έγραφαν εκείνο το τραγουδάκι, μάλλον δεν μπορούσαν να φανταστούν τι επίδραση θα ασκούσαν στη χώρα και την ελληνική κοινωνία:
- «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε...»
Πράγματι η Ελλάδα... γύριζε τις πλάτες της στο μέλλον. Γιατί το τραγουδάκι έγινε ο ύμνος των μαθητικών και φοιτητικών καταλήψεων της γενιάς του Τσίπρα, μιας γενιάς που το τραγουδούσε και το «έπαιζε» παντού, χωρίς προφανώς να πολυσκέφτεται τι έλεγε... Αρκούσε που ο ρυθμός ήταν πιασάρικος, ο ήχος επαναστατικός με μια εσάνς κάπως μπλαζέ, ενώ οι στίχοι είχαν μια διάθεση αρκούντως περιφρονητική προς το «σύστημα», που ως γνωστόν είναι πάντα ο μεγάλος «εχθρός» της... «επαναστατημένης νεολαίας».
Αλλά, ήμασταν ακόμη στη χρυσή δεκαετία του 1990 που το χρήμα και οι επιδοτήσεις έρεαν από τους κρουνούς της... λαομίσητης ΕΟΚ. Κι άμα υπάρχει χρήμα, μια χαρά μπορείς να παπαρολογείς, να πουλάς ιδεολογία και επανάσταση και να βγάζεις γλώσσα σ’ όποιο σύστημα έχεις κατατάξει ως «εχθρό» μέσα στο άδειο σου κεφάλι. Τι πρόβλημα έχεις τότε να γυρίσεις την πλάτη σου και στο μέλλον και στον ενεστώτα και τον παρατατικό και τον αόριστο; Κι έτσι, η Αριστερά κερνούσε ανέξοδα επανάσταση, ο Κωστόπουλος κερνούσε σφηνάκια και αστακομακαρονάδες στη Μύκονο, το σύστημα Τσοχατζόπουλου παράγγελνε αβέρτα – κουβέρτα φρεγάτες και πυραυλικά συστήματα, κι ο Μπόμπολας «έχτιζε» την «ισχυρή Ελλάδα» των μεγάλων έργων με το αζημίωτο βέβαια.
Όλα καλά, όλα ανθηρά, κι ο λαός καλοταϊσμένος. Κονόμα στο Χρηματιστήριο, φοροκλοπή οι επαγγελματίες, ζωή χαρισάμενη και επιδόματα οι δημόσιοι, και τα μπλόκα των «Πατάκηδων» στον θρυλικό «κόμβο της Βιοκαρπέτ» να κόβουν καλό... εξτρά «χαρτζιλίκι» για τους αγρότες κάθε Γενάρη.
Βίβα λα ρεβολουσιόν ρεεεε !... Πασοκάρα και τα μυαλά στα κάγκελα!
Κλεισμένοι σήμερα στα σπίτια μας, για δεύτερη φορά λόγω του Covid, δεν τραγουδάμε παρωχημένα τραγουδάκια για το μέλλον. Αλλά παρατηρούμε ένα μέλλον που έχει εισβάλει στη ζωή μας ορμητικά, απρόσκλητα, βίαια και μας καθορίζει. Το μέλλον αυτό δεν έχει για μουσική υπόκρουση τους Κατσιμιχαίους, αλλά τον ήχο των πλήκτρων που ακούγονται διαρκώς στο σιωπηλό δωμάτιο. Είμαι εγώ που πληκτρολογώ και τακτοποιώ λογαριασμούς μέσω e-banking. Είναι η γυναίκα μου που πληκτρολογεί στο κινητό της. Το έχει ρίξει στο e-shopping, είναι ψυχοθεραπεία λένε – για δεύτερη φορά σε «αναστολή εργασίας», πόσο να αντέξει;
Κλικ κλικ κι άλλα κλικ από το διπλανό δωμάτιο, τα παιδιά έχουν ξεκινήσει νωρίς – νωρίς τηλεκπαίδευση. Η δική τους γενιά δεν έχει την... πολυτέλεια «να γυρίσει την πλάτη της στο μέλλον», αν και τον Οκτώβρη στο σχολείο τους πήγε να γίνει μια κατάληψη, «έλα ρε μπαμπά, για τον χαβαλέ, τι νομίζεις;».
Τι να νομίζω άραγε; Βασικά... δεν νομίζω. Στέκομαι μονάχα εκστατικός και μετρώ κέρδη και απώλειες. Ποιοι θα αντέξουμε και ποιοι όχι στον νέο κόσμο που ήδη διαμορφώνεται;
Χτύπησε το τηλέφωνο. Είναι ο «Τζίμης», ένας φίλος μου μουσικός. Είναι πολύ χαρούμενος γιατί, πάνω που τελείωσαν τα χρήματα της «έκτακτης ενίσχυσης» του Σταϊκούρα, του τηλεφώνησαν από έναν γειτονικό Δήμο και του ζήτησαν να δώσει – επ’ αμοιβή- μια... διαδικτυακή συναυλία για την Πρωτοχρονιά. «Το φαντάζεσαι; - μου λέει. Τι ζούμε ρε φίλε;». Αυτός θα ’ναι εκεί μαζί με το συγκρότημά του, πάνω σε μια εξέδρα, φορώντας ισοθερμικό φανελάκι γιατί θα κάνει ψόφο, και θα παίζει μουσική για τους συνδεδεμένους δημότες, με ένα μικρό διάλειμμα μόνο, προκειμένου ο κ. δήμαρχος να εκφωνήσει το πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του. Μέσω αυτού θα εκφράζεται ασφαλώς η αισιοδοξία ότι το 2021, χάρη και στον μαζικό εμβολιασμό των πολιτών, θα είναι πολύ καλύτερο για όλους και πως, σταδιακά, τα αποτυπώματα του κορονοϊού θα λειανθούν, θα σβήσουν.
Αλλά τίποτε δεν θα σβήσει. Ένας νέος κόσμος θα αναδυθεί μετά την πανδημία. Τον κόσμο αυτό, τον βλέπω πια σε κάθε μου κίνηση. Από το πρωί που ξυπνώ, ως το βράδυ, κάνω πράματα που δεν έκανα. Πράματα που δεν ήξερα κι όμως έμαθα να κάνω. Για να βγω έξω, στέλνω μήνυμα με τον ανάλογο κωδικό. Για να παραγγείλω delivery και να φάω χρειάζομαι το κατάλληλο application. Άσε που προχθές τον φίλο μου τον Στέλιο τον θυμήθηκα χάρη σε μια υπενθύμιση του Facebook και τελικά του ευχήθηκα μέσω Messenger. Οχτακόσια password και άλλα τόσα username έχω στο κεφάλι μου, ε, δεν άντεξα, στο τέλος δημιούργησα ένα νέο Αρχείο και άρχισα να σημειώνω κωδικούς. Οι μεγάλες αλλαγές που βλέπαμε να ’ρχονται από τότε που πιάσαμε «σμαρτ» τηλέφωνο στα χέρια, τώρα επιταχύνονται. Με την ορμή γεωλογικών μεταβολών τα παλιά εδάφη, οι παλιές ιδέες, οι παλιές βεβαιότητες χάνονται και νέες νησίδες γνώσης ανυψώνονται από τον πάτο. Και πού καιρός για επαναστάσεις;
Αυτές τις μέρες, είμαι κάπως σκεπτικός και μελαγχολικός. Δεν φταίει μόνο η καραντίνα. Διάβασα τη συνέντευξη που έδωσε ένας δικός μας, Έλληνας της διασποράς, τόσο ικανός και διαβασμένος ώστε οι Γερμανοί τον έχουν κάνει Διευθυντή του Εθνικού τους Ινστιτούτου Ερευνών. Να τον διαβάσεις, να σου φύγει το τσερβέλο. Εσύ κάθεσαι εδώ και μοιρλιάζεις, πότε θ’ανοίξει η καφετέρια στην «Ταχυδρομείου» να πας να κάνεις κάνα μεροκάματο, ή πότε θα ανοίξεις το «μαγαζάκι» σου να βγάλεις πέντε φράγκα και οι αλλαγές, απότομες και κολοσσιαίες, πλησιάζουν τη γη σαν απειλητικός κομήτης του Χάλεϋ. Ο κορονοϊός θα περάσει, λέει το πατριωτάκι, αλλά οι άνθρωποι θα κάνουν χρόνια να πλησιάζει ο ένας τον άλλο, ή να κάθονται, ας πούμε, τρεις- τρεις σε ένα αεροπλάνο. Αεροπορικές εταιρείες θα κλείσουν, βιομηχανίες θα ξεπεραστούν, μαγαζιά και γραφεία θα ερημώσουν λόγω τηλεργασίας, τα πάνω –κάτω στην κτηματαγορά και την οικοδομή, και τι να τα κάνεις τόσα ντουβάρια; Ο τουρισμός πάλι, θα γίνει πολύ πιο εξειδικευμένος, με σκέτο τζατζίκι, μουσακά και μαζικά ξεσαλώματα στο Nammos της Mykonos δεν πας πουθενά. Το μέλλον, προβλέπει ο κ. Διευθυντής Ερευνών, είναι η φτηνή πράσινη – ανανεώσιμη ενέργεια και οι ψηφιακές υποδομές. Εκείνοι που θα στραφούν εκεί, είναι αυτοί που θα επιβιώσουν και εν τέλει θα κυριαρχήσουν... Ζαλιστικό... Σταμάτησα... Δεν μπορώ να χωνέψω τόσο... μέλλον.
Πολύ θα ’θελα ξανά ν’ ακούσω Κατσιμιχαίους και να... «γυρίσω την πλάτη μου» σ’ αυτό το μέλλον.
Μα δεν έχω πια αυτήν τη δυνατότητα. Το μέλλον μού έχει γυρίσει την πλάτη αυτό. Γύρισε, κοίταξε περιφρονητικά κι εμένα και τις παλιές μου αυταπάτες και συνέχισε να βαδίζει. Πού πας του φωνάζω; Πού πας; Στάσου, δεν μ’ ακούς;
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ alexiskalessis@yahoo.gr
