και μουσώνες, επαναλαμβάνονται κατά σταθερά χρονικά διαστήματα. Είναι δε καταγεγραμμένα, σαν αρχέγονες εμπειρίες, που χαράσσουν κάθε φορά, βαθιά την επίδρασή τους. Επίδραση, στη γνώση, στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας, στην Ιστορία μας, στον Πολιτισμό κάθε περιοχής της γης. Δεν είναι τυχαία η διαφορά, ανάμεσα σε λαούς παγωμένου Βορά, και της υποσαχάριας ζώνης.
Να η Άνοιξη στον τόπο μας. Ντύνει στα πράσινα τη γη. Λούζεται στο φως ο τόπος. Οι παπαρούνες βάφουν κόκκινη τη γη και τα πουλάκια υμνούν τη φύση. Όλα ξυπνούν. Το ζευγάρωμα συνεχίζει τη ζωή. Το σπέρμα γονιμοποιείται, φουντώνει. Να και το καλοκαίρι. Όλα τα πυρώνει και τα χρυσίζει ο Ήλιος. Άνθρωποι και ζώα, τρέχουν να συλλέξουν και να αποθηκεύσουν καρπούς, για τον βαρύ χειμώνα. Είναι η εποχή της φτωχολογιάς. Αλλά και της χαλάρωσης. Έφτασε Φθινόπωρο. Όλα φυλλορροούν. Ο ουρανός συννεφιάζει. Τα πουλιά παίρνουν το μήνυμά τους. Ευλογημένα πρωτοβρόχια, έρχονται για να ποτίσουν τη διψασμένη γη. Ευωδιάζει ο τόπος από το νοτισμένο χώμα. Και τότε φθάνει ο χειμώνας. Άκαρδος για τον φτωχό φαμελίτη. Το κρύο παγώνει σώμα και ψυχές. Αυτή είναι η ροή του χρόνου εσαεί. Με ρυθμό επαναληπτικό. Κυκλωτικό και αέναο εκατομμύρια τώρα χρόνια. Ο άνθρωπος το λέει αυτό «Διάταση του Χρόνου». Ο Ήλιος είναι το κέντρο του αστρικού μας συστήματος. Το φεγγάρι κάνει γύρους με τη «Χάση» και τη «Φέξη». Όλα προδιαγεγραμμένα, με τον αστρικό Νόμο, που τον διέπει η Θεϊκή Δημιουργία. «Ως εμεγαλύνθης τα έργα σου Κύριε. Πάντα εν Σοφία εποιήσας».
Κι εμείς; Α,... εμείς, ζούμε πάνω στη γη. Δηλ. πάνω σ’ ένα μικρό αστεράκι, που χάνεται ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους Γαλαξίες και αστέρες. Και καθώς δείχνουν τα πράγματα, ποιος ξέρει πότε και πώς θα ανταμώσουμε με άλλο αστέρι, που να είναι ευλογημένο σαν τη Γη. Γιατί ως τώρα, όσα είδαμε από έρευνες στη Σελήνη, στον Άρη κι εδώ γύρω, μόνο για Μαύρες Τρύπες φημίζονται και για εκτεταμένες ερημικές εκτάσεις, με προφανώς χρήσιμα ορυκτά. Πουθενά δασόφυτες εκτάσεις. Για παραλίες μαγευτικές, για χλωρίδα και πανίδα ποικιλόμορφη για τη ζωή χαρισάμενη. Κι αφού εξασφάλισαν οι αχάριστοι, κατά τη θρησκευτική μας παράδοση-το καλύτερο οικόπεδο του Θεού, που το είχε κρατήσει για τον εαυτό του, και αναγκάστηκε, μετά από γκρίνια των ανθρώπων να τους το δώσει. Μόλις τακτοποιήθηκαν ρήμαξαν τη Γη. Άρχισαν τις φαγωμάρες. Πόλεμοι, γενοκτονίες, συρράξεις. Ν’ αρπάξουν ο ένας από τον άλλο. Οι ισχυροί άρπαξαν ορυκτό και επίγειο πλούτο. Έκαναν τους μαύρους δούλους των. Κατεδίκασαν διά βίου, συνανθρώπους των σε πείνα, αρρώστιες και αγραμματοσύνη. Βάλθηκαν να ρυπαίνουν το περιβάλλον. Αυτό θα τους αφανίσει. Ήδη η Νότιος Ευρώπη ερημοποιείται και η Βορ. Αφρική, σκοτώνει τα φυτά και τα ζώα της, ενώ τους κατοίκους της, τους στέλνει μετανάστες.
Η ροή του χρόνου όμως, απαρέγκλιτα ρέει. Κι αφήνει πάνω στη Γη, χαρακιές θανατερές. Και θα έλθει μια μέρα, που το όμορφο τούτο αστεράκι, θα χαθεί, αν οι κάτοικοι δεν συνετισθούν. «Μωραίνει ο Κύριος όν βούλεται απωλέσαι». Ναι αυτά τα ανθρωπάκια, που δεν πιάνει το μάτι σου. Γεννιούνται χωρίς μαλλιά, φαλακρά. Δίχως δόντια, φαφούτικα. Ποδαράκια αδύνατα, χωρίς να μπορούν να στήσουν όρθιο το κορμί. Κι όταν αποθάνουν, μία από τα ίδια. Γυναικείες και ανδρικές περούκες, γελοίες, απαίσιες. Όλοι τους φαφούτες, για να μασούν τις σούπες τους. Τα δύο πόδια τους, αδύνατα να δουλέψουν χωρίς τις πατερίτσες. Η ροή του χρόνου φροντίζει επιμελώς μέσα σε 80-100 χρόνια, να μας στείλει στον αγύριστον. Φεύγουμε κι αφήνουμε πίσω μας την ασημαντότητά μας και συνήθως την κακία μας. Σπανίως το στίγμα του καλού.
Αυτή λοιπόν είναι η ροή του χρόνου. Ισχυρή. Παντοδύναμη. Απολέμητη. Δεν έχει πισωγυρίσματα. Όπως όλες οι ροές. Πάντα μπροστά. Κουφή στις ικεσίες. Τυφλή στις ατυχίες. Ορισμό στη ζωή του χρόνου, μας δίνει η Παλαιά Διαθήκη (Εκκλησιαστής Γ’!) «Καιρός παντί πράγματι. Καιρός του γελάσαι και καιρός του κλαύσαι. Καιρός του κοιμάσθαι και καιρός του αρχήσασθαι. Καιρός του φιλήσαι και καιρός του μισήσαι. Σύντροφος και συμπαραστάτης της, ένας και μοναδικός. Η φθορά. Αναπόφευκτη κι αυτή, μας παραλαμβάνει, μόλις γεννηθούμε, μας ξεγελάει στην παιδική ηλικία, στην εφηβεία, στην αντρειοσύνη. Αλλά η δουλειά της έχει αρχίσει προ πολλού. Μας ξυπνήσατε από τη νάρκη, από την πρώτη μας ανάσα.
Η αντίδρασή μας είναι ανέφικτη. Γι’ αυτό, παραμερίστε, όσο βλέπετε να έρχεται κατ’ επάνω σας. Σε νέο μου άρθρο θα δούμε πώς να τον παρακάμπτουμε αλλά υπό όρους...
Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
