και στο περιεχόμενο του εκλεκτού πονήματος του π. Αστερίου. Συνιστώντας ευθύμως την ανάγνωση, κλείνουμε στο σημείο αυτό το σύντομο σημείωμά μας με την κατάληξη του συγγραφέα: «Η εποχή μας θέλει τον άνθρωπο χωρίς τον Θεό. Γι’ αυτό και τον δαιμονοποιεί. Απολυτοποιεί τον κόσμο και γι’ αυτό τον καταστρέφει».